ΤΑ ΝΕΑ

Δεν είναι λίγες οι φορές που το πολιτικό σύστημα αναλώνεται σε ανούσιους διαξιφισμούς. Αντίθετα, τείνει να γίνει ο κανόνας την ίδια ώρα που η χώρα μας βρίσκεται αντιμέτωπη με πολύ σοβαρά προβλήματα. Ενα από αυτά, και μάλιστα υπαρξιακού χαρακτήρα, είναι το δημογραφικό: όχι μόνο ο πληθυσμός της χώρας μειώνεται χρόνο με τον χρόνο, αλλά επιπλέον ο μισός συντηρεί τον άλλον μισό. Οπως μάλιστα επισημαίνεται σε έρευνα του ΙΟΒΕ, η αναλογία αυτή εμφανίζει αυξητικές τάσεις, γεγονός που προμηνύει έντονες πιέσεις στα ασφαλιστικά ταμεία.

Ο Πρωθυπουργός διαμαρτύρεται - και σωστά - για την κατηγορία της «προδοσίας» που του προσάπτει η εθνικιστική Δεξιά σχετικά με τη Συμφωνία των Πρεσπών. Τι εννοεί όμως ο ίδιος όταν κατηγορεί το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ότι στηρίζει έναν υποψήφιο για την προεδρία της Κομισιόν που είναι «ανθέλληνας»; Είναι πολιτικό επιχείρημα εντός του δημοκρατικού τόξου αυτός ο χαρακτηρισμός ή ένας χαρακτηρισμός απευθείας βγαλμένος από το οπλοστάσιο της Ακρας Δεξιάς την οποία υποτίθεται ότι μάχεται; Σε φιλέλληνες και ανθέλληνες χωρίζεται ο κόσμος;

Συνηθίζουμε να μιλάμε για «προσωπικά δεδομένα». Οπως φαίνεται όμως δεν είναι και τόσο προσωπικά. Στοιχεία που δεν θα έπρεπε να γνωρίζει κανείς, όπως το σωματικό μας βάρος, η ύπαρξη κατοικιδίου κ.ά., καταλήγουν εύκολα στα χέρια εταιρειών οι οποίες τα πωλούν σε κάθε ενδιαφερόμενο.

Η δημοκρατία μας ανήκει θεωρητικά στις λεγόμενες «ώριμες». Δυστυχώς όμως, δεν είναι τόσο ώριμη όσο επιβάλλει η γεωγραφική θέση και επιτάσσουν οι συνθήκες. Η χώρα μας είναι ίσως η μοναδική στην Ευρώπη όπου η ζωή κυριολεκτικά παραλύει πριν από τις εκλογές. Το κράτος δεν έχει συνέχεια, διοικείται σε ασυνέχειες. Η κρατική μηχανή παγώνει ενόψει της επερχόμενης αλλαγής. Και φυσικά, πρώτο θύμα αυτού του παραλογισμού πέφτει η οικονομία.

Μια πολιτεία κρίνεται κατεξοχήν από τον τρόπο που αντιμετωπίζει τους μελλοντικούς πολίτες της. Αυτοί δεν είναι άλλοι από τα παιδιά. Από μια ευάλωτη ομάδα, της οποίας τα μέλη δεν είναι το ίδιο ευάλωτα: είναι διαφορετικό ένα παιδί να μεγαλώνει στην ασφάλεια και τη θαλπωρή μιας οικογένειας και διαφορετικό να μεγαλώνει χωρίς οικογένεια.

Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στους αριθμούς. Σε ένα επάγγελμα με 40% ανεργία, λέει το ρεπορτάζ των «ΝΕΩΝ», ένας στους τέσσερις αποφοίτους των πανεπιστημίων μας θα είναι στο μέλλον μηχανικός. Κι αυτό επειδή οι «πανεπιστημιοποιήσεις» των ΤΕΙ που αποφάσισε η κυβέρνηση δημιουργούν τον αριθμό - ρεκόρ των 36 πολυτεχνικών τμημάτων: 173% θα είναι η αύξηση στις Σχολές Μηχανικών Ηλεκτρονικών Υπολογιστών, 72% στις Σχολές Ηλεκτρολόγων Μηχανικών.

Είναι αλήθεια πως όπου ανοίγει ένα σχολείο κλείνει μια φυλακή. Αλλά είναι εξίσου αλήθεια πως ο πολιτισμός μιας χώρας δεν κρίνεται μόνο από τα σχολεία της. Κρίνεται και από τις φυλακές της. Δεν είναι μόνο στο εκπαιδευτικό της σύστημα που κρίνεται το επίπεδο της κοινωνίας και η λειτουργία της πολιτείας, είναι και στο σωφρονιστικό.

