Εγινε πολύς λόγος στη ΔΕΘ για το δημογραφικό και προφανώς η συζήτηση αυτή θα εντείνεται από εδώ και πέρα, όσο θα καθίσταται σαφέστερο ότι η Ελλάδα γερνάει (ανεπιτυχώς) και η δραματική μείωση του πληθυσμού προφανώς δεν προοιωνίζεται τίποτε καλό για τους επόμενους που θα κατοικοεδρεύουν στην ωραία μας χώρα.
Η κυβέρνηση – τα ξαναείπαμε – αντί για γενναιά μέτρα παρουσίασε κάτι «πασαλείμματα» τα οποία δεν ξέρω τι θα αποδώσουν και αν αποδώσουν ποτέ. Και δεν εννοώ πολιτικά – ποσώς με ενδιαφέρει. Εννοώ το αν χτυπηθεί η υπογεννητικότητα ώστε να αλλάξει σε θετική κατεύθυνση ο αρνητικός δείκτης που ισχύει σήμερα μεταξύ γεννήσεων και θανάτων.
Από την άλλη γιατί ζητάμε να γεννηθούν περισσότερα παιδιά, όταν ως κοινωνία και ως γονείς, ούτε μπορούμε, ούτε θέλουμε να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων και να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά μας, να είναι σωστοί άνθρωποι, καλλιεργημένοι στο μέτρο του δυνατού, να διαθέτουν αγωγή, ενσυναίσθηση, σεβασμό, αλληλεγγύη, αξίες και αρχές;
Διότι είναι τραγικό να παρατηρείς – τις τελευταίες τρεις-τέσσερις ημέρες, δε – φαινόμενα τα οποία επιβεβαιώνουν ότι ακόμη κι όταν κάνουμε παιδιά, εκείνο που προσπαθούμε κυρίως, είναι να τα κάνουμε ίδια με εμάς… «σαν τα μούτρα μας», κατά το κοινώς λεγόμενο!
Τα παραδείγματα που πληγώνουν
Το κλασικό των σπαρτιατών εφήβων «άμες δε γ’ εσσόμεθα πολλώ κάρρονες» ισχύει και στις μέρες μας, αλλά όχι προς το καλύτερο, προς το χειρότερο. Προς το πολύ χειρότερο. Παράδειγμα:
- 14χρονος στο Ηράκλειο επιτίθεται σε 60χρονο, αδιαφορώντας ότι μπορεί να ήταν πατέρας ή παππούς του, τον ρίχνει στο έδαφος και χειροδικεί εις βάρος του. Ο γονιός του, όχι απλώς δικαιολογεί το παιδί, αλλά μηνύει το θύμα όπως επίσης μηνύει και τον άνθρωπο που κατέγραψε με το κινητό του το βίαιο περιστατικό, για παραβίαση του νόμου περί… «προσωπικών δεδομένων» – ο ξυλοδαρμός, «προσωπικό δεδομένο»!!!
- 20χρονος στην Αθήνα, επιδίδεται σε κόντρες στο κέντρο της πόλης, και αφού διαφεύγει του αστυνομικού ελέγχου τραυματίζοντας σοβαρά αστυνομικό, καταφεύγει με ταξί στο σπίτι του. Ο γονέας του, αντί να τον παραδώσει ο ίδιος στην Αστυνομία, τον προφυλάσσει, για να μη συλληφθεί, δικαιολογώντας την πράξη του, διότι «παιδί είναι».
