Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Σύνδεση μέλους
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
Και τώρα τι κάνουμε; Το ερώτημα παύει να είναι φιλοσοφικό και μπαίνει στις πραγματικές του διαστάσεις όσον αφορά την πολιτική που πρέπει να ακολουθήσει το Κίνημα Αλλαγής, το οποίο βρίσκεται ανάμεσα στις συμπληγάδες της Δεξιάς και του ΣΥΡΙΖΑ.
Βέβαια το μεγάλο θέμα είναι πώς τα κατάφερε και βρέθηκε «ανάμεσα» τη στιγμή που ήταν ο αδιαμφισβήτητος πυλώνας της Κεντροαριστεράς. Αυτό όμως νομίζω ότι κρίθηκε. Τα αλλεπάλληλα λάθη της παράταξης τη συρρίκνωσαν και την περιόρισαν σ' έναν άλλο ρόλο. Πολύ μικρότερο.
Δυστυχώς η μεγάλη παράταξη του Ανδρέα Παπανδρέου άλλαξε κατεύθυνση, και λογίζεται από πολλούς σαν ένα κόμμα του Κέντρου. Ο,τι ακριβώς απέρριπτε μετά βδελυγμίας ο Ανδρέας. Και από αυτούς που χαρακτηρίζουν παρωχημένες τις ιδέες του Ανδρέα θα ήθελα να μάθω τι ακριβώς μπορεί να εκπροσωπήσει κοινωνικά σήμερα ένα κόμμα του μεσαίου χώρου. Φυσικά, για να προλάβω ορισμένους, άλλο μεσαίος χώρος και άλλο μεσαία τάξη.
Η τάξη αυτή που χτυπήθηκε περισσότερο από όλες τις άλλες δεν μπορεί στη συγκυρία να εκπροσωπηθεί από τον... μεσαίο πολιτικό χώρο.
Η Νέα Δημοκρατία όπως το περιμέναμε οι περισσότεροι δεν άργησε να δείξει το πραγματικό της πρόσωπο. Αντεργατική πολιτική, επικοινωνιακά σόου, όπως η απομάκρυνση του κοντέινερ, για να δείξει ότι μπορεί να εφαρμόσει την πολιτική «νόμος και τάξη», και ενίσχυση της ξενοφοβίας. Και φυσικά το πρώτο άρωμα νεοφιλελευθερισμού.
Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να βρει τα ιδεολογικά του πατήματα έχοντας την ανάγκη να προσπεράσει τις εσωκομματικές του αντιπαραθέσεις αλλά και τα προβλήματα που του δημιούργησε η συνεργασία με τον Καμμένο. Πάντως στρογγυλοκάθεται στο 32% των εκλογών που του δίνει την ηγεμονία στον χώρο.
Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά θα περίμενε κανείς από το Κίνημα Αλλαγής να βγει μπροστά να ενισχύσει τον αντιδεξιό του αγώνα, να εκφράσει συγκεκριμένα τμήματα της κοινωνίας, να γίνει η φωνή των εργαζομένων και της μεσαίας τάξης και να εκφράσει την Ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.
Αντί για αυτό βλέπουμε ένα κόμμα να αρέσκεται στο μικρό του ποσοστό και στην κεντρώα πολιτική.
Κεντροαριστερή πολιτική στη συγκεκριμένη συγκυρία σημαίνει:
- Καταδίκη των αντεργατικών άρθρων.
- Αύξηση του κατώτατου μισθού.
- Αύξηση της κατώτατης σύνταξης. Ο ευτελισμός των συντάξεων των 300 ευρώ πρέπει να τελειώσει.
- Πολιτικές ενδυνάμωσης του Κοινωνικού Κράτους και πραγματική ενίσχυση των φτωχοποιημένων στρωμάτων.
-Αγώνας ενάντια στην ξενοφοβία.
- Αποστάσεις από τα επικοινωνιακά σόου των δυνάμεων καταστολής.
Θέλω να θυμίσω στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ ότι το ΚΙΝΑΛ είναι κόμμα Σοσιαλιστικό. Το ΚΙΝΑΛ πρέπει να είναι στο πλευρό των σύγχρονων μη προνομιούχων. Στρατηγικός του αντίπαλος είναι η Δεξιά.
Τα επικίνδυνα πειράματα τελείωσαν. Το ΚΙΝΑΛ πρέπει να πάει Αριστερά. Και αυτό είτε το θέλει είτε όχι η ηγετική του ομάδα. Η παράταξή μας δεν είναι λάφυρο προσωπικών φιλοδοξιών. Στην Παράταξη του Ανδρέα το 8% είναι ντροπή!
