Δυόμισι χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ στα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν δείχνει σημάδια θεσμικής και πολιτικής ωρίμασης. Παρά την κυβερνητική του θητεία και την εμπειρία του από τη Δημόσια Διοίκηση και το κράτος, με μια έξαλλη επανάληψη της ρητορικής του 2010 – 2015 θεώρησε πως θα αποτελέσει γραμμικά τον εναλλακτικό πόλο του κοινοβουλευτισμού κα άρα απλώς είναι μια κυβέρνηση σε αναμονή. Οι καιροί όμως άλλαξαν.

Ο κόσμος θέλει απαντήσεις, πειστικά σχέδια και επιχειρήματα που θα λαμβάνουν υπόψη το θεσμικό στερέωμα της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας. Καθόλου τυχαία όλες οι μετρήσεις και δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν αυτή τη τάση και την αποστροφή σε βερμπαλισμούς.

Μεγάλο μέρος της παθογένειας και των μετεωρισμών του ΣΥΡΙΖΑ περνάει και μέσω της κομματικής του αναντιστοιχίας. Ενα κόμμα αποκομμένο από τα σύγχρονα ζητούμενα της νέας ελληνικής κοινωνίας, συχνά περιχαρακωμένο σε μια αντιπαράθεση κλειστών ομάδων και φατριών άλλης εποχής.

Ετσι οι πρόσφατες πρωτοβουλίες του Αλέξη Τσίπρα, για μια νέα εποχή στον πολιτικό του χώρο του με ανοιχτές διεργασίες που έχουν δοκιμαστεί επιτυχώς σε άλλα κοινοβουλευτικά κόμματα, θετικά πρέπει να διαβαστούν, έστω κι αν εισάγονται με αστερίσκους και πάντα με την αίρεση πως τελικώς θα εκβάλουν και θα επωάσουν έναν σύγχρονο δημοκρατικό φορέα που θα συμβάλει στο πολιτικό σκηνικό και από τη μεριά του θα δίνει απαντήσεις και όχι εχθροπάθειες ή ρεβανσισμούς.

Κάτι που πρέπει να συνοδεύεται εκτός από μια νέα οργανωτική λειτουργία και από ένα νέο πρόγραμμα. Θα ήταν κουτό κάποιος στην 4η Βιομηχανική Επανάσταση των Νέων Τεχνολογιών να νομίζει πως βρίσκεται στις αρχές του 20ού αιώνα.