- Δύο αδέλφια, με γνωστό παρελθόν στους «μπαχαλάκηδες», αλλά άγνωστο αν εμπλέκονται και αλλού, συλλαμβάνονται στα Εξάρχεια (πού αλλού;) διότι έφεραν μαζί τους όργανα ικανά να προκαλέσουν σοβαρότατες σωματικές βλάβες. Τα «παιδιά» είναι γιοι κορυφαίου υπουργού του ΣΥΡΙΖΑ, και νυν στελέχους άλλου κόμματος της Αριστεράς, ο οποίος προφανώς παρέλειψε να τους δώσει την αναγκαία αγωγή – όταν έπρεπε να το κάνει, η προτεραιότητά του ήταν το πώς θα σκίσει τα μνημόνια…
Προσθέστε τώρα σε όλα αυτά, ό,τι κατά καιρούς απασχολεί την επικαιρότητα. Από τον 17χρονο στα Γλυκά Νερά που σκότωσε στο ξύλο έναν ηλικιωμένο, ως τη Μουρτζούκου, και τους άλλους στη Μύκονο, την Κρήτη κ.α. με τα ναρκωτικά, τα όπλα, τα νταβατζιλίκια κ.λπ. και βγάλτε συμπέρασμα.
Επιχείρηση «Ενάρετη Ελλάδα»
Εγώ έχω καταλήξει από καιρό ότι «δεν υπάρχει σωτηρία» γι’ αυτή τη χώρα, πλην όμως δεν θα το βαρύνω περισσότερο. Θέλει άλλωστε κότσια να αναλάβει κάποιος την ευθύνη για μια πανεθνική εκστρατεία, με κεντρικό σύνθημα (και επιδίωξη για) μια «Ενάρετη Ελλάδα». Απαιτείται θάρρος, γενναιότητα και πολύς κόπος. Οσο η πολιτική τάξη κατατρίβεται σε ανούσιες και ανώφελες συγκρούσεις «περί όνου σκιάς», η κοινωνία απλώς θα ακολουθεί, αδυνατώντας να αλλάξει από μόνη της. Κι ο πνευματικός κόσμος της χώρας, μη νομίζετε ότι δεν έχει ευθύνες. Εχει. Αλλά χρόνια τώρα επιλέγει συνειδητά την ασφάλεια του αμέτοχου παρατηρητή. Η τελευταία φορά που «συγκινήθηκε» ήταν το ’89, με ένα κείμενο-σταθμό, αλλά μόνο για να στηρίξει τις προσπάθειες Δεξιάς και Συνασπισμού να εκτοπίσουν τον Ανδρέα και το ΠΑΣΟΚ από την εξουσία. Τα κρίνετε υπερβολικά, όλα αυτά; Σας πληροφορώ πως όχι. Δεν είναι.
Διότι ο αντίλογος σε όλα τα προηγούμενα από τους γονιούς αυτών των «κανακάρηδων», είναι ότι τα «παιδιά» δεν κάνουν τίποτε περισσότερο απ’ αυτό που βιώνουν. Ητοι το γενικευμένο αίσθημα της ανομίας, τη διάχυση της διαφθοράς σε όλο τον κορμό της εξουσίας και του κρατικού μηχανισμού, και επιπλέον την πλήρη κατάρρευση του αξιακού υπόβαθρου της κοινωνίας. Και η ζωή, συνεχίζεται. Ως το επόμενο περιστατικό με πρωταγωνιστή ένα «παιδί», που θα μας συνταράξει…
Η συνάντηση – δίκοπο μαχαίρι…
Επιστρέφω όμως γρήγορα στα πολιτικά, διότι είναι θεωρητικά πιο ανάλαφρα από τα προηγούμενα. Κυβερνητικό στέλεχος μου εξηγούσε χθες ότι ήταν βαρύνουσας σημασίας η πρωτοβουλία του Πρωθυπουργού Κυριάκου να δεχτεί στο γραφείο του, τον γιο του στρατηγού Χαφτάρ, και να συζητήσει επί ημίωρο μαζί του. Ρώτησα γιατί; Η απάντηση, με εξέπληξε:
- Διότι ήθελε να στείλει ένα μήνυμα στην Αγκυρα, ότι μπορούμε να παίξουμε κι εμείς το ίδιο χαρτί που παίζουν εκείνοι. Επειδή κάπως έτσι ξεκίνησε και η προσέγγιση της Τουρκίας με το καθεστώς της Βεγγάζης. Με την επίσκεψη ενός (άλλου) γιου του Χαφτάρ στην Τουρκία, και τη συνάντησή του με τον πρόεδρο Ερντογάν.
