|
|
Είναι βραδιές που πέφτουμε στον ύπνο σαν κοιμισμένοι από πριν. H
μέντα-οδοντόκρεμα δεν έχει φύγει ακόμα απ’ τη γεύση και τ’ όνειρο, σαν
συνέχεια της μέρας σου, μπερδεύεται με τη ζωή κι άντε να βγάλεις άκρη. Και δεν
είναι μόνο που μπλέκεσαι σε κάτι ιστορίες απρόσκλητες και περιπεπλεγμένες,
κάτι δυσοίωνα τοπία με φόντο ένα παραδείσιο φως. Αυτά δεν είναι τα χειρότερα.
Κάπως τα κουμαντάρεις. Είναι τα πρόσωπα, μ’ όλο το βάρος της ζωής που
κουβαλάνε και που, όχι μόνο απρόσκλητα, αλλά και με το έτσι θέλω, τρυπώνουνε
στο υπόγειο του ονείρου κι από κει απλώνονται σ’ όλο το σπίτι, όλο το
οικοδόμημα που έχεις χτίσει μια ζωή και που πιστεύεις, ο άθλιος, ότι δεν
μπάζει από πουθενά, κι αυτό είναι διάτρητο σαν σουρωτήρι, σαν ξέφραγο αμπέλι.
Κάτι πρόσωπα κάτι μούτρα κάτι φάτσες κάτι μουτσούνες απ’ το παρελθόν, αλλά
πολλές φορές κι από το μέλλον, που είτε σε τρομάζουν είτε σε αγαλλιάζουν,
πάντως σου στρώνουνε μια μέρα εντελώς άλλη απ’ αυτή που έχεις ετοιμάσει για να
μην πω προγραμματίσει. Ξυπνάς και χωρίς πολλές φορές να θυμάσαι κάτι
συγκεκριμένο, φέρεσαι σαν να το φοράς το όνειρο κατάσαρκα, κι όχι μόνο εσύ. Το
βλέπεις και στα μάτια των άλλων πώς σε κοιτάνε, σαν να ‘σαι ένας άλλος. Σαν να
‘σαι ο άλλος. Ο άλλος σου εαυτός.
Έτσι και χθες, τι ήθελε ο Μάρκελλος Νύχτας στον ύπνο μου; Ποιος τον κάλεσε;
Εγώ αυτόν δεν τον ξέρω. Κι όμως τον είδα στον ύπνο μου, ολοζώντανο, ντυμένο
μάγκα-μαχαρανή στα λευκά-ζάχαρη και με ασημένιες πέρλες. Το γνωστό κοστούμι:
Δίσκος μνημοσύνου. Πήρα την Έλενα που έχει τον ονειροκρίτη (παλιά τον είχαν
ενσωματωμένο στον Καζαμία) δεν τη βρήκα, αλλά μετά με παίρνει ο Γιώργος απ’
την εφημερίδα, μου λέει: «Έχεις δει τη Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου με τη
“Μαύρη Βίβλο” του ΠΑΣΟΚ ανά χείρας;». Δεν προλαβαίνω να πω ναι, και τότε
θυμάμαι το όνειρο. Ο Νύχτας. H Μαριλίζα, είναι ίδια ο Νύχτας. Γι’ αυτό είδα τη
νύχτα, τον Νύχτα. Γιατί πριν πέσω είχα δει την Ξενογιαννακοπούλου. Που
κρατούσε τη Βίβλο. Βίβλος εκκλησία μνημόσυνο… Νάτο και το κουστούμι-κόλλυβα.
Όλα εξηγούνται τελικά σ’ αυτόν τον ψεύτη κόσμο. Όλα! Τίποτα να μην παραμένει
ανεξήγητο, να ‘χουμε και ‘μείς στη ζωή μας ένα μυστήριο; Τίποτα;
