Την έλεγα «ποδηλάτισσά μου» τη Ζωή και μου θύμιζε τα πρώτα εφηβικά μου χρόνια.

Πρωί, μεσημέρι, βράδυ, έκανε με το ποδήλατο τη διαδρομή Άγιος Νικόλας –

Αιδηψός με το μαλλί στον άνεμο, όμοια η… μάνα της κάποιον καιρό. «Παρκάριζε»

με επιμέλεια το δίτροχό της στη «Φτέρη» για να κολυμπήσει, έπαιζε το

κουδουνάκι στα δεξιά του τιμονιού για να χαιρετήσει ή να προειδοποιήσει πεζούς

– κι εγώ ήμουν ήσυχη που δεν είχε στο μυαλό της το μηχανάκι, να κοψοχολιάζω

μήπως χτυπήσει.

Στη Χάγη όπου ήταν πριν από δύο χρόνια, κοτζάμ κοπέλα πια, πήγαινε πάλι με

ποδήλατο, χιλιόμετρα χιλιομέτρων όπως οι περισσότεροι Ολλανδοί, στη δουλειά

της. Και αν κάτι με είχε πραγματικά εντυπωσιάσει εκεί ήταν οι δεκάδες χιλιάδες

ποδηλάτων έξω από τον Κεντρικό Σταθμό προς χρήση όλων, έναντι ευτελούς

τιμήματος. Αυτό που ξέρουμε και ζούμε εμείς σαν κυκλοφοριακή συμφόρηση ή σαν

αγωνία για πάρκινγκ δεν το ξέρουν οι Ολλανδοί.

Τώρα μαθαίνω πως σε δεκαεφτά ελληνικές πόλεις ετοιμάζονται ποδηλατόδρομοι. Δεν

είναι βέβαια οι πόλεις μας επίπεδες, αλλά επιτέλους ας δημιουργηθεί και μια

νέα γενιά που θα αγαπάει να κυκλοφορεί με ένα απλό μέσο, πιο ήρεμα, πιο

ανθρώπινα και χωρίς… ΚΤΕΟ. Και μακάρι τα παραθεριστικά κέντρα να ζήσουν την

«άνοιξη των ποδηλάτων», όπως μια φορά – στο τέλος τέλος είναι κι αυτό μια

διασκέδαση, αν όχι η επανάσταση στον «πολιτισμό των καυσαερίων».