Όπως σε όλο τον κόσμο, έτσι και στη χώρα μας, οι πράκτορες των μυστικών

υπηρεσιών ­ της ημεδαπής και της αλλοδαπής ­, επιμένουν να πραγματοποιούν τα

σημαντικότερα ραντεβού τους σε πολυτελή ξενοδοχεία. Στελέχη κι αυτά μιας…

ιδιότυπης διπλωματίας, δεν θα μπορούσαν να παραιτηθούν από τις εργασιακές

συνθήκες που συνδυάζουν το τερπνόν μετά του ωφελίμου: τις άνετες και ασφαλείς

συνθήκες που προσφέρει η σουίτα ενός καλού ξενοδοχείου.

Αυτή την πεπατημένη οδό ακολούθησαν τον χειμώνα του 1998 πράκτορες της

Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (ΕΥΠ) και της CIA, σε μια κοινή,

ελληνοαμερικανική επιχείρηση που έλαβε χώρα στην Αθήνα και είχε ως στόχο την

εξάρθρωση της τρομοκρατικής οργάνωσης 17 Νοέμβρη!

Στελέχη των δύο μυστικών υπηρεσιών, με δόλωμα έναν ενεργό «συναγωνιστή»

γνωστών θαμώνων των Εξαρχείων, οι οποίοι κινούνται στον αναρχοαυτόνομο χώρο,

προσπάθησαν να… σπρώξουν στην παράνομη αγορά «έξυπνες ρουκέτες», ικανές να

πλήξουν με ακρίβεια χιλιοστού και τον πλέον δυσπρόσιτο και καλά φρουρούμενο

στόχο των Αθηνών: την αμερικανική πρεσβεία. Είχαν πιστέψει ότι με αυτή την

ελεγχόμενη διακίνηση όπλων θα «τσιμπούσε» η 17 Νοέμβρη!

Η επιχείρηση έφερε τον μυστικό κωδικό «Δύτης». Κλειδί αυτής της τόσο

περίεργης υπόθεσης, που θέλει τους πράκτορες της ΕΥΠ και της CIA σε ρόλο

εμπόρων όπλων και γνωστούς αναρχικούς σε ρόλο αγοραστών, είναι ένα πρόσωπο που

απασχόλησε τις τελευταίες ημέρες εκ νέου τις διωκτικές αρχές.

Ο 33χρονος Ανδρέας Λεγάκης, ο οποίος ενώ τον Απρίλιο του 1999 είχε

συλληφθεί για τη δολοφονία του 50χρονου ανθοπώλη Μιχάλη Γούλη, αντί να εκτίει

ποινή πολυετούς κάθειρξης, αφέθηκε ελεύθερος ­ ύστερα από περίεργη παρέλευση

του 18μήνου της προφυλάκισής του ­ να διαπράττει νέο μπαράζ ληστειών!

Ο «Δύτης» των μυστικών υπηρεσιών της χώρας μας και των ΗΠΑ, δεν ήταν άλλος

από τον Ανδρέα Λεγάκη. Σε αυτόν ανατέθηκε ο πρωταγωνιστικός ρόλος του καλού

ντίλερ όπλων. Για την αμοιβή του ο «παραγωγός» και «σκηνοθέτης» του «Δύτη» (η

CIA) είχε εξασφαλίσει ένα κονδύλι δεκάδων εκατομμυρίων δραχμών και διάφορα

άλλα έξτρα μπόνους (ακαταδίωκτο, ταξίδι χωρίς επιστροφή στις ΗΠΑ, κ.λπ.).

Τα «γυρίσματα» της επιχείρησης κράτησαν περίπου δύο μήνες, ενώ τα «σκηνικά»

στήθηκαν στο κέντρο της Αθήνας και ειδικότερα στην περιοχή που έχει για άξονες

την οδό Ευελπίδων και τον περιφερειακό του Λυκαβηττού.

