Αρκεί να κάνει κανείς μια απλή όσο και θλιβερή σύγκριση. Στην Πορτογαλία σύσσωμη η αντιπολίτευση αλλά και πολιτικές δυνάμεις του κυβερνητικού συνασπισμού τάχθηκαν υπέρ του αιτήματος των εκπαιδευτικών να τους δοθούν αυξήσεις. Ο σοσιαλιστής πρωθυπουργός της χώρας αρνήθηκε με το επιχείρημα ότι μια τέτοια ενέργεια θα υπονόμευε σε αυτή τη φάση τόσο τη δημοσιονομική ισορροπία όσο και την αξιοπιστία της χώρας του. Εφτασε μάλιστα να απειλήσει με παραίτηση, αν και θα διεκδικούσε την ψήφο των συμπολιτών του τον ερχόμενο Οκτώβριο.

Στη χώρα μας ο Πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του ανοίγουν μια τρύπα πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ με τα μέτρα που ανακοίνωσαν λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές, ενώ πλειοδοτούν σε υποσχέσεις έναντι της αντιπολίτευσης. Υπονομεύουν έτσι και τη δημοσιονομική ισορροπία της χώρας αλλά και την αξιοπιστία της έναντι των εταίρων καταδικάζοντάς την στην ανυποληψία. Επιμένουν δε σε αυτή την κοντόφθαλμη πολιτική μολονότι αποδείχθηκε αντιπαραγωγική πολιτικά για τους ίδιους τους κυβερνώντες στις κάλπες των ευρωεκλογών και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.

Δεν είναι τυχαίο ασφαλώς ότι η χώρα της Ιβηρικής δανείζεται ασύγκριτα φθηνότερα από τη δική μας – αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στις αποδόσεις των δεκαετών ομολόγων για να διαπιστώσει του λόγου το αληθές. Κι αυτή η δεύτερη σύγκριση οδηγεί σε μια τρίτη: η μία χώρα βλέπει την κοινωνία της να ανθεί, η άλλη φτωχοποιεί τη δική της με επιδόματα που βαφτίζονται 13η σύνταξη. Είναι φανερό ποια χώρα είναι ποια.