«Φτιάξτε τη στέγη τώρα που έχει ήλιο». Η φράση ανήκει στην Κριστίν Λαγκάρντ και, ως προτροπή, αποτυπώνει μια πραγματικότητα: η κυβέρνηση οφείλει να κινηθεί ταχύτατα και να υιοθετήσει όλες εκείνες τις μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται για να προστατεύσει την οικονομία - και μάλιστα όχι μια οικονομία που είναι στέρεη, αλλά μια οικονομία που κρέμεται από μια κλωστή.

Δεν έχει λόγο κανείς να αμφισβητήσει το έργο του αναπληρωτή υπουργού Ερευνας και Καινοτομίας - αντίθετα δεν μπορεί παρά να του αναγνωρίσει το γεγονός ότι παρά την κρίση οι δαπάνες για την έρευνα έφτασαν σε ύψη - ρεκόρ.

Γίνεται ημέρα με την ημέρα όλο και περισσότερο φανερό πως το σκάνδαλο Novartis είναι ό,τι και στον υπόλοιπο κόσμο: Ενα σκάνδαλο ιατρικό και όχι πολιτικό, ένα ιατρικό σκάνδαλο την ύπαρξη του οποίου έχει παραδεχθεί η ίδια η εταιρεία.

Από τη δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου γίνεται σαφές πως το Μέγαρο Μαξίμου δεν νίπτει τας χείρας του μόνο για τον Αρτέμη Αρτεμίου και τον Μανώλη Πετσίτη, αλλά και για το πολιτικό πρόσωπο που συνδέεται με αυτούς τους δύο και το οποίο δεν είναι άλλο από τον Νίκο Παππά.

Διαφημίστηκε από την αρχή ως το μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως του ελληνικού κράτους, με τον υπουργό Δικαιοσύνης να συστήνει στους υποτιθέμενους εμπλεκομένους να προετοιμάσουν καλά την υπεράσπισή τους.

Δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε δει το εκπαιδευτικό σύστημα στη χώρα μας να πέφτει θύμα πολιτικών επιδιώξεων. Είναι όμως η πρώτη φορά που βλέπουμε την Ανώτατη Εκπαίδευση να γίνεται βορά κομματικών φιλοδοξιών. Από αυτήν την άποψη, ο υπουργός Παιδείας δεν ακολουθεί απλώς την παλαιοκομματική πεπατημένη. Εγκαινιάζει ένα νέο είδος παλαιοκομματισμού που φυσικά δεν προμηνύει τίποτε καλό για την πολύπαθη εθνική Παιδεία.

Η πρώτη αντίδραση ήταν η αμηχανία. Η αμηχανία έδωσε σύντομα τη θέση της στη σιωπή. Αλλά με τον ορυμαγδό των αποκαλύψεων να συνεχίζεται, ούτε η σιωπή κράτησε πολύ.

Ηταν πριν από λίγες ημέρες όταν η κυβέρνηση και ο φιλικός της Τύπος θριαμβολογούσαν για τη δήλωση του Πάπα πως αξίζει το Νομπέλ η φράση «τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι πάνω από τις συμφωνίες» του έλληνα Πρωθυπουργού. Οπως φαίνεται όμως, τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν είναι πάνω από τις εκλογικές σκοπιμότητες ούτε από τις ψηφοθηρικές λογικές. Αυτό μαρτυρά η παραίτηση του προέδρου της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, ο οποίος έκανε λόγο για «καίριο πλήγμα» στην ανεξαρτησία της Αρχής αυτής.

Είναι πολλοί οι λόγοι για τους οποίους η προσπάθεια διεμβόλισης της Κεντροαριστεράς από την Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ εξελίχθηκε σε φιάσκο. Ενας λόγος, για παράδειγμα, είναι ότι ο πρωθυπουργός σοσιαλδημοκρατικοποιήθηκε χωρίς όμως να τιθασεύσει τον λαϊκιστή εαυτό του.

Θα προξενεί πάντα εντύπωση η ταχύτητα με την οποία εξαφανίστηκε η ευαισθησία των έστω και κατ' επάγγελμα ευαίσθητων. Και η εντύπωση θα γίνεται όλο και πιο αλγεινή όταν έρχονται στο φως νέα στοιχεία: 83.000 οικογένειες έμειναν χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα μόνο το 2017 λόγω ληξιπρόθεσμων οφειλών προς τη ΔΕΗ.

