Η δική μου εμπειρία από την αναγκαστική καραντίνα είναι αυτή. Οι λιγοστές – πλέον – μετακινήσεις μου περιορίζονται στη γειτονιά μου. Μέσα σε λίγες μόνο ημέρες έχω περάσει ξανά και ξανά από τα ίδια στενά, τα ίδια πεζοδρόμια, τις ίδιες πλατείες που δεν τους έδινα σημασία. Σπίτια «διαμάντια» αρχιτεκτονικής, όμορφα γλυπτά, κρυμμένοι κήποι. Αλλά την ίδια ώρα στους καθημερινούς περιπάτους σωματικής άσκησης παρατηρώ καλύτερα και ατέλειες, αβλεψίες, κακοτεχνίες – δήμαρχε Αθηναίων τ΄ακούς; – αυτής της γειτονιάς. Ενα παράδειγμα. Ξέρετε πόσα πεζοδρόμια δεν έχουν ράμπες για να διευκολύνουν αναπήρους, ηλικιωμένους και μαμάδες με καρότσια; Δεν θα μείνω στη διαπίστωση. Θα κινητοποιηθώ και θα κινητοποιήσω. Η πανδημία μπορεί να είναι και μία ευκαιρία για αλλαγές στην πόλη. Και σε τελική ανάλυση στη ζωή μας.