Η ατμόσφαιρα στη συλλογή Giorgio Armani αφορούσε τις γκρίζες περιοχές της μόδας. Αυτή την κατάσταση της βαρύθυμης μονοτονίας, της σοβαρής κομψότητας όπου δεν επιτρέπονται επιφωνήματα και χαρούμενα ξεσπάσματα. Oμως ο μαέστρο είχε στο μυαλό του ακριβώς το αντίθετο. Να διαλύσει την κατάθλιψη με οξείες αποχρώσεις του πράσινου λάιμ. Γι’ αυτό και ετοίμασε μια βάση από γκρι και μαύρες επιφάνειες τις οποίες φώτισε με το λαμπερό πράσινο χρώμα. Μάλιστα, ο ίδιος είπε πως «το πράσινο λάιμ αντιπροσωπεύει κάτι το αβανγκάρντ». Βέβαια ο Αρμάνι δεν θα ξεπερνούσε ποτέ τα επίπεδα διακριτικότητας που τον ξεχωρίζουν από τους άλλους ιταλούς σχεδιαστές. Εκανε λοιπόν τις παρεμβάσεις του με μικρές ανεπαίσθητες χαραγματιές χρώματος πάνω στη σκούρα επιφάνεια των ρούχων: μια μικρή λάιμ γραμμή στο πέτο ενός τζάκετ, λεπτές οριζόντιες ρίγες σε ένα στράπλες τοπ, αθλητικής έντασης στα πλαϊνά των γκρι ραμμένων παντελονιών που τα μετέτρεπαν σε απογόνους αθλητικής φόρμας. Η ένταση ανέβηκε στη βραδινή πλευρά της συλλογής καθώς το γκρι υποχώρησε για τις μεταξωτές λάμψεις των κεντημένων διάφανων υφασμάτων.