Χωροφύλακες

Στις 26 Ιανουαρίου 2023, όταν το ξεδίπλωμα του σκανδάλου των υποκλοπών βρισκόταν στην κορύφωσή του, ο Ευάγγελος Βενιζέλος είχε αποδεχθεί την πρόσκληση να μιλήσει σε εκδήλωση με το θέμα «Μένουμε Ευρώπη; Υποκλοπές, Δικαιώματα και Κράτος Δικαίου». Ο τίτλος θεωρήθηκε προβοκατόρικος, από όσους θεωρούσαν ότι η ευρωπαϊκή ταυτότητα της χώρας μας περίπου τους ανήκει επειδή είχαν πάρει θέση στο δημοψήφισμα του 2015. Ομιλητές ήταν επίσης οι συνταγματολόγοι Νίκος Αλιβιζάτος, Ξενοφών Κοντιάδης και Ιφιγένεια Καμτσίδου. Τόσο η εκδήλωση όσο και οι ομιλητές της, χαρακτηρίστηκαν «κλίματος ΣΥΡΙΖΑ» διότι τόλμησαν (πού ακούστηκε;!) να τοποθετηθούν για ζήτημα που ενοχλεί την κυβέρνηση.

Ο Βενιζέλος, τον οποίο ουδείς μπορεί να κατηγορήσει ότι κινητοποιείται από κάποια ανάγκη να είναι δημοφιλής, είχε απαντήσει το εξής: «Αν μετρούσα εχθρούς και φίλους και επιδίωκα να έχω ανά πάσα στιγμή περισσότερους φίλους δεν θα “Μέναμε Ευρώπη”. Ηδη από το 2011. Οπότε θα περίττευε και η συζήτηση περί ερωτηματικού ή τελείας».

Σήμερα, τρία χρόνια αργότερα, ξανά επικρίνεται, αυτή τη φορά επειδή αποδέχθηκε πρόσκληση να μιλήσει για τη δημοκρατία, σε μια εκδήλωση που μιλούσε κι ο Κώστας Καραμανλής, ενώπιον ανθρώπων που τον εχθρεύονταν τόσο που (κάποιοι) ζήταγαν να μπει φυλακή. Με τη στήριξη, ενίοτε, των διοργανωτών, γεγονός που καταδεικνύει ότι η παρουσία του συνιστά απόδειξη έμπρακτου σεβασμού της ελευθερίας του Τύπου.

Γιατί εθίγησαν, λοιπόν, τόσο πολύ οι εύθικτοι της μητσοτακικής «φρουράς»; Δεν είναι προσωπικό, είναι ένα παράδειγμα της αντίληψης που επικρατεί. Οτι δεν επιτρέπεται κανείς να συνομιλεί με όσους είναι στην «αντίπερα» όχθη. Εν προκειμένω, με όσους ασκούν κριτική στην κυβέρνηση από τα δεξιά ή από τα αριστερά. Υπάρχουν ένοχοι, ύποπτοι και συνοδοιπόροι, σαν τις εποχές που κάρφωναν τις κακές παρέες οι περιπτεράδες στη Χωροφυλακή. Η απόδειξη του φανατισμού είναι ότι ουδείς απασχολήθηκε με την ουσία όσων ειπώθηκαν, όπως δεν τους απασχολούν κι όσα αποκαλύπτονται στη δίκη για τις υποκλοπές. Δεν τους απασχόλησε καν το ότι βγήκε ένας Καραμανλής να ψέξει τις επιδόσεις μιας κυβέρνησης της ΝΔ στο κράτος δικαίου, παρότι συνιστά, το λιγότερο, πολιτικό γεγονός.

Το συμπέρασμα είναι πως, δυστυχώς, όσοι κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου της «τοξικότητας» στη δημοκρατία πολύ συχνά είναι αυτοί που έχουν απολέσει, πια, όχι μόνο τη διάθεση, αλλά και την αντικειμενική ικανότητα συμμετοχής στον πολιτικό διάλογο.