Ανδρέας Λεγάκης. Όταν οδηγήθηκε στην Ασφάλεια φώναξε στους αξιωματικούς ότι

υπήρξε επ’ αμοιβή συνεργάτης κρατικής υπηρεσίας που ασχολείται με την πάταξη

της τρομοκρατίας

Είναι Νοέμβριος του 1998 όταν ο Ανδρέας Λεγάκης αρχίζει να διαρρέει, στα

Εξάρχεια, την πληροφορία ότι υπάρχει «άκρη» για προμήθεια υπερσύγχρονων όπλων,

που «μπορούν να σηκώσουν όλη την Αθήνα στο πόδι». Πρώτοι απ’ όλους μαθαίνουν

το «νέο» παλιοί γνωστοί του, οι οποίοι κινούνται στον αναρχοαυτόνομο χώρο και

παλαιότερα είχαν χαρακτηρισθεί από τις διωκτικές αρχές ως συνήθεις ύποπτοι της

οργάνωσης 17 Νοέμβρη!

Αυτό προβλέπει το μυστικό σχέδιο της ΕΥΠ και της CIA, αυτό εφαρμόζει και ο

Ανδρέας Λεγάκης. Οι εντολείς του ήθελαν τους συνήθεις υπόπτους ως πρώτους ή

και τελευταίους παραλήπτες των ρουκετών! Για να δεχθεί ο 33χρονος Λεγάκης ­

που μέχρι εκείνη τη στιγμή εθεωρείτο σκληρός και ανεπίδεκτος πιέσεων ­, να

γίνει πράκτορας α λα καρτ και να πουλήσει τους πρώην συντρόφους του, οι

πραγματικοί πράκτορες των δύο υπηρεσιών γέμισαν πολλά τασάκια με αποτσίγαρα

και άδειασαν πολλά φλιτζάνια καφέ.

«Πήρε πολλούς μήνες για να σπάσει ο Λεγάκης», λένε στα «ΝΕΑ» άτομα που

γνωρίζουν σε βάθος την επιχείρηση «Δύτης». Για να βουτήξει στα βαθιά ο Ανδρέας

Λεγάκης χρειάσθηκαν έξι μήνες καθημερινού πρεσαρίσματος. «Άλλοι λυγίζουν

σύντομα και άλλοι αργά. Κάποια στιγμή όμως όλοι λυγίζουν», προσθέτουν με

περισσή βεβαιότητα. Για να καμφθούν οι αντιστάσεις του 33χρονου Λεγάκη,

κρίθηκε απαραίτητο να έρθει στην Ελλάδα ειδικός ψυχολόγος από τη… βάση

Λάγκλεϊ της Βιρτζίνια, ο οποίος συνέταξε το ψυχολογικό του προφίλ.

Κατά τις αναλύσεις του, ο Λεγάκης ήταν ο «παράνομος», το «παιδί του δρόμου», ο

σκληρός χαρακτήρας, ο οποίος επ’ ουδενί δεν θα ήθελε να βρεθεί στο ίδιο

στρατόπεδο ­ έστω και ευκαιριακά ­ με τους διώκτες του, αυτούς που έβριζε,

όπου βρισκόταν και όπου στεκόταν, με τον πιο σκαιό τρόπο. Αν ο ψυχολόγος της

CIA ήθελε να δανεισθεί ένα εκλαϊκευμένο λεκτικό σχήμα που αφορά στην

ανθεκτικότητα των μετάλλων, προκειμένου να χαρακτηρίσει την προσωπικότητα του

Λεγάκη, θεωρείται μάλλον σίγουρο ότι θα επέλεγε το ατσάλι και όχι το

αλουμίνιο.

