Η διαφορά που χάθηκε και οι «φωνές»

Αν δει κάποιος με ψύχραιμη ματιά τα όσα συνέβησαν στο παιχνίδι του Σαββατόβραδου για την Α1 του μπάσκετ, εύκολα θα διαπιστώσει το εξής: μόνο… ύμνο στο άθλημα δεν λες την αναμέτρηση του Περιστερίου με τον Παναθηναϊκό. Ειδικά το πρώτο 10λεπτο ήταν από τα ποιοτικά χειρότερα ματς που έχουν δοθεί στη μεγάλη κατηγορία, με παίκτες να συναγωνίζονται ο ένας τον άλλο σε λάθη και αστοχία και το σκορ να μένει σε χαμηλά επίπεδα. Χάνονταν καλάθια ακόμη και από κοντινή απόσταση, οι δε προπονητές κοιτούσαν και δεν ήξεραν τι να κάνουν. Αυτό, το ένα στοιχείο. Το δεύτερο, προφανώς και έχει να κάνει με την εξέλιξη του αγώνα. Το Περιστέρι ήθελε να συνεχίσει το εντός έδρας σερί που έφτιαξε πέρυσι κόντρα στον ΠΑΟ, ζητούσε δηλαδή μια ακόμη νίκη και στις αρχές του δευτέρου ημιχρόνου έφτασε να προηγείται ακόμη και με 19 πόντους διαφορά! Ολα έμοιαζαν να έχουν κριθεί αλλά στο μπάσκετ ισχύει το «ποτέ μη λες ποτέ». Ο Παναθηναϊκός επέστρεψε, ο Καλαϊτζάκης βρήκε χώρο και χρόνο ώστε να φορέσει την μπέρτα του ήρωα και ο Αταμάν ανακάλυψε στήριγμα γιατί δεν θα ήθελε να ζήσει μια νέα ήττα τόσο νωρίς – αυτή τη φορά στο πρωτάθλημα. Και ποιος έμεινε στο τέλος να βγάζει πίκρα;