Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Σύνδεση μέλους
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
Ο χρόνος δεν τρέχει. Καλπάζει. Ποιος το θυμάται ότι πριν από δέκα μόλις μήνες, η επανεκλογή του Τραμπ φάνταζε πιθανότατο ενδεχόμενο; Η οικονομική κατάσταση στις Ηνωμένες Πολιτείες τού έδινε το δικαίωμα να καυχιέται. Να περνιέται για επιτυχημένος Πρόεδρος, που μόνον το πολιτικώς μη ορθό - εμείς θα το λέγαμε βάναυσο - ύφος του ξένιζε τους πιο ραφινάτους ψηφοφόρους. Τι τον ένοιαζε; Είχε μαζί του τις πλατιές λαϊκές μάζες.
Οταν, τη λεγόμενη «Σούπερ Τρίτη» των προκριματικών, ο Μπάιντεν εξασφάλισε ουσιαστικά το χρίσμα των Δημοκρατικών, επρόκειτο - κι ας μη το ομολογούσαν - για μια επιλογή έντιμης ήττας. Ο «γέρο Τζο» θα έπεφτε στις επάλξεις και τα νεότερα στελέχη του κόμματός του άφθαρτα θα προετοιμάζονταν για τις εκλογές του 2024.
Μια εβδομάδα αργότερα, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας κήρυξε την πανδημία. Ο Covid-19 εξαπλωνόταν ραγδαία. Η διαχείριση του αρμαγεδδώνα φανέρωσε διάπλατα το αποτρόπαιο πρόσωπο του Τραμπ και τον οδήγησε στην ήττα, που ο ίδιος την κατήντησε όσο πιο θλιβερή γινόταν.
Ο Τζο Μπάιντεν, ο οποίος σήμερα παρουσιάζεται ως ενσάρκωση του καλού, έχει στον μισό αιώνα της πολιτικής του καριέρας ουκ ολίγα αμήχανα μέχρι και ντροπιαστικά σημεία.
Πρωτομπήκε στην κούρσα των προεδρικών εκλογών του 1988. Απέσυρε την υποψηφιότητά του μόλις αποκαλύφθηκε ότι είχε αντιγράψει φράση προς φράση μια ομιλία του τότε ηγέτη των Βρετανών Εργατικών Νιλ Κίνοκ. Νόμιζαν προφανώς οι λογογράφοι του ότι δεν θα τους έπαιρναν χαμπάρι - δεν υπήρχε ακόμα ο παγκόσμιος ρουφιάνος που ονομάζεται Διαδίκτυο. Προέκυψε στη συνέχεια πως είχε «δανειστεί» ατάκες από πολλούς και διάφορους δίχως να τους κατονομάζει. Ακόμα και από τα είδωλά του, τους Κέννεντι. «Εκανα ένα μεγάλο λάθος. Θα κάνω και άλλα…» δήλωσε ο Μπάιντεν, προεξοφλώντας ότι είχε μέλλον στον δημόσιο στίβο.
Κοκορεύτηκε στη συνέχεια πως είχε υπάρξει πρώτος φοιτητής, με πλήρη «αριστήνδην» υποτροφία. Δεν ήταν δύσκολο να ανατρέξει κανείς στα αρχεία του πανεπιστημίου του και να διαπιστώσει ότι οι μεν βαθμοί του ήταν μετριότατοι, η δε υποτροφία μισή κι εκείνη του δινόταν για οικονομικούς λόγους. Δεν ξέρεις για τι να τον οικτίρεις. Για το ψέμα του; Ή για την αφέλειά του πως θα το κατάπιναν αμάσητο;
Συγκρινόμενος με τους δύο προηγούμενους προέδρους από το κόμμα του, ο Μπάιντεν χαρακτηρίζεται ήκιστα χαρισματικός. Δεν διαθέτει την ακτινοβόλα ορμή του Κλίντον. Ούτε την ήρεμη λάμψη του Ομπάμα. Ως παιδί τον κορόιδευαν διότι τραύλιζε. Τρέμω στη σκέψη τι θα είχε υποστεί από τον «μπούλη» Ντόναλντ Τραμπ εάν είχαν υπάρξει συμμαθητές.
Το ζήτημα ωστόσο έγκειται αλλού. Στο ότι ο Μπάιντεν κατάφερε να ξεπεράσει μόνος του το τραύλισμά του. Οπως υπερέβη, κατά τρόπο εκπληκτικό, απώλειες από τις οποίες οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θα συνέρχονταν ποτέ.
Το 1973 σκοτώθηκαν σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα η πρώτη του γυναίκα και η κόρη του μωρό. Το χτύπημα στάθηκε τόσο συντριπτικό ώστε εκείνος, ένας πιστός Καθολικός, κατανόησε - λέει - την αυτοκτονία ως ύστατη διέξοδο. Δεν φούνταρε, ωστόσο, είχε δυο αγοράκια να φροντίσει. Το 2015, πέθανε από καρκίνο του εγκεφάλου ο γιος του που προαλειφόταν για διάδοχός του. Ο Τζο Μπάιντεν έσφιξε τα δόντια και επέμεινε στα καθήκοντα του αντιπροέδρου.
Ποιος επιβιώνει έχοντας χάσει δυο παιδιά; Εχοντας υποστεί δύο φορές τον μέγιστο πόνο - η γλώσσα δεν έχει καν λέξη για να τον εκφράσει - λέμε «ορφανός», λέμε «χήρος», πώς λέμε εκείνον που έχει θάψει το ίδιο του το σπλάχνο; Σηκώνεσαι απλώς και συνεχίζεις;
Ενας τρόπος υπάρχει. Να ζεις και για τους νεκρούς σου. Να προχωράς και για χατίρι τους, για να χωρέσεις μέσα στα δικά σου χρόνια ό,τι εκείνοι στερήθηκαν. Και κάθε σου στιγμή, κάθε σου ιδίως επιτυχία να τους την αφιερώνεις νοερά.
Ο Τζο Μπάιντεν ζει και για τους άλλους. Εχει μέσα από την οδύνη απελευθερωθεί από το εγώ του. Αυτό αποτελεί τον καλύτερο οιωνό για την προεδρία του.
