Αναζήτηση
Το κόλπο…
… με την προπαγάνδα είναι να την κάνεις να φαίνεται ουδέτερη και
επιστημονική. Στα βρετανικά σχολεία, θυμάται στην εφημερίδα «Ιντιπέντεντ» ο
αρθρογράφος Μαρκ Στιλ, έπαιζαν κάποτε ένα φιλμάκι για τα πυρηνικά. Σε αυτό,
ένας φλύαρος αφηγητής εξηγούσε πως «η ραδιενέργεια βρίσκεται παντού ολόγυρά
μας, στον αέρα, στις συσκευές της τηλεόρασης, παντού». Ύστερα εμφανιζόταν μια
γυναίκα που έλεγε: «Μα άκουσα πως μπορεί να είναι επικίνδυνη» και ο αφηγητής
τής απαντούσε: «Α μπα! Ακόμη και η βόμβα που έπεσε στη Χιροσίμα είχε λιγότερη
ραδιενέργεια από όση χωράει σε ένα κουτάκι με βερνίκι παπουτσιών».
Η προπαγάνδα…
… των χολιγουντιανών φιλμ είναι για γέλια, είτε πρόκειται για τα «Πράσινα
μπερέ» είτε για τον Ρόκι που κάνει έναν Ρώσο με τα κρεμμυδάκια. Όμως, η ταινία
που ετοιμάζεται στο Χόλιγουντ είναι διαφορετική. Οι «Δεκατρείς ημέρες»
αναφέρονται στην κρίση των πυραύλων της Κούβας το 1962. Οι επικριτές της ήδη
μιλούν για «145 λεπτά ηρωοποίησης του Κένεντι με απίστευτες ανακρίβειες».
Χαρακτηριστικό της αντικειμενικότητάς της ταινίας είναι πως το όνομα του
Κάστρο δεν αναφέρεται ούτε μία φορά.
Ακριβώς 612…
|
|
… απόπειρες των αμερικανικών κυβερνήσεων κατά του Κάστρο έχουν καταγράψει οι
κουβανικές αρχές: με στρείδια παραγεμισμένα με εκρηκτικά, με σκόνη για να του
πέσουν τα γένια, με δηλητηριασμένη στολή καταδύσεων που του είχαν στείλει για
δώρο. Και αναρωτιέται κανείς με όλα αυτά ποιος χάραζε την αμερικανική
εξωτερική πολιτική: ο αρχηγός του Στέιτ Ντιπάρτμεντ ή το Κογιότ των γνωστών
κινουμένων σχεδίων (για να ξαναγυρίσουμε στον κινηματογράφο). Την ώρα που το
Κογιότ κυνηγούσε τον Μπιπ Μπιπ, οι Ρώσοι στόχευαν με πυραύλους αμερικανικές
πόλεις και οι Αμερικανοί στόχευαν με τους δικούς τους πυραύλους ρωσικές
πόλεις. Όλα αυτά θα μπορούσαν να είχαν ραδιενεργές «παρενέργειες», αλλά και
πάλι όπως έδειχναν τα σχετικά προπαγανδιστικά φιλμάκια της εποχής, αυτές
είναι τόσο επικίνδυνες όσο και ένα ξεθυμασμένο κρεμμύδι.
Αν υποθέσουμε…
… ότι ζούμε σε έναν νέο κόσμο χωρίς αυτοκρατορίες του κακού, αν υποθέσουμε
ότι η Δύση κυβερνάει αυτόν τον κόσμο με τη φιλία, αν είχαμε απεμπλουτισμένη
φαντασία, τότε και μόνο τότε θα μπορούσαμε να δεχτούμε τα επιχειρήματα των
Αμερικανών και των Βρετανών για το απεμπλουτισμένο ουράνιο: «Δεν θα κάναμε
ποτέ κάτι επικίνδυνο σε μια χώρα που αναλάβαμε να προστατέψουμε». Ή να
πειστούμε από ένα εκπαιδευτικό φιλμάκι που θα συμβούλευε τους στρατιώτες να
σκουπίζουν καλά τα χέρια τους με ένα αρωματικό μαντιλάκι πριν καθίσουν να φάνε
ή από ένα άλλο φιλμάκι του γενικού γραμματέα του ΝΑΤΟ Τζορτζ Ρόμπερτσον που θα
έβαζε την κόρη του να φάει ένα χάμπουργκερ απεμπλουτισμένου ουρανίου για να
δείξει πόσο είναι ακίνδυνο. Παρ’ όλα αυτά, η μπλόφα είναι εξόφθαλμη. Γιατί δεν
μπορούμε να πιστέψουμε πως όταν, ας πούμε, τις προάλλες ο Τόνι Μπλερ ένιωσε
κάτι να προσγειώνεται στην πλάτη του, σκέφτηκε: «Ελπίζω να είναι
απεμπλουτισμένο ουράνιο και όχι καμιά από εκείνες τις ώριμες ντομάτες που
αφήνουν ανεξίτηλους λεκέδες».