Σε μια οποιαδήποτε δημοκρατία του κόσμου, η εκλογική επίδοση του κόμματος του Ταγίπ Ερντογάν στις δημοτικές εκλογές έπειτα από τόσα χρόνια κυριαρχίας θα ήταν απολύτως φυσιολογική. Η Τουρκία όμως δεν είναι κανονική δημοκρατία.

Γίνεται όλο και πιο σαφές ημέρα με την ημέρα πως ο Πρωθυπουργός δεν αποφεύγει τις εκλογές επειδή αντιστέκεται με επιτυχία στο γαργαλητό, αλλά επειδή δεν θέλει να γευτεί το πικρό ποτήρι της ήττας, ακόμη περισσότερο το πιο πικρό της συντριβής.

Είναι ασφαλώς οφειλόμενες οι τιμές που αποδίδει κατά το έκτακτο συνέδριό του το Κίνημα Αλλαγής στον Ανδρέα Παπανδρέου. Και είναι οφειλόμενες όχι μόνο επειδή ο Ανδρέας Παπανδρέου διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο στη διαμόρφωση της σύγχρονης Κεντροαριστεράς.

Η Κίνα έγινε προ ημερών η πρώτη χώρα που μπλόκαρε την εισαγωγή προϊόντων από την Ελλάδα εφόσον η επωνυμία της εταιρείας ή των προϊόντων παραπέμπει στη Βόρεια Μακεδονία. Κι αυτό το μπλόκο μπορεί να είναι το πρώτο λιθαράκι ενός προβλήματος που θα δημιουργεί ο όρος «μακεδονικός» όχι σε ιστορικά ή ταυτοτικά πλαίσια, αλλά στο εμπόριο.

Η κρίση βρήκε τους περισσότερους από τους πολίτες της χώρας μας απροετοίμαστους. Οπως ήταν φυσικό, ανατράπηκαν σχέδια, προγραμματισμοί, όνειρα και φιλοδοξίες. Πολλά από αυτά τα σχέδια και τα όνειρα είχαν σχέση με την απόκτηση στέγης.

Ας δεχθούμε πως το Μνημόνιο, το οποίο ο ίδιος ψήφισε, έκανε τον ΣΥΡΙΖΑ να καταπατήσει πολλές από τις αρχές που πρεσβεύει. Αν όμως η Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ απώλεσε και το τελευταίο ίχνος του περίφημου ηθικού της πλεονεκτήματος είναι επειδή καταπάτησε αρχές που κανένας δεν της επέβαλε να καταπατήσει. Ποιος υποχρέωσε το κυβερνών κόμμα να συγκυβερνήσει πριν από τέσσερα χρόνια με την εθνικιστική Δεξιά; Και ποιος το υποχρεώνει σήμερα να συμπεριλάβει στο ευρωψηφοδέλτιό του όνομα το οποίο είναι συνυφασμένο με τη διαπλοκή και την κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα;

Δεν είναι νοητό σε μια δημοκρατία να αποφεύγουν πολιτικοί τις δημόσιες εμφανίσεις φοβούμενοι ότι θα πέσουν θύματα προπηλακισμών. Ακόμη περισσότερο δεν είναι νοητό να συμβαίνει κάτι τέτοιο σε εορτασμούς εθνικών επετείων - μια εθνική επέτειος είναι εξ ορισμού μια γιορτή ενότητας του έθνους και όχι διχασμού.

Οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ κάνουν λόγο με επιστολή τους για «ακυβέρνητα καράβια», «δυσλειτουργίες», «περίγελους» και «βολέματα». Υπό κανονικές συνθήκες δεν θα χρειάζονταν όλοι αυτοί οι χαρακτηρισμοί για να ενεργοποιηθεί μια κυβέρνηση που προστατεύει το δημόσιο συμφέρον - θα αρκούσαν και πολύ λιγότερα.

Η ακτινογραφία των εισοδημάτων και των φόρων, όπως προκύπτει από τις δηλώσεις του 2018, αποτυπώνει μια πραγματικότητα για την οικονομία που δεν επιτρέπει κανέναν εφησυχασμό.

Την έρευνα του Ιδρύματος Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών για τη δημόσια και την ιδιωτική δαπάνη στην Εκπαίδευση, δεν μπορεί παρά να την εκλάβει κανείς ως τεκμήριο αποτυχίας του εκπαιδευτικού μας συστήματος.

