Το ημερολόγιο μιας τραυματικής εμπειρίας

«Είμαστε εδώ για να σε βοηθήσουμε» λέει το πρώτο από τα «δέκα ψέματα» με τα οποία το λύκειο Μεριγουέδερ καλωσορίζει τη Μελίντα Σορντίνο. Από την πρώτη κιόλας στιγμή, όμως, εκείνη καταλαβαίνει ότι κανένας δεν θέλει να ακούσει τι έχεις να πεις. Το προηγούμενο καλοκαίρι τής είχε συμβεί κάτι τρομερό. Ενα βράδυ στο αποχαιρετιστήριο πάρτι που έκαναν οι μεγάλοι, ο Αντι, ένας από τους μεγαλύτερους μαθητές, τη βίασε στο δάσος, η Μελίντα κάλεσε την αστυνομία που διέλυσε το πάρτι, συνέλαβε και μερικούς, ενώ εκείνη γύρισε τρέχοντας στο σπίτι της χωρίς να πει τίποτα σε κανέναν. Και κανένας δεν τη ρωτάει. Ο καιρός περνάει, όλοι τη μισούν γιατί τους χάλασε το πάρτι –χωρίς βέβαια να ξέρουν γιατί, ούτε καν η αστυνομία –και η Μελίντα ζει στο περιθώριο της σχολικής πραγματικότητας. Απομονώνεται όλο και περισσότερο ώσπου παύει να μιλάει και βυθίζεται στην κατάθλιψη. Οι βαθμοί της χειροτερεύουν εκτός από το μάθημα των καλλιτεχνικών στο οποίο βρίσκει παρηγοριά και μια διέξοδο από τις σκέψεις που την πνίγουν. Γιατί όσο και αν προσπαθεί δεν μπορεί να διαγράψει την τραυματική εμπειρία της. Πώς θα μπορούσε άλλωστε όταν ο θύτης πηγαίνει στο ίδιο σχολείο και ρίχνει την απειλητική σκιά του σε κάθε της βήμα; «Καλωσορίσατε στη μοναδική τάξη που θα σας μάθει πώς να επιβιώνετε» λέει ο κύριος Φρίμαν [ή αλλιώς ένας Ελεύθερος Ανθρωπος]. Είναι ο άσχημος καθηγητής των Καλλιτεχνικών. «Μεγάλο, γέρικο σώμα ακρίδας, σαν ξυλοπόδαρος στο τσίρκο. Η μύτη του μοιάζει με πιστωτική κάρτα σφηνωμένη ανάμεσα στα μάτια του. Ωστόσο μας χαμογελάει, καθώς μπαίνουμε στην τάξη» γράφει η Λόρι Χαλς Αντερσον στο βιβλίο της «Σπάσε τη σιωπή» δίνοντας με μοναδικό τρόπο τον λόγο σε μια κακοποιημένη έφηβη, που καταφέρνει τελικά να βρει τις λέξεις που χρειάζεται για να αποκαλύψει το μυστικό της, να «αυτο-θεραπευτεί», να γίνει η ηρωίδα του σχολείου αλλά και η φωνή όλων των περιθωριοποιημένων παιδιών του κόσμου.

Ενα από τα ελάχιστα πραγματικά σπουδαία βιβλία για εφήβους –αλλά και για τους γονείς και τους δασκάλους τους -, γραμμένο με τόλμη, λεπτό χιούμορ, ειρωνεία και σε πρώτο πρόσωπο σαν ημερολόγιο, το πολυβραβευμένο εφηβικό μυθιστόρημα της Αντερσον ανέβηκε στη λίστα των μπεστ σέλερ των «New York Times», απειλήθηκε όμως επίσης με λογοκρισία. Και τότε η Αντερσον απάντησε δυναμικά. «Η λογοκρισία βιβλίων που πραγματεύονται δύσκολα θέματα της εφηβείας δεν προστατεύει κανέναν. Μάλλον το αντίθετο. Αφήνει τα παιδιά στο σκοτάδι και τα καθιστά ευάλωτα. Η λογοκρισία είναι το παιδί του φόβου και ο πατέρας της άγνοιας» έγραψε στο μπλογκ της.