Το προφίλ του Λεγάκη, ωστόσο, δεν ήταν πλήρως θωρακισμένο. Κατά τον Αμερικανό

ψυχολόγο, αχίλλειος πτέρνα του ήταν οι μειωμένης αντοχής ιδεολογικοπολιτικές

του πεποιθήσεις. Οι Έλληνες και ξένοι πράκτορες που τον παρακολουθούσαν επί

χρόνια, αυτό το στοιχείο προσμετρούσαν στις μεταξύ τους συζητήσεις όταν, μέσα

από μία μεγάλη λίστα προσώπων, επέλεξαν τελικά τον Ανδρέα Λεγάκη. Καθοριστικό

ρόλο βεβαίως έπαιξαν και ορισμένες επιλογές του Λεγάκη, οι οποίες εύκολα θα

μπορούσαν να τον βάλουν σε περιπέτειες. Ο κίνδυνος μη… τυχόν αμαυρωθεί το

ποινικό του μητρώο, φαίνεται ότι δεν τον απασχολούσε ιδιαιτέρως. «Είχε

απομακρυνθεί από την κουλτούρα του», λένε.

Από την άλλη, τα προαναφερόμενα χαρακτηριστικά του Ανδρέα Λεγάκη, σύμφωνα με

τους σχεδιαστές της επιχείρησης «Δύτης», τον καθιστούσαν ιδανικό δόλωμα για

«τα ψάρια των Εξαρχείων», όπως προσφιλώς αναφέρουν. Παρ’ ότι εκινείτο στις

παρυφές και όχι στους πυρήνες του αναρχικού γίγνεσθαι, η «μπέσα» που τον

χαρακτήριζε δεν θα μπορούσε να προκαλέσεις υποψίες.

Η αναγκαστική στρατολόγηση του Λεγάκη έλαβε χώρα αρχές Νοεμβρίου του 1998.

Είχαν προηγηθεί πολυάριθμες συναντήσεις των πρακτόρων και του ίδιου σε γνωστά

ξενοδοχεία, οι οποίες στάθηκαν αφορμή για τον δεύτερο να μάθει «απ’ έξω και

ανακατωτά» την ξενοδοχειακή υποδομή της πρωτεύουσας.

Ο Ανδρέας Λεγάκης κάποια στιγμή βρέθηκε με μια τσάντα στα χέρια, στην οποία

ήταν επιμελώς κρυμμένα δύο πιστόλια και δύο ρουκέτες που προσγειώνονται

αθόρυβα με τη χρήση μικρών αλεξιπτώτων! Οι «προγραμματιστές» του «Δύτη»

διατείνονται ότι αν και έδωσαν στον Λεγάκη υπερσύγχρονα όπλα, είχαν προνοήσει

­ με την κατάλληλη αφαίρεση εξαρτημάτων ­ ώστε κανένα να μην είναι ενεργό.

Παραμένει άγνωστο εάν το ίδιο ισχύει και για τα πιστόλια.

20 Ιανουαρίου. Ο Ανδρέας Λεγάκης (στο κέντρο της φωτογραφίας, ψηλά) με τους

συνεργάτες του, ξαναβρίσκεται στην Ευελπίδων ως ληστής. Εκεί που στο παρελθόν

είχε δράσει ως πράκτορας (Νοέμβριος ’98) και ως δολοφόνος (Απρίλιος ’99)…

Πολύ σύντομα τα δύο πιστόλια, κατά τις αναφορές των σχεδιαστών της

επιχείρησης, βρέθηκαν στα χέρια γνωστών αναρχικών, οι οποίοι παρακολουθούνταν

επί σειρά ετών από την Αντιτρομοκρατική Υπηρεσία και για τον λόγο αυτό

παραμένει ανεξήγητο πώς θα μπορούσαν να είναι μέλη της 17 Νοέμβρη.

