Συχνά γίνονται σήμερα αρνητικά, ή ακόμα και ειρωνικά, σχόλια για κάποιες επιλογές των πρώτων δημοτικιστών. Των δημοτικιστών, με άλλα λόγια, μιας εποχής όπου το περιβάλλον ήταν σαφώς εχθρικό για τις απόψεις τους, και επομένως ήταν σχεδόν φυσικό «να τραβιέται η κουβέρτα» στην άλλη άκρη. Βέβαια, όπως γίνεται με όλα σχεδόν τα κινήματα, κάποιες ακραίες προτάσεις και επιλογές δεν «πέρασαν», τα πράγματα ήρθαν σε ρέγουλα. Βρέθηκαν λοιπόν οι ισορροπίες, ώστε να οδηγηθούμε σταδιακά στη σημερινή «νέα ελληνική κοινή», η οποία, ας μη γελιόμαστε, δεν είναι παρά μια δημοτική αποκαθαρμένη, διυλισμένη, εμπλουτισμένη με πολύτιμα για τη γλώσσα στοιχεία από παλαιότερες εποχές. Επιβεβαιώθηκε έτσι η εκπληκτική ικανότητα αυτοκάθαρσης και αυτορρύθμισης που διαθέτει η γλώσσα, αυτή που της επιτρέπει τελικά να αποφεύγει τις ακρότητες, τους δογματισμούς, καθώς και άλλες ασθένειες, παιδικές ή γεροντικές. Πέταξε, λοιπόν, η γλώσσα κάποια στιγμή από πάνω της τόσο τους μιστριωτισμούς και τους βλαχοδημαρχικούς καθαρευουσιανισμούς όσο και δημοτικίστικους βαρβαρισμούς του τύπου πριχού (προτού), πλέριος (πλήρης), δρόμος Σόλωνα (οδός Σόλωνος) και άλλα τέτοια.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή