Η Πενία κλέβει την παράσταση

Λένε πολλά για την Επίδαυρο. Για μένα αυτό το θέατρο είναι ένα τεράστιο αντηχείο. Ο,τι του δώσεις το πολλαπλασιάζει επί εκατό, με αποτέλεσμα οι καλοί να φαίνονται καλύτεροι και τους κακούς να τους παίρνει εντελώς ο διάβολος. Ποιος ξέρει τι έβαλε στους αρμούς του ο αργίτης αρχιτέκτονας Πολύκλειτος ο νεότερος όταν το έχτιζε. Από αυτής της απόψεως, χίλιες φορές καλύτερα που είδα τον «Πλούτο» στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων. Πάνω στο κυκλώπειο κοίλον του κάθησα άβολα, τόσο όσο θαρρώ ότι το ήθελε κι ο σκηνοθέτης ο οποίος απέσυρε τον Πλούτο από το πρώτο πλάνο και έδωσε τη θέση του στην Πενία. Είναι μεγάλο το ρίσκο να ταρακουνήσεις τις αριστοφανικές ισορροπίες, η εποχή όμως το επιβάλλει και ο Σαββόπουλος το μπορεί. Μα πιο πολύ χάρηκα για την ολική επαναφορά της Αμαλίας Μουτούση (φωτογραφία). Αψογη σωματικά και φωνητικά, «γεμάτη» και ανανεωμένη υποκριτικά, καθάρισε τον ρόλο της Πενίας από τις καρικατούρες του παρελθόντος νομιμοποιώντας την άποψη του Σαββόπουλου. «Γερασμένοι κι ονειροπαρμένοι, σας ξέρω εγώ απ’ όλους πιο πολύ». Ψέματα;