Too good to be true…

Ή μάλλον too american to be greek, διότι όλα αυτά που συνέβησαν εντός, εκτός και επί τα αυτά του ΟΑΚΑ, απέχουν παρασάγγας από το εθιμικό δίκαιο και την κουλτούρα μας…

Σωστές… αμερικανιές στη θέα των οποίων ελπίζω να μην ξίνισαν τα μούτρα εκείνων που είναι αμετανόητοι υπέρμαχοι της μισαλλοδοξίας και της τοξικότητας εντός παιδιάς και στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα των ντέρμπι των αιωνίων…

Διάβολε μπορούμε να… εξανθρωπισθούμε, αρκεί να το θέλουμε!

Για το ματς δεν το συζητώ. Σκέτη μυθολογία, μια εικονική, αλλά εντέλει χειροπιαστή πραγματικότητα, που μας έκανε να τρίβουμε τα μάτια μας για το εάν αυτή η πανδαισία με αποκορύφωμα το ασύλληπτο κρεσέντο του Ταϊρίς Ράις (41 πόντοι, 8/16 τρίποντα) συνέβαινε στ’ αλήθεια ή κάποιος είχε μεταφέρει στη σκηνή του ΟΑΚΑ τη διασκευή του «Space Jam»! Δεδομένου ότι σε τέτοιες περιπτώσεις (αγώνων σε όμιλο) το μπάσκετ δεν σηκώνει ισοπαλίες και σολομώντειες λύσεις, νίκησε ο Παναθηναϊκός και (δεν) ηττήθηκε ο Ολυμπιακός! Το οξύμωρο σχήμα εξηγείται όχι επειδή οι Πειραιώτες έπεσαν ηρωικώς μαχόμενοι στα τελευταία δευτερόλεπτα της παράτασης, αλλά διότι αφενός ανταποκρίθηκαν σε ένα στιλ που (υποτίθεται ότι) ήταν κομμένο και ραμμένο στα πράσινα μέτρα και αφετέρου δεν έχουν πλέον καμία σχέση με το αταυτοποίητο συνονθύλευμα των πρώτων αγωνιστικών…

Ο Ράις βρέθηκε στη ζώνη του λυκόφωτος, όπως έλεγε κάποτε ο Τζόρνταν και ο Κεστούτις Κεμζούρα κατηγορεί τον εαυτό του για το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός έφαγε 41 πόντους από έναν παίκτη, αλλά περισσότερο από τις πάσης φύσεως αγωνιστικές διαστάσεις του, αυτό το ονειρώδες ντέρμπι δημιούργησε ένα ανεκτίμητο legacy…

Ως τέτοια παρακαταθήκη εννοώ τις αγκαλιές του Πιτίνο με τον Σπανούλη, τη δήλωση του ανεπιτήδευτου θαυμασμού του αμερικανού προπονητή προς τον Ολυμπιακό και τον αρχηγό του και βεβαίως τις αλλεπάλληλες σκηνές αβροφροσύνης που εκτυλίχθηκαν επί του παρκέ, μόλις ήχησε η (λυτρωτική για τον Παναθηναϊκό και απογοητευτική για τον Ολυμπιακό) κόρνα της λήξης.

Και εις ανώτερα!