Η πιο αδικημένη κάλπη, διαχρονικά, είναι αυτή των ευρωεκλογών. Είναι οι εκλογές που ελάχιστα μας απασχολούν για την ουσία τους, δυστυχώς, με τα κόμματα να μην αναδεικνύουν σχεδόν καθόλου την ατζέντα με την οποία θα πολιτευτούν εντός του Ευρωκοινοβουλίου και τη συζήτηση να περιορίζεται είτε στην εθνική επικαιρότητα είτε στους συμβολισμούς και στις μεθοδεύσεις που αποτυπώνονται στη σύνθεση των ψηφοδελτίων. Το πρόβλημα αυτό δεν είναι ελληνικό. Το ενδιαφέρον για τις ευρωεκλογές είναι συνεχώς μειούμενο σχεδόν σε όλα τα κράτη – μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης και οι έρευνες αναδεικνύουν την άγνοια της πλειοψηφίας για τη λειτουργία των ευρωπαϊκών θεσμών, μιας και δεν ασχολήθηκε και κανείς με το να εκπαιδεύσει και να ενημερώσει τους πολίτες σχετικά. Αγνοια που, σε συνδυασμό με την κρίση αντιπροσώπευσης, και την ανάδειξη της ΕΕ σε έναν γραφειοκρατικό μηχανισμό, οδήγησε μεγάλα ποσοστά πολιτών σε απαξίωση ή και εχθρική στάση απέναντί της. Στην Ελλάδα, για να το πούμε και ευθέως, το να είσαι μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας τα τελευταία χρόνια περιορίστηκε, στην κοινή συνείδηση, στο να έχεις ευρώ στην τσέπη. Αυτό συν κάτι κακοποιημένα ειδησάρια για οδηγίες και κανονισμούς, πραγματικούς ή φανταστικούς όπως η απαγόρευση της γαρδούμπας, που έπαιζε πριν από κάνα δυο χρόνια ως είδηση – σοκ στις ενημερωτικές ιστοσελίδες.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή