Πόσο έχουν αλλάξει, άραγε, τα δεδομένα για τη Λωρίδα της Γάζας μετά τις «πυκνές» εξελίξεις των τελευταίων ημερών; Έχουν δικαίωμα τα 2 εκατομμύρια περίπου των κατοίκων της να θεωρούν ότι έχει ανοίξει ένα μικρό παράθυρο ελπίδας, μετά από δύο χρόνια βομβαρδισμών, δεκάδες χιλιάδες νεκρών, ασύλληπτων καταστροφών και απανθρωποποίησης;
Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, να δούμε ποια είναι η κατάσταση όπως διαμορφώνεται σήμερα.
Δεδομένο πρώτο: Ο στολίσκος με την ανθρωπιστική βοήθεια δεν κατάφερε να σπάσει τον αποκλεισμό που έχει επιβάλει το Ισραήλ και να προσφέρει ένα, μικρό έστω, «δώρο» στους εξουθενωμένους Παλαιστίνιους – όχι τόσο υλικό όσο ηθικό.
Ήταν κάτι αναμενόμενο, άλλωστε, όπως αναμενόμενο είναι ότι το Ισραήλ θα κάνει ρεσάλτο και στους δύο επόμενους στολίσκους που, όπως αναφέρουν οι πληροφορίες, έχουν ξεκινήσει προς την περιοχή.
Δεδομένο δεύτερο: Το σχέδιο που έχει παρουσιάσει ο Ντόναλντ Τραμπ και έχει ήδη εξασφαλίσει τη στήριξη του Μπένιαμιν Νετανιάχου δεν είναι βέβαιο ότι θα γίνει αποδεκτό από τη Χαμάς, τουλάχιστον με την υπάρχουσα μορφή του. Κι αυτό διότι, επί της ουσίας, συνιστά γι’ αυτήν συνθηκολόγηση και παραδοχή ήττας. Έτσι, η κατάπαυση του πυρός δύσκολα θα έρθει άμεσα – κι αν έρθει, θα είναι ιδιαιτέρως εύθραυστη και οι πάντες θα αναμένουν όχι αν, αλλά πότε θα παραβιαστεί.
Δεδομένο τρίτο: Το σχέδιο Τραμπ δεν ικανοποιεί πλήρως τους όρους που εξαρχής έχει θέσει ο Νετανιάχου και οι πιο ακραίοι της κυβέρνησής του: την επίσημη προσάρτηση και τον εκ νέου εποικισμό της Γάζας, ενδεχομένως και με εκδίωξη των κατοίκων της, καθώς και την εξολόθρευση οποιουδήποτε έχει σχέση με τη Χαμάς (κάτι που δεν συνάδει με την αμνήστευση). Πρέπει να θεωρείται σίγουρο, λοιπόν, ότι μόλις του παρουσιαστεί η παραμικρή ευκαιρία, θα επιχειρήσει να «τελειώσει τη δουλειά» άμεσα.
Δεδομένο τέταρτο: Είτε στη μία είτε στην άλλη περίπτωση, η προοπτική της δημιουργίας παλαιστινιακού κράτους είναι πιο μακρινή παρά ποτέ. Παρά τη συμβολική του αναγνώριση από 156 (σε σύνολο 193) κράτη-μέλη του ΟΗΕ και από την πλειοψηφία των «27» της ΕΕ, τα ερείπια στη Γάζα, η έκταση που έχει λάβει ο εποικισμός στη Δυτική Όχθη και η πλήρης απαξίωση της Παλαιστινιακής Αρχής συνθέτουν ένα σκηνικό που δεν επιτρέπει κανενός είδους αισιοδοξία στο συγκεκριμένο ζήτημα. Γι’ αυτό και ο Νετανιάχου δηλώνει σίγουρος πως δεν θα υπάρξει ποτέ.
Δεδομένο πέμπτο: Τα αραβικά καθεστώτα της περιοχής, η Τουρκία του Ερντογάν και τα περισσότερα κράτη του μουσουλμανικού κόσμου, όπως επίσης οι χώρες-μέλη της ΕΕ, στέλνουν μηνύματα ότι θέλουν να τελειώνει το συντομότερο η «εκκρεμότητα» του Παλαιστινιακού, θεωρώντας ότι τους κοστίζει πολύ και τους εκθέτει. Γι’ αυτό και έσπευσαν να αποδεχθούν την ουσία του σχεδίου Τραμπ, έστω κι αν γνωρίζουν καλά πως δεν ικανοποιεί ούτε κατ’ ελάχιστο τα πάγια αιτήματα των Παλαιστινίων και, τελικά, θα οδηγήσει σε αδιέξοδο.
Δεδομένο έκτο: Ρωσία και Κίνα, δύο χώρες οι οποίες αναμφίβολα έχουν το «ειδικό βάρος» για να αλλάξουν τα δεδομένα στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και να διεμβολίσουν την ηγεμονία του «άξονα» ΗΠΑ-Ισραήλ, δείχνουν πλέον να έχουν χάσει έδαφος. Πρακτικά, δεν είναι σε θέση να επηρεάσουν τις εξελίξεις σε τέτοιο βαθμό – ειδικά μετά την πτώση του καθεστώτος Άσαντ στη Συρία και την αποδυνάμωση του Ιράν.
Δεδομένο έβδομο: Το διεθνές κίνημα αλληλεγγύης, παρ’ ότι είναι φανερό ότι γίνεται πιο μαζικό και μαχητικό, δεν έχει φτάσει ακόμη στο σημείο στο οποίο θα μπορεί να επιβάλει τις θέσεις του και να σπάει συνολικά την απομόνωση των Παλαιστινίων. Εκεί, δηλαδή, που θα μπορούσε να επιβάλει εμπάργκο στο Ισραήλ, να αναγκάζει κυβερνήσεις να διακόψουν τη συνεργασία μαζί του, να μπλοκάρει τις αποστολές φορτίων με όπλα – με λίγια λόγια, να προκαλεί πολιτικές ανατροπές.
Δεδομένο όγδοο: Με βάση όλα τα παραπάνω, ό,τι και αν συμβεί σε αυτή τη φάση, όποια και αν είναι η απάντηση της Χαμάς και η αντίδραση του Νετανιάχου, η «πληγή» του Παλαιστινιακού θα παραμείνει ανοιχτή. Το δε Ισραήλ, με τις επιλογές και τις πράξεις της κυβέρνησής του, θα έχει «κάψει» το όποιο δίκιο ισχυριζόταν πως είχε και θα έχει πετάξει το «κεφάλαιο» που είχε κληρονομήσει από το έγκλημα του Ολοκαυτώματος.
