Θαυμάζει απεριόριστα τον σταρ της γαστρονομίας Ρενέ Ρετζέπι, για τον οποίο λέει ότι «δεν είναι απλώς μάγειρος αλλά ένας πραγματικός καλλιτέχνης που κάνει παιχνίδια δημιουργίας με τη φαντασία του», και δεν μετανιώνει για το «ξύλο» που έφαγε επί έναν χρόνο από τον Γκόρντον Ράμσεϊ, στο εστιατόριό του στο Λονδίνο, αφού «όσο πιο δύσκολα είναι τα πράγματα τόσο περισσότερες εμπειρίες αποκτάς». Ο τριαντάχρονος Νίκος Μπούκης γεννήθηκε στην Αθήνα, μεγάλωσε στο Ξυλόκαστρο και ήθελε να γίνει σκηνοθέτης (ακόμη θέλει). Αγαπάει πολύ τη μουσική, παίζει πιάνο και κιθάρα, η καλλιτεχνική του κλίση φαίνεται άλλωστε και στο στήσιμο των πιάτων του.
Μυημένος από μικρός στη μαγειρική από τη μητέρα του και τη γιαγιά του, σπούδασε μαγειρική και ζαχαροπλαστική στη σχολή Lemonde και δούλεψε δίπλα σε μεγάλους σεφ, μεταξύ άλλων στα εστιατόρια Σπονδή, Πιλ Πουλ και Cibus και σε παριζιάνικα εστιατόρια με ένα, δύο και τρία αστέρια Michelin πριν αναλάβει την κουζίνα της Σελήνης του Γιώργου Χατζηγιαννάκη, στη Σαντορίνη. Οπως λέει, «θέλω να κάνω βόλτες για να βλέπω διαφορετικά πράγματα, όχι μόνο ένα εστιατόριο, ένα μυαλό, μία φιλοσοφία, μία νοοτροπία». Πράγματι, έχει κάνει αρκετά stages με καλύτερο από όλα στο Noma της Κοπεγχάγης ενώ τώρα ετοιμάζεται να γνωρίσει και την πρωτοποριακή ισπανική κουζίνα.
Γιατί µάγειρος. Το σύστημα παιδείας στη χώρα μας είναι τελείως αποτρεπτικό για να κάνεις αυτό που σου αρέσει, αλλά εγώ ήμουν τυχερός και τα κατάφερα. Η μητέρα μου και η γιαγιά μου έφτιαχναν συνέχεια ψωμιά και ωραία φαγητά στον ξυλόφουρνο με λαχανικά από το μποστάνι μας, όλο αυτό έβγαζε ευτυχία. Μαγείρευα κι εγώ από παιδί. Ετσι όταν έπεσε στα χέρια μου ένα φυλλάδιο της σχολής Lemonde που έκανε πολύ καλή προώθηση των σπουδών της, τις ακολούθησα.
Πιάτο που αγαπούν οι πελάτες µου. Ριζότο με σαντορινιό κολοκυθάκι, καραβίδες σοτέ μέσα σε κολοκυθανθό και πουρέ καρότου μαγειρεμένο σε μπισκ.
Δεν φτιάχνω ποτέ. Καρμπονάρα, γιατί δεν έχει νόημα για μένα. Βασικά δεν φτιάχνω ποτέ πιάτα που δεν έχουν κάτι να πουν, όταν δεν υπάρχει κόνσεπτ πίσω από τη συνταγή.
Πηγή έµπνευσης. Η έμπνευσή μου είναι στιγμιαία. Μπορεί να σκεφτώ κάτι οπουδήποτε. Το σημειώνω σε ένα τετράδιο γιατί συνήθως ξεχνάω και την άλλη μέρα πειραματίζομαι στην κουζίνα μέχρι να πετύχω αυτό που φαντάστηκα.

