Ο πειρασμός παραμονεύει από παλιά. Από την εποχή που οι ινστρούχτορες πουλούσαν τη «Διαλεκτική του Διαφωτισμού» σαν λυσάρι για όλες τις παθήσεις στην κοινωνία του θεάματος.

Ο Χίτσκοκ δεν ήταν δημιουργός, επειδή ήταν διασκεδαστής. Και ο Κόπολα; Τι άλλο έκανε ο Κόπολα πέρα από το να αναπαράγει τις αρχές του καπιταλιστικού κράτους εξωραΐζοντας τη φαμίλια των Νονών;

Η μεγάλη οθόνη είχε ένα γενετικό κουσούρι: ήταν ένα κλειστό, αεροστεγές κατασκεύασμα, που δεν επέτρεπε στις ελευθερίες του δημιουργού να εισχωρήσουν από καμία ρωγμή.

Το σημαντικότερο: διαιώνιζε τους συσχετισμούς δύναμης μέσα στην κοινωνία, την αδικία, τους μηχανισμούς καταστολής και ελέγχου. Ο,τι δεν μπορείς να νικήσεις, όμως, το προσεταιρίζεσαι.

Εξαγιάζεις το ιδεολογικό μοντάζ. Ιερουργείς με σοσιαλιστικό λυρισμό. Λανσάρεις μια νέα θρησκεία – και το νέο όπιο του λαού.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο του Δημήτρη Δουλγερίδη στα ΝΕΑ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ που κυκλοφορούν

Τελευταία Νέα