Μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας

Τον γνωρίζουμε ως άνθρωπο που αναλαμβάνει την επαφή των δημοσιογράφων με συγγραφείς, φεστιβάλ και άλλους φορείς πολιτιστικών διοργανώσεων. Ο Βασίλης Κιμούλης, ωστόσο, κουβαλάει ένα προσωπικό σύμπαν φτιαγμένο από λογοτεχνικότητα και – αυτό που ονομάζουμε – διακειμενικές αναφορές (εμφανές και στις συζητήσεις που έχει κανείς μαζί του). Το αποτέλεσμα φαίνεται με τρόπο ευδιάκριτο και πολλά υποσχόμενο στην πλειονότητα των αφηγημάτων που περιλαμβάνονται στη συλλογή «Ονειρο αληθινό» (εκδ. Αιώρα, 2023). Ο επίδοξος αναγνώστης δεν γνωρίζει καν από ποια αυτοβιογραφική βάση ξεκινάει ένα διήγημα ή σε ποιον βαθμό σταματάει η τήξη δημιουργικής φαντασίας και πραγματικότητας. Ανθρωπος που κινείται στην αγορά των ιδεών και συναναστρέφεται πολλαπλώς τους «πρωταγωνιστές» – ενίοτε και τους αντιήρωες – της σύγχρονης βιβλιοπαραγωγής, ο συγγραφέας παρουσιάζει μια υβριδική μορφή διηγημάτων χωρίς να καταφεύγει στην «τεκμηρίωση» ή τα απαραίτητα πραγματολογικά δεδομένα. Ο μίτος ξεκινάει από την Υδρα της Μαργαρίτας Καραπάνου, νησί που «θυμίζει αφρικανικό λιμάνι», με «ένα απίστευτα καυτό Ιούνιο, σαν να έχει ξεπηδήσει μέσα από τις σελίδες του Υπνοβάτη». Στο χαρμάνι που ακολουθεί χωράνε από τις «Παραλλαγές Γκόλντμπεργκ» του Μπαχ έως μια νεαρή ηθοποιό που προετοιμάζεται με τον «Μεγάλο Νέο Σκηνοθέτη» (άλλο ένα κλείσιμο του ματιού στο Zeitgeist) και την Μπελούτσι που υποδύεται την Κάλλας στο Ηρώδειο. Η τελευταία αναφορά δίνει το έναυσμα για έναν εσωτερικό μονόλογο του συγγραφέα και μια χρονογέφυρα από τις πολλές – και ευρηματικές – μέσα στη συλλογή: «Τελικά η Μπελούτσι δεν θα παίξει φέτος στην Ελλάδα λόγω πανδημίας, ΟΚ, θα περάσει κι αυτό, μονολογώ και σκέφτομαι τη γιαγιά μου που γεννήθηκε στις αρχές του εικοστού αιώνα, έζησε τουλάχιστον δύο σοβαρούς πολέμους, Κατοχή, Δεκεμβριανά, κι έχασε και το σπίτι της στην Πόλη, αναρωτιέμαι αν χρησιμοποιούσε τις ίδιες λέξεις κι εκείνη, αν έλεγε «θα περάσει κι αυτό»».