Ολο και περισσότεροι φίλοι και γνωστοί μου εξομολογούνται ότι τα τελευταία χρόνια αποφεύγουν πια να πηγαίνουν στο θέατρο, για να παρακολουθήσουν έργα του κλασικού ρεπερτορίου – από αρχαίο δράμα μέχρι Σαίξπηρ και Τσέχωφ – διότι αισθάνονται βαθιά απογοητευμένοι από τη σκηνοθετική κακοποίηση που υφίστανται. Αντιδρούν ως (παλαιοί) αναγνώστες και θεατές, που βρίσκονται συχνά μπροστά στο παράδοξο φαινόμενο να μην αναγνωρίζουν στην παράσταση το έργο που γνωρίζουν και αγαπούν. Τις περισσότερες φορές αυτό συμβαίνει, διότι ο σκηνοθέτης επινοεί κάποιο πρόσθετο αλλά αχρείαστο θεατρικό εύρημα, με το οποίο επιδιώκει να εντυπωσιάσει και μέσω του οποίου φιλοδοξεί να μείνει αξέχαστη η παράστασή του, αδιάφορο αν αυτό συντονίζεται ή όχι με το κείμενο και τις οδηγίες του δραματουργού. Τα πράγματα θα ήταν απλά, μου λένε, αν το όνομα του θεατρικού έργου συνόδευε, για λόγους σεβασμού στον θεατή, η προειδοποίηση «διασκευή».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή