Η κρίση χτύπησε κατάστηθα τα κρατικοδίαιτα πολιτιστικά καλοκαίρια βάζοντας στο παιχνίδι παραγωγούς και ατζέντηδες. Μέσα σ’ αυτό το χαρμάνι αισθητικής, ανταγωνισμού και αδιευκρίνιστων καλλιτεχνικών επιδιώξεων κάποιοι επιμένουν να κάνουν τη δουλειά με τα χεράκια τους και το μυαλό τους. Σ’ αυτήν την κατηγορία κατατάσσω το έργο «Ο γηραιός πατήρ μου» που παίχτηκε για τρία βράδια στους κήπους του Ιμαρέτ της Καβάλας, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Φιλίππων – Θάσου. Ο Θοδωρής Γκόνης και ο Κώστας Ακρίβος αξιοποίησαν τις επιστολές του Κ. Π. Καβάφη προς τον κληρονόμο του Αλέκο Σεγκόπουλο, αποθησαύρισαν σπάνια οπτικοακουστικά ντοκουμέντα και χρησιμοποίησαν ως δραματουργικό «κλώτσο» την υπόθεση του Γ. Π. Σαββίδη, σύμφωνα με την οποία ο Σεγκόπουλος δεν ήταν εραστής αλλά τέκνο του μεγάλου Αλεξανδρινού από τη μοναδική νεανική του συνεύρεση με τη ράφτρα της μητέρας του. Ο καβαλιώτης θεατρικός συγγραφέας Αντώνης Κούφαλης στον ρόλο του Καβάφη έδωσε το ρίγος και τη συμμετοχή της πόλης στη μεγάλη υπόθεση του ερευνητικού θεάτρου. Η παράσταση είναι πολύ πιθανό να μεταφερθεί στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα. Περιμένουμε.

Λίγες ώρες πριν από την πρεμιέρα, είδαμε τον Κωνσταντίνο Κούφαλη να εμψυχώνει τον αδελφό του Αντώνη πριν από την παρθενική του σκηνική εμπειρία. Με την ευκαιρία, τους κλέψαμε λίγα λόγια για το νέο τους έργο «Ολη η πόλη το κουβεντιάζει» που θα δούμε φέτος τον χειμώνα στο Θέατρο Τέχνης παράλληλα με άλλα οκτώ νέα ελληνικά έργα. Με φόντο τα γεγονότα του 2008 που τάραξαν την Αθήνα, ένα νεαρό ζευγάρι και δύο μεσήλικες, στη διάρκεια ενός εικοσιτετραώρου, παίζουν το παιχνίδι της πονηριάς και της αθωότητας. «Η θέα μιας πόλης παραδομένης στο χάος μάς συνέγειρε και μας θύμωσε», μας είπαν. «Η ιδέα ενός καινούργιου έργου ξεπήδησε μέσα από τον θυμό. Στη διανομή δεν έχουμε καταλήξει ακόμη. Οταν όμως γράφαμε τον ρόλο της μεγάλης γυναίκας, είχαμε στο μυαλό μας την Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου». Το κρατάμε σαν ωραία υπόσχεση.

Κάτι μου λέει ότι δεν θα δούμε τη συνέχεια του «Borgen» και του «Downton Abbey». Τα νέα επεισόδια είναι κιόλας καθ’ οδόν προς τις 220 τηλεοράσεις του κόσμου, δυστυχώς όμως εμείς εδώ ζήτημα είναι αν θα μάθουμε εγκαίρως τι πρόκειται να συμβεί στη ζωή της Μπριγκίτε και της Lady Mary, κατά κόσμον Μισέλ Ντόκερι (φωτογραφία). Η παλιά ΕΡΤ είχε εξασφαλίσει τον νέο κύκλο των σειρών, το υλικό τους όμως βρίσκεται κλεισμένο στα ερμάρια του υπό κατάληψιν Ραδιομεγάρου, ενώ οι πληρωμές για τα δικαιώματα «τρέχουν», αδιαφορώντας για τη δική μας μελαγχολία και τα κεσάτια μας. Εν τω μεταξύ, ο μεταβατικός φορέας, καθώς δεν διαθέτει δικό του προϋπολογισμό, συντηρεί το τρέχον πρόγραμμα εκ των ενόντων, με ό,τι έχει μείνει διαθέσιμο στα ντουλάπια των παραγωγών. Οι κινήσεις για τον εμπλουτισμό του γίνονται με το σταγονόμετρο αφού το μπάτζετ του υπουργείου Οικονομικών επιτρέπει την αγορά μόνο παλιών φεστιβαλικών ταινιών και ντοκιμαντέρ. Ελπίζω ο νέος φορέας να ολοκληρωθεί θεσμικά το συντομότερο και να προχωρήσει τάχιστα σε νέο πρόγραμμα. Για τη Lady Mary, για την Μπριγκίτε, για τη Δημόσια Τηλεόραση και για τις νύχτες του χειμώνα μας που φέτος θα είναι πιο «χειμωνιάτικες» από ποτέ.

Ο θάνατος του Σλάμοβιρ Μρόζεκ, την περασμένη εβδομάδα, ελάχιστους συγκίνησε. Κι όμως η θεατρόφιλη νεολαία που άνοιξε τα ματάκια της στη χούντα χρωστάει πολλά στον μεγάλο πολωνό δραματουργό. Η αρχή έγινε με το «Τάνγκο» που ανέβασε το 1972 ο τολμηρός Νίκος Κούρκουλος, αν κι εγώ προτιμώ τους «Εμιγκρέδες» και τους κρατάω ακόμη στη βιβλιοθήκη μου. Τότε που στην Πολωνία συντρίφθηκε το κύμα φιλελευθεροποίησης και η Ελλάδα ονειρευόταν ότι μια ημέρα θα ξύπναγε και θα ήταν «άλλη».

Τελευταία Νέα