Τους παραλήπτες των πιστολιών τούς εκμυστηρεύτηκε στους πράκτορες της ΕΥΠ ο

Λεγάκης, κάτι που επιβεβαίωσαν και οι δορυφορικοί (μικροσκοπικοί) πομποί που

είχαν κρύψει επιμελώς μέσα στα πιστόλια. Το ένα πιστόλι έστελνε σήμα από

διαμέρισμα της Αθήνας και το άλλο από διαμέρισμα της Θεσσαλονίκης, οι ένοικοι

των οποίων είχαν τεθεί υπό 24ωρη παρακολούθηση. Για κανέναν από τους

σχεδιαστές της επιχείρησης «Δύτης» δεν αποτέλεσε έκπληξη η κατάληξη των

πιστολιών.

Αυτό το στοιχείο δεν έδειχνε να τους ενδιαφέρει ιδιαιτέρως. Το βάρος της

επιχείρησης από την πρώτη στιγμή έπεφτε στις ρουκέτες (βομβίδια). Αυτές έπρεπε

να αλλάξουν χέρια, να βρούν αγοραστές έστω και σε… χαμηλή τιμή.

Έχει μπεί ο Δεκέμβριος και ο Αθηναίος αγοραστής, όπως έδειχναν οι δορυφορικές

κονσόλες των πρακτόρων της CIA, είχε κρύψει επιμελώς το πιστόλι στο πίσω μέρος

(μέσα στο κουτί) της τηλεόρασής του. Είναι ο ίδιος που κάποια στιγμή θα πάρει

και τις έξυπνες ρουκέτες από διαμέρισμα του Λυκαβηττού, ύστερα από συνεννόηση

με τον Λεγάκη και θα τις μεταφέρει σε διαμέρισμα της οδού Ευελπίδων.

Η κίνηση αυτή ήταν αρκετή για να προκαλέσει συναγερμό στα κλιμάκια των Ελλήνων

και Αμερικανών πρακτόρων που έχουν κατακλύσει το κέντρο της Αθήνας,

παρακολουθώντας την όλη εξέλιξη με ηλεκτρονικά και ανθρώπινα μάτια. Η μεταφορά

του φορτίου είναι ελεγχόμενη σε κάθε φάση της. Δεν περνάει παρά μόνον ένα

τέταρτο για να διαπιστωθεί ο νέος χώρος απόκρυψης των βομβιδίων. Η νέα κρύπτη

ήταν σε διαμέρισμα κοντά στην οδό Ευελπίδων.

Η κινητοποίηση των πρακτόρων δεν έχει προηγούμενο. Γύρω από το υπό

παρακολούθηση διαμέρισμα, πάνω και κάτω, βρίσκονται «μυστικοί» της ΕΥΠ και της

CIA. Ύστερα από αρκετές ώρες και αφού έχει νυχτώσει, παρατηρείται έντονη

κινητικότητα στο διαμέρισμα. Δευτερόλεπτα αργότερα ο ένοικος της πολυκατοικίας

κατεβαίνει από το διαμέρισμά του ­ το ίδιο και το σήμα που στέλνουν τα δύο

βομβίδια.

Ήταν η στιγμή που οι «μυστικοί» θα τον δουν να πετάει την τσάντα με τα

βομβίδια σε ένα καλάθι απορριμμάτων του Δήμου Αθηναίων και να αποχωρεί. Οι

σχεδιαστές της επιχείρησης, πίστεψαν ότι ο «Δύτης» ήταν θέμα χρόνου να ανέβει

στην επιφάνεια, πιάνοντας καλή ψαριά. Με την αδρεναλίνη στα ύψη, τους παλμούς

της καρδιάς εντονότερους, οι πράκτορες περιμένουν τον «ρακοσυλλέκτη» που θα

ψάξει στο καλάθι.

