Ο Νίκος Νικολόπουλος ήταν ένας από τους δύο λόγους που ο νέος έλληνας Πρωθυπουργός δέχθηκε συγχαρητήρια στην παρθενική του Σύνοδο Κορυφής. Ομόλογοι και κοινοτικοί αξιωματούχοι τον συνεχάρησαν καταρχήν για την εκλογική νίκη, αλλά ο λουξεμβούργιος πρωθυπουργός Χαβιέ Μπετέλ, τον υποδέχθηκε με πλατιά χαμόγελα για έναν πρόσθετο λόγο: επειδή άφησε εκτός κυβερνητικού σχήματος τον αχαιό βουλευτή των ΑΝΕΛ.

Είναι προφανές ότι η αρχική λίστα του Πάνου Καμμένου για τα στελέχη με τα οποία θα συγκυβερνούσε με τον ΣΥΡΙΖΑ είχε φθάσει και στο Μεγάλο Δουκάτο. Και η αντίδραση του λουξεμβούργιου πρωθυπουργού ήταν πιθανότατα και ο βασικός λόγος για τον οποίο ο Νικολόπουλος έμεινε εκτός κυβέρνησης, την ώρα που ετοιμαζόταν να ορκισθεί υφυπουργός Απασχόλησης –με θρησκευτικό όρκο, βεβαίως, καθώς πρώτα απ’ όλα είναι καλός χριστιανός. Οι ύβρεις και τα ομοφοβικά σχόλιά του, μέσω twitter, κατά του φιλελεύθερου Μπετέλ αποτελούσαν την πιο ηχηρή παρέμβαση του Νικολόπουλου το προηγούμενο εξάμηνο, ενώ είχαν βοηθήσει να καταγραφεί η παρουσία του και εκτός συνόρων. Υπό μία έννοια, μεγαλεία –έτσι το έβλεπε κι εκείνος. Η ελαφρότητα, η γραφικότητα και η εξαλλοσύνη, άλλωστε, ουδέποτε τον προβλημάτισαν, ούτε επέτρεψε ποτέ σε κανέναν να τον ζυγίσει με άλλα μέτρα και σταθμά.

Παράδοξα. Πριν από έναν χρόνο ο Νικολόπουλος μοίραζε σημαιάκια στη Βουλή με το σύνθημα «Παπούλια, παραιτήσου». Παλαιότερα, στην αρχή τής διαδρομής του στην πολιτική είχε καταγραφεί ως «πολιτικός καθοδηγητής» του Καλαμπόκα, πριν από τη δολοφονική επίθεση στον καθηγητή Νίκο Τεμπονέρα, ενώ ορισμένοι ορκίζονταν ότι την εποχή της Πολιτικής Ανοιξης, χωμένος στο πλήθος, εκτόξευε μπουλόνια και βίδες στον Αντώνη Σαμαρά, σε μια συγκέντρωση στη Ναύπακτο. Εν ολίγοις, ο Πατρινός παρέμεινε αυτό που ήταν πάντοτε και δεν χρειάστηκε ποτέ να αλλάξει. Κατά έναν περίεργο τρόπο, οι συνθήκες προσαρμόζονταν πάνω του.

Είναι επίσης παράδοξο, αλλά το πολιτικό όχημα του Νικολόπουλου –στραπατσαρισμένο, σκουριασμένο και βουτηγμένο στη λάσπη –αν και από χρόνια δείχνει πως είναι προς απόσυρση καταφέρνει να φθάνει σε κάποιον προορισμό νωρίτερα και από φρέσκα μοντέλα. Το φθινόπωρο του 1996 ήταν από τους πρώτους που ξεσηκώθηκαν στη ΝΔ για την αντικατάσταση του Μιλτιάδη Εβερτ και ποντάρισε στον Κώστα Καραμανλή πριν ακόμη τον προκρίνουν οι γαλάζιοι βαρόνοι. Τώρα, για την πολιτική του επιβίωση, επέμεινε να επενδύει στον Πάνο Καμμένο, όταν άλλοι κατέβαιναν από το τρένο των ΑΝΕΛ (όπως η Μίκα Ιατρίδη) ή δεν αποφάσιζαν να ανέβουν σε αυτό (όπως ο Βύρων Πολύδωρας), πεπεισμένοι για τον εκτροχιασμό του.