Με τη Συμφωνία των Πρεσπών οι κυβερνήσεις της Αθήνας και των Σκοπίων υποτίθεται ότι θα έλυναν ένα πρόβλημα δεκαετιών.

Η χώρα μας κατέχει ένα θλιβερό προνόμιο. Είναι η μοναδική στην Ευρώπη της οποίας οι πολίτες δεν έχουν τη δυνατότητα να ψηφίσουν από χώρες της αλλοδαπής. Πρόκειται για μια αδυναμία που όχι μόνο προσβάλλει ένα κράτος το οποίο θέλει να λέγεται σύγχρονο. Στερεί και από τους Ελληνες αυτούς ένα βασικό δικαίωμα, το δικαίωμα στο εκλέγειν.

Σχεδόν αμέσως μόλις ανέλαβε τα καθήκοντά του, ο σημερινός υπουργός Παιδείας ανήγγειλε την αλλαγή του συστήματος εισαγωγής στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Δεν ήταν ο πρώτος και, θα ήθελε να ελπίζει κανείς με βάση το αποτέλεσμα, πως δεν θα είναι ούτε ο τελευταίος. Είναι όμως ο μόνος που, όλον αυτόν τον καιρό που υπηρετεί το αξίωμά του, σβήνει και γράφει στις πλάτες των μαθητών.

Με τη χθεσινή του ομιλία στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματός του, ο Πρωθυπουργός απέδειξε πως η μόνη πολιτική που υπηρετεί πιστά είναι αυτή του διχασμού και της πόλωσης. Ηταν διχαστικός ο λόγος του Πρωθυπουργού και βαθύτατα λαϊκιστικός, σε μια στιγμή που το ζητούμενο για τη χώρα είναι η πολιτική ομαλότητα.

Υπάρχουν δύο τρόποι να αξιολογήσει κανείς την πρώτη έκθεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου μετά το τέλος του προγράμματος

Από το πάγωμα της εκταμίευσης του ενός δισεκατομμυρίου ευρώ από το Eurogroup τεκμαίρεται πως κανένας, πλην της κυβέρνησης, δεν παρακολουθεί το κυβερνητικό αφήγημα περί επιστροφής στην κανονικότητα. Αποδεικνύεται ακόμη πως η χώρα και η οικονομία της παραμένουν δέσμιες της δυσπιστίας των δανειστών και πως ο Πρωθυπουργός, παρά την προθυμία που του καταλογίζει η αντιπολίτευση, δεν έχει καταφέρει στο ελάχιστο να αποκαταστήσει την αξιοπιστία για την απώλεια της οποίας έχει σε μεγάλο βαθμό ευθύνη και ο ίδιος.

Το εισαγγελικό πόρισμα για την πυρκαγιά στο Μάτι δεν εντοπίζει μόνο αίτια και υπευθύνους της τραγωδίας. Αποκαλύπτει και τη γύμνια του κρατικού μηχανισμού. Και είναι, δυστυχώς, μια γύμνια σε όλα τα επίπεδα: η αλήθεια που αποτυπώνεται από την κορυφή της διοικητικής πυραμίδας, εκεί όπου βρίσκονται οι αιρετοί άρχοντες, έως το τέλος της, είναι πως στο βασίλειο της Δανιμαρκίας δεν υπάρχει απλώς κάτι σάπιο. Ολο το βασίλειο είναι σάπιο.

Ηταν πριν από λίγες ημέρες όταν υπουργός της κυβέρνησης, ειδικός υποτίθεται περί τα δημοσκοπικά, προέβλεψε την εκλογική εξαφάνιση της Κεντροαριστεράς. Το θέμα όμως δεν είναι πως ο υπουργός θα διαψευστεί στις κάλπες, όπως δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις.

Το ερώτημα έθετε παλαιός και δικαιωμένος πολιτικός: Αφού υπάρχει αυτό το περίφημο μαξιλάρι των είκοσι και πλέον δισ. γιατί η χώρα θα έπρεπε να δανειστεί σε αυτή τη φάση από τις αγορές; Το ερώτημα είναι φυσικά ρητορικό. Και η απάντηση προφανής. Η κυβέρνηση αγόρασε πανάκριβα ένα πάμφθηνο προεκλογικό κόλπο. Θέλοντας να υπηρετήσει το αφήγημα της κανονικότητας και της οικονομίας που δεν έχει να ζηλέψει τίποτε από τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές, η κυβέρνηση σπεύδει να δανειστεί από τις αγορές.