Ο σατιρικός λόγος και το πνεύμα του έφεραν ανατροπές στον γαλλικό Τύπο και άνοιξαν τον δρόμο προς τον Μάη του ’68. Δημιουργός 50 βιβλίων και συνιδρυτής με τον Ζορζ Μπερνιέ του γαλλικού σατιρικού περιοδικού «Hara-Kiri», ο συγγραφέας και δημοσιογράφος έφυγε χθες στα 90 του σε ένα νοσοκομείο στα περίχωρα του Παρισιού.
Ο Καβανά σπούδασε στο σχολείο της ζωής, αλλά τα κείμενά του πέρασαν στις σελίδες των επίσημων σχολικών εγχειριδίων. Θερμός υποστηρικτής της γαλλικής γλώσσας, δεν σταμάτησε να τιμά τους δημοκράτες δασκάλους του οι οποίοι του καλλιέργησαν τον πόθο για γνώση. Στα γραπτά του και ιδιαίτερα στην αυτοβιογραφική του τριλογία διηγήθηκε τα παιδικά του χρόνια στο περιθώριο μιας κοινωνίας που απέρριπτε τους μετανάστες.
Γιος ενός ιταλού χτίστη και μιας γαλλίδας οικιακής βοηθού, ο νεαρός Φρανσουά Καβανά δούλεψε ως ταχυδρόμος και χτίστης. Στα 20 του χρόνια, παραμονές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου βρέθηκε σε στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας και στη συνέχεια σε εργοστάσιο παραγωγής όπλων στο Βερολίνο. Εκεί γνώρισε την πείνα και υπέφερε τους εξευτελισμούς όσων δεν υπήρξαν «ούτε ήρωες ούτε προδότες», όπως γράφει στο βιωματικό βιβλίο του «Les Russkoffs» που το 1979 ξεχώρισε και με λογοτεχνική διάκριση.
Ανθρωπος με πληθωρική φαντασία, βρήκε δουλειά σκιτσογράφου σε ένα περιθωριακό περιοδικό. Εκεί γνώρισε τον Ζορζ Μπερνιέ και μαζί το 1960, στις 9 Σεπτεμβρίου, εξέδωσαν το «Hara-Kiri, εφημερίδα χαζή και κακιά». Οι δύο συνέταιροι δημιούργησαν μία επιχείρηση κατεδάφισης της υποκρισίας και της σεμνοτυφίας. Το ντανταϊστικό ύφος του «Hara-Kiri» και το μαύρο χιούμορ των συντακτών του προκάλεσε τον γαλλικό Τύπο της εποχής που ακόμη βρισκόταν στη σκιά της λογοκρισίας και των νόμων για την προστασία των ανηλίκων.

Ο Καβανά δημιούργησε άμυνες συγκεντρώνοντας μία ομάδα νέων ταλαντούχων σκιτσογράφων. Οι Τοπόρ, Γκεμπέ, Καμπί, Ραϊζέρ, Βολίνσκι είναι όλοι τους «παιδιά» του. Επειτα από δέκα μήνες κυκλοφορίας, το «Hara-Kiri» κρίθηκε επικίνδυνο για τη νεολαία, η κυκλοφορία του διεκόπη για σύντομο διάστημα και μία δεύτερη απαγόρευση το 1966 δημιούργησε τον μύθο που είναι απαραίτητος για έναν εκδοτικό τίτλο ώστε να πολλαπλασιάζει τους αναγνώστες του. Η ομάδα ήταν «δεμένη» και επικριτική απέναντι στις παραδοσιακές εφημερίδες. Τα ελεύθερα πνεύματά τους ξερνούσαν πάνω στην κοινωνία της κατανάλωσης και ο λόγος τους ήταν ακραίος, υβριστικός, καυστικός, στα όρια του καλτ.

Το νεανικό μηνιαίο περιοδικό του Καναβά απέκτησε τον Φεβρουάριο του 1969 τον εβδομαδιαίο συγγενικό του τίτλο «Hara-Kiri Hebdo» που έδινε έμφαση στην πολιτική επικαιρότητα. Ομως το «Hara-Kiri» υπερέβη κατά πολύ τα όρια και η σκανδαλώδης για τον γαλλικό λαό αντίδραση του περιοδικού στον θάνατο του στρατηγού Ντε Γκολ οδήγησε στο κλείσιμό του. Και στο άνοιγμα του νέου τίτλου «Charlie-Hebdo». Ο Καβανά το υποστήριξε δηλώνοντας στη «Μοντ» το 2010 πως «το χιούμορ είναι γροθιά στο πρόσωπο, επίπληξη στην αλαζονεία. Υπήρξαμε μία χυδαία εφημερίδα. Μας κατηγορούσαν για το κακό μας γούστο. Ημασταν μία αλήτικη συμμορία περιθωριακών και εξεγερμένων τύπων».

Τελευταία Νέα