Αναζήτηση
Η παράδοση αναφέρει ότι ξεκίνησε από τα παιδιά των ενοριών που έπαιζαν πετροπόλεμο με σφεντόνες. Στη συνέχεια άρχισαν να εμπλέκονται και οι μεγαλύτεροι, με αποτέλεσμα οι σφεντόνες να αντικατασταθούν από τα κανονάκια που είχαν τα εμπορικά πλοία για λόγους ασφαλείας. Οι ενορίτες της μίας εκκλησίας προσπαθούσαν να σπάσουν τα τζάμια της άλλης με τον δυνατό κρότο που προκαλούσε η έκρηξη της πυρίτιδας. Εκτός από τα κανονάκια χρησιμοποιούσαν και τα «σουρντάδα», δηλαδή δίκρανα και κοντόκαννα εμπροσθογεμή όπλα. Αυτό γινόταν για πολλά χρόνια έως ότου τη βραδιά της Ανάστασης του 1889 το «έθιμο» άρχισε να παίρνει επικίνδυνες διαστάσεις. Τότε επενέβησαν οι Τούρκοι, οι οποίοι φοβήθηκαν πιθανή εξέγερση των κατοίκων και το απαγόρευσαν. Υστερα από αυτό οι Χιώτες έψαχναν να βρουν άλλους τρόπους για να συνεχίσουν τον «πόλεμο». Η λύση δόθηκε από τους ενορίτες του Αγίου Μάρκου και τον πυροτεχνουργό Κορακάκη που τους έφτιαξε μερικές ρουκέτες. Εννοείται ότι το μυστικό τους διέρρευσε και στους «αντιπάλους». Γύρω στο1900 οι κάτοικοι της περιοχής είχαν μάθει να κατασκευάζουν μόνοι τους τις ρουκέτες. Από το πρωί λοιπόν του Μεγάλου Σαββάτου η ένταση είναι διάχυτη καθώς τα πειράγματα έχουν ξεκινήσει μαζί με τις δοκιμαστικές βολές. Παλιότερα οι ρουκετατζήδες ανέβαιναν στις σκεπές των εκκλησιών, όμως ύστερα από παρ’ ολίγον σοβαρά ατυχήματα πλέον ακροβολίζονται στα χωράφια ανάμεσα στις εκκλησίες, οι οποίες απέχουν περίπου 400 μέτρα η μία από την άλλη. Στόχος της μιας πλευράς είναι ο τρούλος και το Λιονταράκι-έμβλημα του Αγίου Μάρκου, και της άλλης, το ρολόι της Ερυθιανής.
Με το άκουσμα του «Χριστός Ανέστη» αρχίζει η «μάχη». Ο ουρανός γεμίζει από τις φωτεινές τροχιές των χιλιάδων ρουκετών, χαράζοντας τη νύχτα και γεμίζοντας με λάμψεις την περιοχή.
Με τον ερχομό της Κυριακής του Πάσχα οι ρουκετατζήδες ελέγχουν τις απώλειές τους κάνοντας αυτοψία ο ένας στην ενορία του άλλου και δίνοντας ραντεβού για την επόμενη χρονιά.
