Η καθημερινότητα στην «κάψουλα» δεν είναι εύκολη. Ναι, συμφωνώ με τα μέτρα. Ναι, παραδέχομαι ότι πάντα αναζητούσα λίγο περισσότερο χρόνο με την οικογένειά μου. Και, ναι, όλο αυτό το διάστημα προσπαθούσα (όχι πάντα με επιτυχία) να εστιάσω στα θετικά: τη κοινωνική συνοχή για έναν ανώτερο σκοπό (την υγεία των άλλων, την υγεία μας), την ελπίδα που γεννιέται από τον φόβο, το γεγονός ότι βγήκα στους δρόμους να τρέξω (σαφώς καλύτερη εμπειρία από τον διάδρομο). Και κάπως έτσι ξημέρωσε η περασμένη Τρίτη. Ο θάνατος ενός αγαπημένου ανθρώπου (όχι από τον νέο κορωνοϊό) με «πάγωσε». Δυστυχώς, δεν μπορώ να του πω το τελευταίο αντίο. Και τότε ένιωσα τον λόγο που μένουμε σπίτι. Μια ανθρώπινη αλυσίδα για να μειώσουμε τον πόνο της απώλειας  – τον χειρότερο όλων.