Στην πορεία του στη ΝΔ υπήρξε άνθρωπος σχεδόν όλων των προέδρων: στο ξεκίνημα, το 1989, μητσοτακικός, έπειτα καραμανλικός και προς το τέλος σαμαρικός. Αλλά κανένας από τους προέδρους δεν σκέφθηκε να τον αξιοποιήσει στο κυβερνητικό σχήμα, ίσως επειδή δεν χρειαζόταν μεγάλη διορατικότητα για να καταλήξουν πως έπρεπε να τον κρατούν στα μετόπισθεν. Ο μόνος που το επεδίωξε ήταν ο Αντώνης Σαμαράς το καλοκαίρι του 2012, όταν τον όρισε υφυπουργό Εργασίας –και το μετάνιωσε γρήγορα. Πριν περάσουν δύο εβδομάδες από την ορκωμοσία, ο Νικολόπουλος παραιτήθηκε, καταγγέλλοντας με δριμύτητα τον Σαμαρά ότι δεν είχε πρόθεση να διαπραγματευθεί το Μνημόνιο. Εναν μήνα αργότερα, ο πρόεδρος της ΝΔ αναγκάστηκε να τον διαγράψει και από το κόμμα. Ουδέπτε απαντήθηκε ωστόσο το ερώτημα για ποιον λόγο ο Νικολόπουλος είχε στηρίξει τον Σαμαρά έξι μήνες νωρίτερα και δεν συμμετείχε στην ομαδική ανταρσία των 21 βουλευτών που είχαν καταψηφίσει το δεύτερο Μνημόνιο (επί κυβέρνησης Παπαδήμου). Το ότι απαρνήθηκε, πάντως, μια κυβερνητική θέση για τον «απελευθερωτικό αγώνα» από τα Μνημόνια, για τον Καμμένο αποτελεί εχέγγυο αντιμνημονιακής «καθαρότητας» –και με αυτό επέβαλε τη συμμετοχή τού Πατρινού στα ψηφοδέλτια των ΑΝΕΛ.

Το διαβατήριο. Με ταυτότητα επιφανούς μέλους της λεγόμενης λαϊκής Δεξιάς, επικυρωμένη και από τον «συμμαχητή» Αιγιαλείας Αμβρόσιο, ο Νικολόπουλος κατάφερε επί τρεις δεκαετίες να πρωταγωνιστεί στο γαλάζιο στερέωμα της Αχαΐας. Και σε μια περιοχή όπου κυριαρχούσαν οι παπανδρεϊκοί, το συντηρητικό ακροατήριο ήταν ιδιαίτερα σκληρό. Το διαβατήριο για να βγει από τα όρια του νομού, όμως, είχε τη σφραγίδα του Κώστα Καραμανλή: ήταν μέλος του πρώτου πυρήνα των «λοχαγών» που κινητοποιήθηκαν για την ανάδειξή του στην ηγεσία της ΝΔ (μαζί με τον Θανάση Νάκο και τον Σάββα Τσιτουρίδη), ενώ συμμετείχε και στην περίφημη σύναξη του Γιάννη Βαρβιτσιώτη, όταν αποφασίστηκε η αποκαθήλωση Εβερτ. Τον Οκτώβριο του 1996 ο Νικολόπουλος είχε οργανώσει στην Πάτρα εκδήλωση για την πρώτη αρχηγική εμφάνιση του Καραμανλή.

Με πτυχίο θεολόγου και πολιτικού επιστήμονα, ακολουθεί απαρεγκλίτως τους πολιτικούς κανόνες που δίδαξε ο κινηματογραφικός Μαυρογιαλούρος, δίνοντας το «παρών» σε όσους γάμους, κηδείες και βαφτίσια προλαβαίνει, ενώ στις εκκλησίες επιλέγει κατά βάση το στασίδι του ψάλτη. Με μερικές ντουζίνες ακινήτων στην κατοχή του, γίνεται κατά καιρούς στόχος καταγγελιών για αδιαφανείς διαδικασίες, αλλά μέχρι σήμερα έχει βγει αλώβητος. Η οικονομική του επιφάνεια και η εκλογική δυναμική του στον νομό δικαιολογούνται από πολλούς και από τη στήριξη του πεθερού που είναι μεγαλομέτοχος στο ΚΤΕΛ Αχαΐας.

Στην Κοινοβουλευτική Ομάδα των Ανεξάρτητων Ελλήνων, ο Νικολόπουλος εμφανίζεται ως συνεργαζόμενος καθώς είναι επικεφαλής του ΧΡΙΚΕ (Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος Ελλάδος). Το ΧΡΙΚΕ επέτρεψε, ουσιαστικά, να ξεπεραστεί το βέτο του συνεδρίου των ΑΝΕΛ για ένταξη στο κόμμα όσων έχουν ψηφίσει Μνημόνια. Στην πραγματικότητα, όμως, την προεκλογική σύμπραξη Καμμένου – Νικολόπουλου επέβαλε η ανάγκη να καταγραφεί ότι οι ΑΝΕΛ έχουν συμμάχους και υποδέχονται κόσμο. Από την άλλη πλευρά, οι ΑΝΕΛ ήταν και η μοναδική στέγη κάτω από την οποία θα μπορούσε ο Πατρινός να διεκδικήσει με αξιώσεις την παραμονή του στη Βουλή. Κάπως έτσι, άφησε στην άκρη μια αντικομμουνιστική ρητορεία και συμπορεύθηκε χωρίς διαμαρτυρίες με τη στρατηγική Καμμένου περί συγκυβέρνησης με τον ΣΥΡΙΖΑ. Περιμένοντας και κάποια κυβερνητικά ανταλλάγματα –που όμως δεν ήρθαν.

Τελευταία Νέα