Στα 23 της διαγνώστηκε με διατατική μυοκαρδιοπάθεια. Από το 1997 ζούσε με εμφυτευμένο απινιδωτή. Μέχρι και το 2004, όταν υποβλήθηκε σε επιτυχή μεταμόσχευση καρδιάς. Εκτοτε, η Ζωή Κωσταρίδη φροντίζει να διαψεύδει και τους γιατρούς με την αστείρευτη ψυχική της δύναμη. Περίτρανη απόδειξη η Μεγάλη Δευτέρα του 2011, τότε που έφερε στον κόσμο το αγοράκι της…

«Μα αλήθεια, μπορώ να χωρέσω σε μερικές λέξεις όλα αυτά τα συναισθήματα που έχουν πλημμυρίσει την καρδιά και την ψυχή μου αυτούς τους πρώτους οκτώ μήνες, από τότε που έφερα στον κόσμο το παιδάκι μου; Πώς να αποτυπώσω το συναίσθημα όταν αντίκρισα πρώτη φορά τον γιο μου; Οταν τον πήρα στην αγκαλιά μου, όταν σήκωσε λίγο πυρετούλη; Για να είμαι ειλικρινής, ακόμη και σήμερα αδυνατώ να πιστέψω ότι αυτό το πλασματάκι το έφερα εγώ στον κόσμο! Ισως επειδή τόσα χρόνια οι γιατροί μου έλεγαν συνεχώς: «Θα κινδυνεύσεις άμεσα, και εσύ και το μωρό, μπορεί και θανάσιμα». Εγώ όμως επέμενα να τους λέω: «Μα αισθάνομαι τόσο δυνατή! Οι εξετάσεις μου είναι όλες σταθερά καλές, αφήστε με τουλάχιστον να το προσπαθήσω…». Ωστόσο εκείνοι μονίμως ανένδοτοι. Ωσπου ένα πρωινό ξυπνάω και χωρίς να ενημερώσω κανέναν, ούτε καν τον άντρα μου Ηλία Τσιρωνίδη, παίρνω τηλέφωνο τη συντονίστρια μεταμοσχεύσεων του Ωνασείου. «Δέσποινα, θέλω να προσπαθήσω να κάνω παιδί. Κι αν δεν μου αλλάξετε εσείς τα φάρμακα, θα τα αλλάξω μόνη μου…», της ξεκαθάρισα. Οταν πια γεννήθηκε το «φεγγαράκι μου», ο καρδιολόγος μου μού είπε ότι ήμουν ένας Ταλιμπάν, που είχε να αντιμετωπίσει όλον τον κόσμο! Τον αντιμετώπισα λοιπόν και να που γεννήθηκε ο γιος μου, γερός και δυνατός.

Σήμερα, είμαι σίγουρη πως όλες οι γυναίκες το ίδιο θα έπρατταν. Είναι αυτό το μητρικό ένστικτο που δεν μπορείς να το νικήσεις. Προσωπικά, θέλω να ευχαριστήσω την οικογένεια του 17χρονου αγοριού-δότη μου, που μου έδωσε πίσω τη ζωή μου, μου χάρισε την ευκαιρία να φέρω και εγώ μια νέα ζωή στον κόσμο. Νιώθω, επίσης, την ανάγκη να ευχαριστήσω και τους γιατρούς μου, που στάθηκαν τελικά δίπλα μου σαν φύλακες-άγγελοι: τον Πέτρο Αλιβιζάτο και όλη τη μεταμοσχευτική ομάδα του Ωνασείου, τον Βαγγέλη Λεοντιάδη, τη Φανή Αντωνίου και τον γυναικολόγο μου Ηλία Γάτο. Αυτό που θέλω τώρα είναι το μωρό μου να είναι πάντοτε καλά, όπως και όλα τα άλλα παιδιά. Ισως γιατί η περιπέτεια που έχω περάσει με έκανε να καταλάβω καλά πώς είναι να μην έχεις την υγεία σου. Και νομίζω ότι κάτι τέτοιο δεν αξίζει σε κανένα παιδί του κόσμου!»

Τελευταία Νέα