Εγώ πάλι λέω, ότι η συνάντηση αυτή μπορεί να αποδειχθεί δίκοπο μαχαίρι. Διότι καλά να τηρηθούν τα όσα διημείφθησαν πίσω από τις κλειστές πόρτες του Μεγάρου Μαξίμου. Αν όμως δεν τηρηθούν, και σε μερικές εβδομάδες δούμε τη Βεγγάζη να επικυρώνει το τουρκολιβυκό μνημόνιο, ο μουτζούρης θα είναι στα χέρια του προέδρου Κυριάκου. Που θα πρέπει να εξηγήσει τι συνέβη και απέτυχε…
…και η απορία
Επίσης η χώρα έχει υπουργό των Εξωτερικών. Ονομάζεται Γιώργος Γεραπετρίτης και παρά τα όσα του καταμαρτυρούν δεν τα πάει κι άσχημα. Το παλεύει το πράγμα όπως μπορεί και η προσπάθειά του, προκειμένου και περί της κρίσης στις σχέσεις με το χαλιφάτο του Χαφτάρ, έχει αποτέλεσμα. Εξού και μας έστειλε τον γιο του εδώ, και επίσης ότι έχουν μειωθεί σημαντικά οι μεταναστευτικές ροές από τη Λιβύη προς την Ελλάδα.
Γιατί έπρεπε να γίνει αυτή η συνάντηση με τον πρωθυπουργό, και μάλιστα εκτός προγράμματος, ενώ ήταν προσδιορισμένο ότι θα συναντούσε μόνο τον κύριο Γεραπετρίτη;
Ούτε αυτό το κατάλαβα για να είμαι ειλικρινής.
Τον περιμένουν πώς και πώς
Σε άλλα νέα της ημέρας τώρα, πρέπει να αναφέρω την αδημονία που επικρατεί στον ΣΥΡΙΖΑ Κουμουνδούρου (ως γνωστόν υπάρχουν τέσσερα-πέντε ακόμη κομμάτια τύπου ΣΥΡΙΖΑ), σχετικά με το πότε θα υλοποιήσει ο πρόεδρος Αλέξης ο απόμαχος, ο βετεράνος, την πρόθεσή του να παραιτηθεί από βουλευτής του κόμματος. Το περιμένουν πώς και πώς, μου έλεγε στέλεχος του κόμματος, παρότι ο ίδιος είχε κατά το παρελθόν αποτελέσει «μέλος» του στενού πυρήνα των υποστηρικτών του πρώην προέδρου του κόμματος.
Γιατί το περιμένουν, με αδημονία; Διότι θεωρούν πως η αποχώρησή του «θα (τους) λύσει τα χέρια». Τώρα βρίσκονται σε πλήρη αμηχανία, μου τόνισε, διότι δεν ξέρουν «πώς να αντιμετωπίσουν το φαινόμενο, βουλευτής του κόμματος να προετοιμάζει την ίδρυση νέου κόμματος, χωρίς να γνωστοποιεί επισήμως τις προθέσεις του».
Ο ίδιος, με διαβεβαίωσε ακόμη ότι «δεν θα πάει στο καινούργιο κόμμα», θα παραμείνει στον ΣΥΡΙΖΑ Κουμουνδούρου – «έχουμε πρόεδρο, τον Σωκράτη Φάμελλο». Πάντως μου εξέφρασε ζωηρές επιφυλάξεις για το αν τελικά ο πρόεδρος Αλέξης θα επιχειρήσει το «απονενοημένο» διάβημα…
Ιδωμεν…
