Η Αθήνα μου ήταν το τρίγωνο Μοναστηράκι – Ομόνοια – Ακαδημίας. Και μετά η Σταδίου με το Υπόγειο και τα Εξάρχεια της σχολής μου. Περπατώ και ξαναβλέπω τα στέκια τα παλιά πίσω από τα καινούργια. Τη Μαρονίτα και το Καλλιδρόμιο. Το δισκάδικο της Αθηνάς και το εν Δελφοίς. Την Αθήνα των Ολυμπιακών, των παλιών αναρχικών, της πρέζας, των βιβλιοπωλείων, των θεάτρων, των λουκουμάδων Κτιστάκη στη Σοφοκλέους, αλλά και την Αθήνα της Φωκίωνος, της Καλλιφρονά, των θερινών, της Ριβιέρας, του Απόλλωνα και του Αττικόν και του Ρόδον (κλαψ). Η Αθήνα είναι η δική μας βαλκανική Νέα Υόρκη. Κι εμείς Αθηναίοι από τη Φθιώτιδα, την Κρήτη, την Ηπειρο και τη ΣαΛονίκη και το Βερολίνο και… και… Αγαπώ την Αθήνα των τελευταίων 100 ετών. Είμαι Αθηναίος του 1950, του ’60 και του 2019. Και περιμένω πότε θα γίνει μια μητρόπολη σύμπασας της Αττικής.

Vidcast: Face2Face
Τελευταία Νέα