«Το πράγμα που παρατηρήθηκε στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια είναι να κρατηθούν οι τραγουδοποιοί στο ύψος των περιστάσεων. Το πλέον αξιοπρεπές δείγμα είναι ο Μάνος Χατζιδάκις». Τι θα άλλαζε κανείς σήμερα από αυτή την δήλωση του Διονύση Σαββόπουλου από συνέντευξή του το 1972 στο «Βήμα» με αφορμή τις παραστάσεις του στο Κύτταρο; Είναι ένα ερώτημα πάντως που πιθανότατα προέκυπτε για όποιον παρακολούθησε την παράσταση «15 Εσπερινοί – Μυθολογία» στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, σε καλλιτεχνική επιμέλεια Γιώργου Χατζιδάκι, την περασμένη εβδομάδα. Το βελούδινο intro με τις εξαιρετικές ερμηνείες στο πρώτο έργο από τα «Παιδιά του Πειραιά», «Εγινε παρεξήγηση» («Η προδοσία»), «Νυχτερινός περίπατος » («Ερημιά»), «Κυρ Μιχάλης», «Κάθε κήπος» («Οδός Ονείρων») έως το «Τριαντάφυλλο» ήταν η ιχνογράφηση μιας ποιητικότητας που αντέχει ακόμη. Και το credit κερδίζουν οι συντελεστές Γιώργος Εμμανουήλ Λαζαρίδης (πιάνο), Γωγώ Ξαγαρά (άρπα), Γιώργος Μαλουδάκης, Χάρης Κανελλίδης (κιθάρες ), Χρήστος Κομισόπουλος (κοντραμπάσο).

Μετά ήρθε ένα κορίτσι με τη δροσιά των είκοσί του χρόνων –όσο ήταν και ο «πρώτος διδάξας» Γιώργος Ρωμανός το 1966 –και τραγούδησε τα αριστουργήματα της «Μυθολογίας». Η Δήμητρα Σελεμίδου αφηγήθηκε ιστορίες υψηλής συναιθηματικής θερμοκρασίας: από τις «Τρεις κοπέλες από την Θήβα» έως τον «Lamento» («Θρήνος»). Σχεδόν χωρίς να μετακινηθεί μισό βήμα μπροστά απ’ το μικρόφωνο, ξαναθύμισε τη μεγάλη τέχνη του Μάνου Χατζιδάκι και του Νίκου Γκάτσου για την απώλεια του ονείρου και την ανάγκη της επλίδας. Η ένταση, το πάθος και η ευγνωμοσύνη για τα κομμάτια που απέδιδε αποκάλυπταν τα υλικά του δικού της κόσμου. Εκείνα που της έδωσαν τη δυνατότητα να παρουσιάσει στο αθηναϊκό κοινό τα «ιερά και όσια» της ελληνικής δισκογραφίας, χωρίς να ακολουθήσει ωστόσο την πεπατημένη της «αγιοποίησης». Από αυτή τη συνάντηση και γνωριμία με τη νεαρή ερμηνεύτρια θα κρατήσουμε και τη σιωπηλή κραυγή της στην ερμηνεία τού έτσι κι αλλιώς αριστουργηματικού «Ευαίσθητου ληστή»

Τελευταία Νέα