Συμπαιγνίες

Γιατί χρειάζεται πάντα να μεσολαβεί ένα χρονικό διάστημα για να αντιλαμβανόμαστε την πραγματική σημασία και το εκτόπισμα των γεγονότων, έχοντας στο μεταξύ καταναλώσει πολύτιμη φαιά ουσία, που θα μπορούσε να έχει χρησιμοποιηθεί επωφελέστερα, και να μην καταλαβαίνουμε εξαρχής πως έχουμε να κάνουμε αντί για κάτι συγκλονιστικό με αέρα κοπανιστό; Πώς γίνεται να μην αθροίζονται ή και αν δεν αθροίζονται να μην επανέρχονται μέσα μας με κάποια τάξη ανάλογα ή συγγενικά μεταξύ τους περιστατικά που, εκ των υστέρων, ενώ μας έχουν «συγκλονίσει» αποδείχθηκε πως ήταν απλώς ένα κατασκεύασμα που ξεφούσκωσε χωρίς αίματα ή την ελαχιστότερη δραματική συνέπεια. Τόσο μάλιστα χωρίς κανένα αποτέλεσμα ώστε να μπορεί άνετα να σκεφτεί κανείς πως όλος ο θόρυβος – συχνά μάλιστα παγκόσμιος – που είχε προκληθεί, αντί για ζημιά, όπως έδειχνε να επιδιώκει, να έχει προκαλέσει μια τεράστια ωφέλεια. «Τρίζουν τα θεμέλια της μοναρχίας στην Αγγλία», διαβάσαμε να γράφεται σε όλους τους τόνους και με ακόμη συχνά πιο επιδεινωμένες μορφές, μετά τη δημοσίευση ή ακόμη ενώ αναγγέλλονταν τα απομνημονεύματα του πρίγκιπος Χάρι. Ακόμα και ο τριγμός των οστών ενός οποιουδήποτε «ανώνυμου» μακαρίτη θα γινόταν περισσότερο ακουστός από τους οικείους του, από ό,τι έγινε για τα μέλη της βασιλικής οικογένειας των Γουίνδσορ ο τριγμός των θεμελίων του παλατιού τους, όπως υποτίθεται θα τον προκαλούσαν τα απομνημονεύματα του πρίγκιπος Χάρι.