Εάν βρισκόμουν στη θέση αυτουνού του δόλιου του Ζανέτι θα είχα αυτοκτονήσει!

Δεν ξέρω πώς θα έβαζα τέλος στη ζωή μου, αλλά σίγουρα δεν θα άντεχα να τραβάω το μαρτύριο στο οποίο υποβάλλει συστηματικώς ο Λευτέρης Πετρούνιας τον βραζιλιάνο (και κάθε άλλον) αντίπαλό του τα τελευταία χρόνια…

Σαν τον φουκαρά τον Χούστερ με τον Πύρρο ένα πράγμα!

Ενα déjà vu, λοιπόν, το οποίο «ο φίλος μας ο Λευτεράκης» το απολαμβάνει και μας το χαρίζει κάθε φορά που σφίγγει γερά τους κρίκους του, αιωρείται σαν εκκρεμές και όταν προσγειώνεται βροντοφωνάζει την αγαπημένη του ατάκα, η οποία τείνει να καταστεί εθνικό σλόγκαν…

Ναι ρε φίλε!

Κατά καιρούς έχει νικήσει πολλούς και διάφορους μεγάλους αντιπάλους, αλλά στην Ντόχα, περισσότερο από τον κάθε Ζανέτι, Λοντάντιο, Τοβμασιάν και πάει λέγοντας, (βάδισε στα χνάρια του Αριστοτέλη και) κατατρόπωσε τον πιο μεγάλο και τον δυσκολότερο: τον ίδιο τον… Πετρούνια!

Για την ακρίβεια συνέτριψε τον ήδη συντετριμμένο αριστερό ώμο του και σήμερα τον παίρνει παραμάσχαλα και τον βάζει στο χειρουργείο για να τον ξανακάνει σύμμαχό του!

Ο σταγειρίτης φιλόσοφος είχε πει ότι «η δυσκολότερη νίκη είναι απέναντι στον εαυτό μας, διότι όποιος κυριαρχεί στα πάθη του είναι γενναιότερος από εκείνον που κυριαρχεί στους εχθρούς του» και αυτή τη στάση ζωής διατράνωσε ο 28χρονος πρωταθλητής.

Ων ολυμπιονίκης το 2016 στην πατρίδα του Ζανέτι, τρεις φορές παγκόσμιος πρωταθλητής και τετράκις πρωταθλητής Ευρώπης, ο Πετρούνιας είναι κάτι πολύ παραπάνω από ένας κορυφαίος αθλητής που κάθε τρεις και λίγο καταθέτει τον… οβολό του στο θησαυροφυλάκιό μας: αποτελεί το αφτιασίδωτο πρότυπο ενός ολόκληρου λαού που (όπως τραγούδαγε ο Σαββόπουλος στο «Τσάμικό» του) βλέπει στο πρόσωπό του «την Ελλάδα που αντιστέκεται, την Ελλάδα που υπομένει κι όποιος δεν καταλαβαίνει, δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει»…

Και μιας και το ‘φερε η κουβέντα, δεν ξέρει επίσης σε ποιους κρίκους ανεβαίνει!