(ο αρθρογράφος για σημεία των καιρών)

Το μοτίβο στα ρεπορτάζ που παρακολουθούμε τούτες τις ημέρες, με προέλευση από χώρες σχεδόν όλων των ηπείρων, αποτελείται από τρεις λέξεις: «Για πρώτη φορά…». Για πρώτη φορά στα τελευταία είκοσι, πενήντα ή εκατό χρόνια, οι αλκυονίδες κρατάνε βδομάδες και βδομάδες, κι αυτό δεν το χρωστάμε στον σπλαχνικό Δία. Για πρώτη φορά «τροπική καταιγίδα» τέτοιας σφοδρότητας, όπως ο «Κύριλλος», πλήττει την Ευρώπη.

Για πρώτη φορά, ζώα, φυτά και δέντρα εμφανίζονται τόσο απορρυθμισμένα, να λουλουδίζουν στο καταχείμωνο, να γεννοβολούν ενώ θα έπρεπε να απολαμβάνουν τη χειμερία νάρκη τους, να μην αποδημούν γιατί από πουθενά δεν λαμβάνουν σήμα αναχώρησης. Για πρώτη φορά το Νευροκόπι από τους μείον δεκαεφτά βαθμούς του Γενάρη ανεβαίνει στους συν δεκαεφτά.

Μαθαίνουμε για όλα τούτα τα πρωτοφανή και απλώς παραξενευόμαστε, εισπράττοντάς τα σαν (ενίοτε τερπνές) παραδοξότητες, σαν παιχνίδια της Φύσης· σαν να μη μας αφορούν. Σαν να μην αφορούν το παρόν μας. Δηλαδή, το μέλλον μας. Και μέλλον μας, καταδικό μας μέλλον, είναι και το 2070, έστω κι αν θα έχουμε ήδη αποδημήσει.

(«Η Καθημερινή»)