Το τραγούδι που μισούσε ο Μεταξάς και ο Ελληνας που πήρε τη θέση του Καρούζο

«Θέρος. – Η ζωή εν τη πρωτευούση. – Εργασία και ψυχαγωγία. – Καιροί και ήθη. – Αλλοτε και νυν. Αίθουσαι, χοροί, εορταί. Καφεννεία και καπηλεία. Θέατρο, εξοχαί. – Λάρυγγες και κνήμαι. – Πώς διασκεδάζει ο λαός». Είναι η βινιέτα σε φύλλο της «Εστίας» του 1887, όπου ο συγγραφέας Μιχαήλ Μητσάκης – και δημοσιογράφος τότε – καταγράφει όψεις από την πολιτιστική ζωή της νεοσυσταθείσας τότε πρωτεύουσας και του Πειραιά. «Το επ’ εμοί διά να εύρω τοιαύτην σκηνήν αληθούς λαϊκής διασκεδάσεως και ευθυμίας ηναγκάστην εσχάτως να κατέλθω μέχρι του Πειραιώς. Σας συνιστώ να μεταβήτε κι εσείς διότι αξίζει τον κόπο. (…) Και μετά μικρόν η τρίτη, ώριμος νεάνις, όχι άσχημος αλλά φέρουσα επί της φυσιογνωμίας αποτετυπωμένα προφανή τα ίχνη της αλήτιδος και ατάκτου ζωής της, άρχεται άδουσα διά βαθιάς φωνής ανατολικόν τι άσμα». Παρόμοιες εικόνες και οι ήχοι της εποχής – μέσα από ηχογραφήσεις και άλλο σπάνιο υλικό – ανασυντίθενται σε μια νέα πολιτιστική οντότητα: το Εικονικό Μουσείο του Αρχείου Κουνάδη, τα εγκαίνια του οποίου αναμένονται το ερχόμενο φθινόπωρο. Το έργο πραγματοποιείται με τη συνεργασία του Εργαστηρίου Σχεδίασης Διαδραστικών Συστημάτων του Πανεπιστημίου Αιγαίου – δωρεά του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος – που άγγιξε τα 180.000 ευρώ.