Στο προηγούμενο άρθρο μου σε αυτή τη σελίδα που, εν μέσω θεατρικής ανάπαυλας λόγω ιού, καταφεύγει στην ιστορία του νεοελληνικού θεάτρου, αφού προηγήθηκαν στοιχεία και κρίσεις για τους πεθαμένους πλέον θεατρικούς σκηνοθέτες που υπήρξαν η ραχοκοκαλιά του θεάτρου μας, ξεκίνησα μιαν αναφορά στους νεοέλληνες θεατρικούς συγγραφείς, εκκινώντας από τον μεγάλο πυρήνα του θεάτρου μας, το Κρητικό Θέατρο, χωρίς, ασφαλώς, να εξαντλήσω την έξοχη πληθώρα, και ειδολογικά, των έργων, με τα οποία μας προίκισε (θρησκευτικό δράμα, ποιμενικό, λαϊκή κωμωδία). Εμεινα, κυρίως, στον Χορτάτση και στην «Ερωφίλη» του ως καταγωγικό τραγικό είδος. Εξάλλου, έπρεπε να τονιστεί η οφειλή μας στο ιταλικό αναγεννησιακό θέατρο, το οποίο μας επέστρεψε τα τροφεία, αφού το ευρωπαϊκό θέατρο, μέσω Ρώμης, μυήθηκε στη θεατρική πνευματική και χαρακτηρολογική σκηνική απόλαυση.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή