Εγινε αρκετή συζήτηση περί της έννοιας της «ατομικής ευθύνης» το πρώτο διάστημα της λήψης μέτρων για την πανδημία. Η επίκλησή της ήταν μεν συνεχής αλλά δεν αναδείχθηκε, τελικά, σε τόσο αποφασιστικό παράγοντα των καλών μας επιδημιολογικών επιδόσεων, αφού οι πολίτες κλήθηκαν να την εφαρμόσουν σε ένα πλαίσιο πολύ περιοριστικών κανόνων και ελεγχόμενης κυκλοφορίας. Θα μπορούσαμε να φανταστούμε την άσκηση πολιτικής, από τη μια, και την ατομική ευθύνη, από την άλλη, ως δυο υλικά που το ένα απαιτεί την ύπαρξη του άλλου σε συγκεκριμένες αναλογίες. Αν οι αναλογίες είναι σωστές, η συνταγή πετυχαίνει. Αν όχι, το ένα ακυρώνει την ύπαρξη του άλλου και έχεις φάει τζάμπα χρόνο στην κουζίνα. Η ζυγαριά της δοσολογίας, λοιπόν, για το διάστημα της καλής διαχείρισης του υγειονομικού μέρους της πανδημικής έξαρσης, έγειρε στο μέρος της άσκησης πολιτικής και της κρατικής παρέμβασης.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