Ως ένα σημείο το λογοτεχνικό ιδίωμα του Βασίλη Αλεξάκη ήταν το «ιδίωμα» της ζωής του. Ανάμεσα στην Ελλάδα και τη Γαλλία, ανάμεσα σε δύο γλώσσες και δύο κουλτούρες, ανάμεσα σε αναμνήσεις – ακόμη και νοσηλείες. Οταν το 2015 αντιμετωπίζει τον διπλό καρκίνο που τρομάζει φίλους και αναγνώστες – γάγγλια στον αυχένα, όγκος στον πνεύμονα -, νοσηλεύεται για εννιάμισι μήνες στο Παρίσι, αλλά και στην Αθήνα, όπου τελικά επιστρέφει για να μείνει. Διόλου τυχαία, στο «Κλαρινέτο» (Μεταίχμιο, 2016), όπου περιγράφει την ίδια μοιραία ασθένεια του φίλου και εκδότη του Ζαν Μαρκ Ρομπέρτς, ο συγγραφέας πανικοβάλλεται όταν νιώθει ότι ξεχνάει λέξεις στα ελληνικά, γράφει στη μία γλώσσα και αυτομεταφράζεται στην άλλη, ταυτίζει τη γλώσσα με τη μνήμη και αναζητά γαλλικές λέξεις με ελληνικές ρίζες.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή