Ολα δείχνουν ότι ο Στέφανος Κασσελάκης σκέφτεται να κατεβάσει τα ρολά του κόμματός του. Οι δημοσκοπήσεις είναι απογοητευτικές, το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης περιορισμένο ως ανύπαρκτο, ενώ η οικονομική κατάσταση περιγράφεται από μία μαύρη τρύπα. Και απλώς διοργανώνει ένα συνέδριο για να επιβεβαιώσει το μοιραίο. Το αποτεφρωτήριο στη Ριτσώνα θα ήταν μία καλή επιλογή για τον χώρο, καθώς διαθέτει και πιανίστα για πιο ατμοσφαιρικούς αποχαιρετισμούς.
Υπάρχουν δύο τρόποι για να προσεγγίσουμε την ιστορία του Στέφανου Κασσελάκη. Ο πολιτικός και ο προσωπικός. Η τροχιά που διέγραψε, ως πολιτικός κομήτης, ανέδειξε τη ρηχότητα του πολιτικού μας συστήματος, αλλά και των αντανακλαστικών της κοινής γνώμης. Ο Κασσελάκης εμφανίστηκε ως ο άνθρωπος που ήρθε να γκρεμίσει τον Μητσοτάκη και χρειάστηκαν λίγες μέρες για να γίνει κάτι σαν εθνικό-παιδί θαύμα. Ομως στην πραγματικότητα, η απήχηση που βρήκε δεν αντιστοιχούσε σε πολιτικό αρχηγό, αλλά σε πρωταγωνιστή reality. Ναι, η εκλογή του στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ εξέφρασε την κόπωση του πολιτικού ακροατηρίου ή, αν θέλετε, την απελπισία του στην αναζήτηση του νέου. Ωστόσο αποδείχθηκε ότι το λαϊκό κριτήριο πατούσε περισσότερο στο lifestyle και λιγότερο στην πολιτική. Ο Κασσελάκης ήταν το εξωτικό πουλί που στάθηκε στα κάγκελα του μπαλκονιού μας. Το κοιτάξαμε, βγάλαμε φωτογραφίες, θαυμάσαμε τα φτερά του, αλλά ύστερα από τρεις μέρες κλείσαμε την κουρτίνα. Ηταν πυροτέχνημα, όχι αστέρι. Αν θέλετε, ένα σημείο των νέων καιρών που, αν το επιδιώξεις, σου προσφέρουν περισσότερο χρόνο από τα, αναλογούντα σε όλους, δεκαπέντε λεπτά δημοσιότητας.
Σε προσωπικό επίπεδο, τα πράγματα είναι πιο σκοτεινά, αλλά και πάλι έχουν μία χαραμάδα φωτός πάνω στην οποία μπορεί, ο Στέφανος, να ρίξει τη ματιά του. Εζησε, για λίγο, τη δική του εκδοχή του «Ο άνθρωπος που θα γινόταν βασιλιάς». Πολλά βράδια, πριν καν έρθει ο ύπνος, θα είχε ονειρευτεί τον εαυτό του στο Μαξίμου. Ισως και να φαντάστηκε ότι είναι ευλογημένος, blessed ή chosen. Ας μην τον πάρει από κάτω. Τόλμησε όσο λίγοι. Εκανε την τρέλα του. Η Ελλάδα ήταν η περιπέτεια. Η κανονική ζωή είναι πίσω, στο Μαϊάμι. Εκεί, με θέα τον Ατλαντικό, όλα όσα έζησε εδώ θα δείχνουν σαν όνειρο από το οποίο άργησε να ξυπνήσει.
Το παιδί του βουλευτή
Δεν ξέρω ποιος ακριβώς είναι ο μηχανισμός που διοχετεύει στη δημοσιότητα τις περιπέτειες γνωστών προσώπων με τον νόμο ή, μόλις χθες, του γόνου γνωστού πολιτικού. Υποθέτω κάποιοι μέσα από την Αστυνομία θέλουν να επιδείξουν το πρόσωπο του άτεγκτου λειτουργού του νόμου. Ομως εδώ τίθεται ένα μικρό ζήτημα. Αν επρόκειτο για οποιοδήποτε άλλο νέο και όχι για τον γιο πολιτικού, τα στοιχεία ταυτότητας δεν θα έβγαιναν στο φως. Και η είδηση θα πέρναγε αδιάφορα στη φυλλομέτρηση του αστυνομικού δελτίου. Κανένας δεν θα έδινε σημασία. Τώρα έχουμε κανονική διαπόμπευση του νεαρού και πολύ περισσότερο του πατέρα του προκειμένου όλοι εμείς να νιώσουμε τη γεύση φρέσκου αίματος στον ουρανίσκο μας. Το ζήτημα δεν είναι η παρανομία, αλλά η αναλογικότητα της δημόσιας έκθεσης και η επιλεκτική ευαισθησία των θεσμών. Και, ναι, ο πατέρας το χειρίστηκε εξαιρετικά.
Οι παλιές φιλίες…
Η Μαρία Καρυστιανού βρίσκεται ένα βήμα από την ανακοίνωση πολιτικής κίνησης. Θα αναρωτιέστε από ποια δέντρα θα κόψει φρούτα για να γεμίσει το καλάθι της. Μα, από τα κόμματα που καλούσαν την κοινωνία να εισπνεύσει ξυλόλιο και επένδυσαν πολιτικά στον ακτιβισμό της κυρίας Καρυστιανού. Την ήθελαν δίπλα τους. Τώρα το πιθανότερο είναι να τη βρουν απέναντί τους καθώς δεν νομίζω ότι θα πιάσει πολλά ψάρια από τη δεξαμενή της Νέας Δημοκρατίας. Αλλωστε η Μαρία Καρυστιανού έχει πλέον όλο το πακέτο για να φτιάξει ένα ελκυστικό προϊόν. Οργή, αίτημα για δικαιοσύνη και θρησκευτικό συναίσθημα. Δύσκολα ανταγωνίζεσαι κάτι τέτοιο είτε είσαι η Ζωή, είτε ο Βελόπουλος. Το κίνημά της θα συνδυάζει την καταγγελτική συνθηματολογία με τη συναισθηματική αντίδραση που προκαλεί η προσωπική της τραγωδία. Ειδικά όσον αφορά τη Ζωή, νομίζω ότι μπορεί να δούμε πτυχές μίας αντιπαράθεσης που θα μας φέρει σε αμηχανία, ίσως και με κάποια ψήγματα ντροπής. Πάνω σε παλιές φιλίες φυτρώνουν οι μεγαλύτερες έχθρες.
O star της ημέρας
Λόγω συγκυρίας ο τίτλος πάει δικαίως στον Κυριάκο Πιερρακάκη που πέρασε από τη Βουλή προϋπολογισμό ως πρόεδρος του Eurogroup. Μόνο που ο ίδιος βρίσκεται στο κέντρο μιας αντίφασης, την οποία ο Γεώργιος Παπανδρέου είχε περιγράψει με τους αριθμούς που ευημερούν και τους ανθρώπους που δυστυχούν…
