Δεν υπάρχει δικαιοσύνη όταν οι χρόνοι της απονομής της δεν είναι οι προσήκοντες. Τον βασικό αυτόν κανόνα για ένα κράτος δικαίου υπενθυμίζει η δίκη του κατά συρροήν δολοφόνου Νίκου Μεταξά στην Κύπρο. Η υπόθεση που συντάραξε την κυπριακή κοινωνία δεν λίμνασε. Ο δράστης οδηγήθηκε ενώπιον της Δικαιοσύνης σε χρόνο που δεν προσέβαλε ούτε το κοινό περί δικαίου αίσθημα ούτε και τη μνήμη των θυμάτων του. Και ασφαλώς κανένας δεν θα μπορούσε να φανταστεί έναν τέτοιο εγκληματία να κυκλοφορεί ελεύθερος λόγω της παρέλευσης του 18μήνου.

Οσο διαφορετικές και αν είναι οι περιπτώσεις ή τα συστήματα δικαίου ανάμεσα στις δυο χώρες, δεν υπάρχει αμφιβολία πως η δική μας δημοκρατία έχει να διδαχθεί από την κυπριακή. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς ότι ένας δολοφόνος, ο δολοφόνος του Παύλου Φύσσα, κυκλοφορεί ελεύθερος επειδή εξαντλήθηκε ο χρόνος της προφυλάκισής του. Ή ότι η δίκη της Χρυσής Αυγής ξεπέρασε κατά πολύ σε χρόνο μεγάλες και ιστορικές δίκες όπως ήταν εκείνη της Νυρεμβέργης. Εξίσου αποκαρδιωτική είναι η κατάσταση σε υποθέσεις που δεν βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Πολίτες περιμένουν χρόνια ολόκληρα τη δικαίωσή τους, ενώ υπάρχουν φορές που αυτή δεν έρχεται ποτέ.

Η μέριμνα για τη σωστή απονομή της δικαιοσύνης πρέπει να μπει ψηλά στις προτεραιότητες της επόμενης κυβέρνησης. Οχι μόνο επειδή αυτό επιβάλλεται σε ένα κράτος δικαίου που θέλει να λέγεται σύγχρονο. Αλλά κι επειδή έτσι διασφαλίζεται το κύρος του θεσμού της Δικαιοσύνης και των λειτουργών της.