Αναζήτηση
Δεν θέλω ούτε καν να σχολιάσω τις πενταροδεκάρες του κυρίου Φίλη. Αλλωστε δεν έμειναν από κανέναν ασχολίαστες, άρα το δικό μου σχόλιο ίσως περισσεύει.
Ας τον αφήσουμε λοιπόν να βράζει στις άσπρες του τις κάλτσες και το πράσινο Λακόστ, το ποτισμένο με τον ιδρώτα του προσώπου του, να βγάζει το ψωμί του και να βάζει το φίδι στην τρύπα.
Θα ‘θελα να σταθώ όμως στη φράση του καλλιτέχνη (ζωγράφος γαρ) συριζαίου βουλευτή κύριου Σεβαστάκη.
Την εξής:
«Το πολιτικό κόστος του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είναι, σε σχέση με το κοινό του, από τη δυσαρέσκεια των γονέων των παιδιών των ιδιωτικών σχολείων. Επομένως δεν έχει και κανέναν λόγο να το πάρει πίσω».
Ετσι σε θέλω, κύριε βουλευτά. Πες μας κι άλλα. Ορμα. Ζωγράφισε Πικάσο.
Δεν είναι μόνο ο άφατος κυνισμός που αναδύει η φράση. Είναι όλο το σκεπτικό που διέπει την κυβέρνηση, η οποία δεν ήρθε για να φροντίσει για το καλό όλου του λαού. Αλλά μόνο και μόνο για του «κοινού» της. Ετσι αποκαλεί τους ψηφοφόρους τού ΣΥΡΙΖΑ ο καλλιτέχνης βουλευτής. Κοινό.
Που σημαίνει ότι μόνο γι’ αυτούς φροντίζουμε, μόνο αυτούς υπολογίζουμε, μόνο αυτούς διορίζουμε, μόνο αυτούς αναγνωρίζουμε. Οι άλλοι μόκο. Να πάνε να κόψουν τον λαιμό τους.
Ναι, αλλά είμαστε κι εμείς οι άλλοι εδώ. Και οι άλλοι είναι το υπόλοιπο 63%. Σχεδόν τρεις φορές απάνω.
Αλλά για μας, θα μου πείτε, υπάρχει(;) η αντιπολίτευση. Τώρα μάλιστα.
Πετύχαμε διάνα. Η αντιπολίτευση νομίζεις έχει εμάς στο μυαλό της; Εχει άλλα πιο σοβαρά να διεκπεραιώσει. Εκτός του θλιβερού κουαρτέτου των υποψήφιων αρχηγών (ό,τι πάρετε με τρία ευρώ και τα ρέστα παγωτά) είχε τον καημό πώς θα πάει στη Μαδρίτη.
Θα πάνε όλοι μαζί; Ο καθένας μόνος του; Με ποιους θα μιλήσει η Ντόρα; Ο Σαμαράς θα πάει με την EasyJet ή με κάνα Jumbo της γραμμής;
Αυτά είναι προβλήματα. Και άσε τον Φίλη να ξεφιλίζεται και τον Τσίπρα να καταθέτει στεφάνια μαζί με τον Ολάντ κι από δίπλα το παιδί – ζαρκάδι, ο φοβερός Πάνος κι όλοι οι φαντάροι εν χορώ να γκαριζοβολάνε τον Εθνικό Υμνο.
Τι ήταν αυτό; Το ακούσατε; Τι χορωδία ήταν αυτή; Τι βατραχανθρωποφωνάρες; Ημαρτον Κύριε το έλεός σου.
Ο καημένος ο γάλλος ο πρόεδρος γούρλωσε τα μάτια, σου λέει να το. Εγινε στρατιωτικό πραξικόπημα, αλλά γύρισε το βλέμμα κατά Καμμένο μεριά, τον είδε με το χαμόγελο της επιτυχίας στα χείλη και ήσυχος πια προτίμησε να πάθει ένα απλό πολιτισμικό σοκ.
Οσο για την υπόλοιπη Ελλάδα, αυτή πνιγότανε στα ρέματα που ξεχειλίσανε, γύρναγε σαν τρελή γύρω απ’ τον εαυτό της συνεπαρμένη από τους ανεμοστρόβιλους και προσπαθούσε να στεγνώσει τα βρεμένα της, μέχρι να μαζέψουν τα δικά τους βρεμένα οι γάλλοι επενδυτές και να σηκωθούνε να φύγουνε να πάνε καλιά τους.
Ηθελα να ‘ξερα τι και πού επενδύσανε οι κάπου 70 επενδυτές που ήρθανε να μας δούνε σαν παράξενα ζώα στα κλουβιά τους. Μας πετάξανε κάνα ξεροκόμματο; Κάνα κοκαλάκι;
Θα μας τα πει αύριο η κυρία Γεροβασίλη.
Εκτός αν μας τα πει κάνας παπάς στ’ αφτί και διάκος στο κεφάλι.