Τι σηµαίνει ελληνική κουζίνα. Δεν μου αρέσουν οι ταμπέλες, ούτε να εγκλωβίζομαι, θα έλεγα όμως ότι είναι αυτό που παράγει η ελληνική γη και η θάλασσα γύρω μας, έστω και αν αυτό το κάτι έχει έρθει από κάπου αλλού αλλά ευδοκιμεί και εδώ. Κατόπιν, ο καθένας το αντιλαμβάνεται και το μαγειρεύει αλλιώς.

Αυθεντικό είναι. Ο,τι έχει μείνει στο πέρασμα του χρόνου.

Γεύση που νοσταλγώ. Τα καλοκαιρινά φαγητά της γιαγιάς μου.
Η πιο ενδιαφέρουσα ξένη κουζίνα. Η ισπανική και η σκανδιναβική έχουν κάνει μπαμ τα τελευταία χρόνια. Εξω από την Ευρώπη δεν έχω ταξιδέψει.
Δάσκαλοί µου. Εχω κρατήσει καλά στοιχεία από πολλούς μαγείρους και έχω πετάξει τα κακά, ο Ρενέ Ρετζέπι όμως μου έχει μείνει αξέχαστος. Διαβάζω και ξαναδιαβάζω το βιβλίο του.
Αγαπηµένα υλικά. Φάβα, ελαιόλαδο, χόρτα, μυρωδικά και κυρίως τα ψαρικά.
Μαγειρεύω πάντα µε: Ελαιόλαδο.
Το πιο περίεργο υλικό που έχω δοκιµάσει. Εξωτικά φρούτα σε λαϊκές αγορές του Παρισιού, που δεν τα βρίσκεις στην Ελλάδα.
Δεν χρησιµοποιώ ποτέ. Κρέμα γάλακτος.
Απαράδεκτος συνδυασµός. Κάποια πράγματα δεν ταιριάζουν μεταξύ τους. Εμένα τουλάχιστον φρούτο με ψάρι δεν θα μου πήγαινε.
Καλύτερη συνταγή συναδέλφου. Αρνάκι με πολλά μυρωδικά και χόρτα αλμυροπικρογλυκόξινα του Γιάννη Μπαξεβάνη στο εστιατόριο Διόνυσος του ξενοδοχείου Elounda Beach. Οταν ήμουν πιτσιρικάς είχα δουλέψει μαζί του και τον θαύμασα, έμαθα πολλά πράγματα από αυτόν.
Σεφ που εκτιµώ. Ρενέ Ρετζέπι. Πολύ θα ήθελα να πάω για δουλειά στο Noma.
Χαρακτηριστικό πιάτο µου. Ξινός λεμονάτος τραχανάς μέσα σε κοχύλι με έναν φρέσκο αχινό και δίπλα τους μια λεπτή φέτα από χωριάτικο ψωμί ψημένη, με αυγοτάραχο, ταραμά και μυρωδικά. Θυμίζει θαλασσινό τοπίο καθώς όλο αυτό σερβίρεται πάνω σε πέτρα με σκορπισμένο χοντρό αλάτι γύρω γύρω.
Μελλοντικά σχέδια. Τον ερχόμενο χειμώνα σκοπεύω να πάω για ένα stage στην Ισπανία.
Τι πρέπει να προσέχει ο ερασιτέχνης. Να προμηθεύεται οπωσδήποτε καλά και φρέσκα υλικά.

Η πιο απλή συνταγή µου µε τα λιγότερα υλικά. Παγωμένα μπαλάκια από ντοματόρυζο σερβιρισμένα με γαύρο μαρινάτο. Θυμίζει σούσι. Σοτάρω σκόρδο και κρεμμύδι, προσθέτω το ρύζι, γλυκάνισο αστερία, σβήνω με ούζο και στο τέλος ρίχνω λίγο σπιτικό πελτέ και φρέσκα μυρωδικά, δυόσμο και βασιλικό. Οταν το ντοματόρυζο είναι έτοιμο, το παγώνω, πλάθω μπαλάκια και τα σερβίρω με τα ξιδάτα ψαράκια.