Στην πολιτική είναι κάτι σαν νομοτέλεια –μετά την ήττα στις εκλογές ακολουθεί η εσωστρέφεια. Το κόμμα των Εργατικών στη Βρετανία φαίνεται ότι δεν θα αποτελέσει την εξαίρεση στον κανόνα. Ενδεχομένως να μην μπορούσε να γίνει αλλιώς. Επειτα από πέντε χρόνια στην αντιπολίτευση με επικεφαλής έναν ηγέτη που αμφισβητήθηκε όσο λίγοι, οι Εργατικοί φάνηκε τις τελευταίες εβδομάδες προ των εκλογών της 7ης Μαΐου ότι θα πιουν νερό από την πηγή. Τελικά όχι μόνο δεν ήπιαν νερό, όπως διαγραφόταν από τις δημοσκοπήσεις, αλλά δεν έφθασαν καν στην πηγή. Η συντριβή ήταν τόσο απρόβλεπτη ώστε προκάλεσε ένα είδος πολιτικής κατάθλιψης στο κόμμα που φιλοδοξούσε να απαλλάξει τη Βρετανία από τη λιτότητα των Τόρις.

Σε ένα τέτοιο κλίμα έγινε η ανακοίνωση του Τσούκα Ουμούνα ότι αποσύρει την υποψηφιότητα που είχε θέσει για την ηγεσία του κόμματος μόλις τρεις ημέρες νωρίτερα. Νιγηριανός από την πλευρά του πατέρα του και γιος της κόρης του εισαγγελέα στη δίκη της Νυρεμβέργης, ο 36χρονος Ουμούνα θεωρούνταν ένα από τα φαβορί στην κούρσα της διαδοχής. Η πρόωρη απόσυρση ήρθε απρόσμενα, ενώ οι λόγοι είναι κάπως ασαφείς: «Από τη νύκτα της ήττας μας την περασμένη εβδομάδα υποβλήθηκα στο αυξημένο επίπεδο πίεσης που συνοδεύει μια υποψηφιότητα για την ηγεσία. Δεν το βρήκα ευχάριστη εμπειρία. Κατά συνέπεια, έπειτα από περαιτέρω σκέψη, αποσύρω την υποψηφιότητά μου» ανέφερε. Στην ίδια δήλωση, ο σκιώδης υπουργός Επιχειρήσεων εξέφρασε τον φόβο ότι είναι πολύ νωρίς να διεκδικήσει την ηγεσία προσθέτοντας ότι η μεγαλύτερη ανησυχία του ήταν για τον αντίκτυπο που θα είχε η προσπάθειά του σε αυτούς που βρίσκονται κοντά του. Σε αυτό το σημείο φαίνεται ότι βρίσκεται και η πραγματική αιτία της απόφασης: σύμφωνα με πληροφορίες, κάποιες κυριακάτικες εφημερίδες επρόκειτο να δημοσιεύσουν στοιχεία που θα έφερναν σε δύσκολη θέση τον ίδιο ή κάποιο κοντινό του πρόσωπο.

Το μυστήριο της υποχώρησης αναμένεται κάποια στιγμή να διαλευκανθεί. Διαλεύκανση χρειάζεται και το μυστήριο της τόσο απροσδόκητα βαριάς ήττας. Οι εκλογικοί συσχετισμοί που διαμορφώθηκαν στις εκλογές φαίνεται να δίνουν μια πρώτη απάντηση. Η κατάρρευση των Φιλελεύθερων Δημοκρατών, εταίρων των Τόρις στην προηγούμενη κυβέρνηση, και η απόλυτη κυριαρχία των εθνικιστών στη Σκωτία, παραδοσιακού προπυργίου των Εργατικών, λειτούργησαν προς όφελος των Συντηρητικών.

Μια δεύτερη απάντηση είναι μάλλον η κλασική που είχε δώσει ένας σύμβουλος του Μπιλ Κλίντον, όταν είχε κληθεί να εξηγήσει ποιο είναι το διακύβευμα των εκλογών: «Είναι η οικονομία, ανόητε!». Ο διάσημος ιστορικός Νάιαλ Φέργκιουσον περιγράφει πολύ γλαφυρά το πρόβλημα: Μήπως φταίει ο Κέινς, ο λαμπρός οικονομολόγος χάρις στις θεωρίες του οποίου αναστήθηκε η παγκόσμια οικονομία μετά τη Μεγάλη Υφεση; Οπως σημειώνει ο Φέργκιουσον στους «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς», οι κεϊνσιανιστές οικονομολόγοι δεν έπαψαν τα τελευταία πέντε χρόνια να υποστηρίζουν ότι οι επιπτώσεις της οικονομικής πολιτικής του Τζορτζ Οζμπορν, υπουργού Οικονομικών του Κάμερον, θα ήταν καταστροφικές. Αλλά, κατά κάποιον τρόπο, η πραγματικότητα τους διέψευσε.