Οι λεπτές κλωστές των τραγουδιών

«Είχα τη χαρά και τιμή να συνεργαστώ μαζί του. Ηταν φίλος μου. Οσο ζω και τραγουδάω θα λέω τραγούδια του». Η συνέχεια στον μικρό πρόλογο του Δημήτρη Μπάση δόθηκε με το παρατεταμένο χειροκρότημα του κοινού πριν ερμηνεύσει «Τα λαδάδικα», το «Σ’ αναζητώ», τη «Ρόζα» με συγκίνηση και συναίσθημα που ερχόταν από τη βιωμένη εμπειρία του και τις ώρες που έχει μοιραστεί με τον αξέχαστο Δημήτρη Μητροπάνο. Σαν επιβεβαίωση για την παραδοχή ότι θα υπάρχουν πάντα τραγούδια που θα στεγάζουν το κοινό αίσθημα. Τους πόθους, τις ανησυχίες, τους έρωτες, τις ήττες και τις παραιτήσεις μας. Αυτά άλλωστε είναι τα βασικά στοιχεία που διεμβόλιζαν το πρόγραμμα που παρακολουθήσαμε το περασμένο Σάββατο στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο με αδιαμφισβήτητη βασίλισσα την Ελένη Βιτάλη. Αυτή έδωσε τον τόνο της βραδιάς, αλλά με γενναιοδωρία άφησε χώρο να φανούν και ν’ αναπνεύσουν οι εξαίρετοι συνεργάτες της. Ολα ήταν μοιρασμένα με τρόπο που αποκάλυπταν την αξία αυτής της καλλιτεχνικής συνάντησης, η οποία έδειχνε να βασίζεται στην αγάπη και στο μοίρασμα.