Το 2012 σε μια έρευνα συμπεριφοράς προβλήθηκε σε δύο ομάδες θεατών ένα βίντεο όπου διαδηλωτές συγκρούονταν με αστυνομικούς. Οι ερευνητές είχαν πει στην πρώτη ομάδα ότι οι διαδηλωτές διαμαρτύρονταν εναντίον του δικαιώματος της άμβλωσης, ενώ στη δεύτερη ομάδα είχαν πει ότι οι διαδηλωτές ήταν ακτιβιστές ΛΟΑΤΚΙ+. Αποτέλεσμα: το 70% των «συντηρητικών» και το 28% των «προοδευτικών» της πρώτης ομάδας, η οποία νόμιζε ότι επρόκειτο για αστυνομικούς εναντίον φανατικών χριστιανών, δήλωσαν ότι είδαν αστυνομικούς να παραβιάζουν τα δικαιώματα των διαδηλωτών· στη δεύτερη ομάδα, που νόμιζε ότι επρόκειτο για αστυνομικούς εναντίον ΛΟΑΤΚΙ+, το 70% των «προοδευτικών» έβλεπε παραβίαση των δικαιωμάτων των διαδηλωτών. Με λίγα λόγια, οι θεατές διάβασαν τις εικόνες βάσει της ιδεολογικής τους τοποθέτησης: οι συντηρητικοί θεώρησαν θύματα τους διαδηλωτές με τους οποίους συγγένευαν ιδεολογικά· οι προοδευτικοί είδαν αστυνομική βία κατά των ομοϊδεατών τους αλλά όχι κατά των «δεξιών» διαδηλωτών. Στα καθ’ ημάς, αν ο Αλέξης Γρηγορόπουλος δεν είχε σχέσεις με αναρχικά δίκτυα αλλά ήταν μέλος π.χ. της ΟΝΝΕΔ, ο φόνος του θα είχε ξεχαστεί· αν οι απεργοί της ΜΑΡΦΙΝ δεν ήταν «απεργοσπάστες», η θανάτωσή τους θα είχε γίνει μια ακόμα εθνική επέτειος και βεβαίως οι φονιάδες θα είχαν βρεθεί και τιμωρηθεί. Αν ο Παύλος Φύσσας δεν ήταν εναλλακτικός ράπερ, ίσως οι Χρυσαυγίτες να μην είχαν φυλακιστεί. Με την ίδια λογική ονοματίζουμε δεκάδες δρόμους και αίθουσες «Γρηγόρης Λαμπράκης» αλλά καμία «Παύλος Μπακογιάννης». Η αριστερά έχει το μονοπώλιο της καλής βίας.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
