Ο Ταγίπ Ερντογάν υπέστη χθες μια ήττα σε πολλά και διαφορετικά επίπεδα. Η νίκη του Εκρέμ Ιμάμογλου στην Κωνσταντινούπολη είναι κατ’ αρχάς για τον τούρκο πρόεδρο μια ήττα πολιτική. Είναι όμως και μια ήττα προσωπική. Πρώτον, επειδή ήταν ο ίδιος ο Ερντογάν που αμφισβήτησε το αποτέλεσμα των εκλογών του περασμένου Μαρτίου εκβιάζοντας με την ισχύ που διαθέτει την επανάληψη της διαδικασίας. Δεύτερον, επειδή ανέλαβε ο ίδιος μεγάλο μέρος της προεκλογικής εκστρατείας του κυβερνητικού υποψηφίου. Και τρίτον, επειδή η νίκη του Ιμάμογλου αυτή τη φορά ήταν μεγαλύτερη και πιο καθαρή από την προηγούμενη. Είχε δηλαδή χαρακτήρα προσωπικής αποδοκιμασίας απέναντι στον τούρκο πρόεδρο.

Στις κανονικές δημοκρατίες οι ηττημένοι αποδέχονται το αποτέλεσμα, αντλούν τα διδάγματά τους από αυτό και συγχαίρουν τους νικητές. Αλλά η Τουρκία δεν είναι μια κανονική δημοκρατία. Γι’ αυτό και προκύπτει ένα βασικό ερώτημα. Τι είδους επίδραση θα έχει στον τούρκο πρόεδρο το αποτέλεσμα των χθεσινών εκλογών; Θα λάβει το μήνυμα που του έστειλαν οι εκλογείς ή η προσωπική του ήττα θα τον κάνει ακόμη πιο νευρικό και απρόβλεπτο; Θα επιχειρήσει να ξανακερδίσει τους πολίτες που έχασε με δημοκρατικά θεμιτούς τρόπους ή θα καταφύγει σε αθέμιτες μεθόδους όπως είναι η κατάχρηση εξουσίας και οι επιδείξεις πυγμής εντός και εκτός τουρκικών συνόρων;

Μπορεί να ελπίζει κανείς ότι η δημοκρατική Τουρκία θα δώσει τις δικές της απαντήσεις. Θα πρέπει όμως συγχρόνως να προετοιμάζεται για το χειρότερο.