Ποτέ άλλοτε στα παγκόσμια χρονικά τόσοι πολλοί πράκτορες δεν είχαν

συγκεντρωθεί γύρω από έναν κάδο απορριμμάτων. Οι ώρες περνούν, αλλά κανείς δεν

εμφανίζεται. Η αγωνία για την κατάληξη της επιχείρησης έχει κορυφωθεί. Στα

κέντρα συντονισμού του «Δύτη» επικρατεί εκνευρισμός. Λίγες ώρες πριν είχαν

πιστέψει ότι βρίσκονται κοντά στη μεγαλύτερη επιτυχία της καριέρας τους. Τώρα

βλέπουν η υπόθεση να κάνει… νερά.

Το φάσμα του φιάσκου δεν απείχε πολύ. Η εξέλιξη αυτή τους αναγκάζει, έστω και

καθυστερημένα, να σπεύσουν να ενημερώσουν τους επικεφαλής της

Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας του υπουργείου Δημόσιας Τάξης. Πριν από το

τηλεφώνημα, ουδείς από την πολιτική και φυσική ηγεσία του αρμόδιου υπουργείου

δεν γνώριζε το παραμικρό. Η αντίδρασή τους μετά βίας κρατιόταν σε πολιτισμένα

όρια.

Κάνοντας την αγανάκτησή τους… κόμπο, με βαριά καρδιά, έσπευσαν, όπως λένε,

να βγάλουν, για μία ακόμη φορά, τα κάστανα από τη φωτιά. Με μιάς έσπευσαν στο

καλάθι απορριμμάτων του δήμου, προκειμένου να συλλάβουν τα μέλη της 17

Νοέμβρη. Οι ίδιοι γνώριζαν ότι δεν υπήρχε χρόνος για αυταπάτες. Τη μόνη

σύλληψη που έβλεπαν πιθανή ήταν του συνεργείου οδοκαθαριστών του Δδήμου

Αθηναίων.

Δεν περνάει πολλή ώρα, όταν, κατά τις εκμυστηρεύσεις των σχεδιαστών της

επιχείρησης, τα στελέχη της Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας δίνουν εντολή να

μαζέψουν τα βομβίδια και να επιστρέψουν στη βάση τους. Για παν ενδεχόμενο γύρω

από τον κάδο απορριμμάτων άφησαν ένα τμήμα των δυνάμεών τους.

Λίγο αργότερα οι διωκτικές υπηρεσίες πραγματοποίησαν έφοδο στα σπίτια απ’ όπου

έστελναν σήμα τα δύο πιστόλια σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Παραδόξως, ωστόσο, δεν

συλλαμβάνουν τους κατόχους των όπλων (τα στοιχεία του Αθηναίου ενοίκου είναι

γνωστά στα «ΝΕΑ»). Ούτε ασκείται ποτέ ποινική δίωξη εις βάρος τους. Το γιατί ο

«Δύτης» δεν αναδύθηκε ποτέ από τα θολά νερά των μυστικών υπηρεσιών, το ξέρουν

καλά οι επικεφαλής της ΕΥΠ και της CIA.

Η δολοφονία του ανθοπώλη και η σύλληψη στο Γαλάτσι

Έχει περάσει ένα 24ωρο μετά την εν ψυχρώ δολοφονία του 50χρονου ανθοπώλη

Μιχάλη Γούλη. Η έρευνα για τον εντοπισμό του στυγερού δολοφόνου παραμένει στο

σκοτάδι. Ένα τυχαίο μπλόκο δύο ανδρών της ομάδας «Ζ» στάθηκε η αφορμή για να

αποκαλυφθεί η ταυτότητα του δολοφόνου του Μιχάλη Γούλη: ήταν ο 33χρονος

Ανδρέας Λεγάκης.

Κατά τον έλεγχο ρουτίνας των ανδρών της ομάδας «Ζ», στο Γαλάτσι, ο Λεγάκης

είχε κατάφερε να διαφύγει, αφού πρώτα τους αφόπλισε. Ύστερα από κινητοποίηση

των αστυνομικών δυνάμεων, συλλαμβάνεται στο σπίτι του. Στο διαμέρισμα του,

μεταξύ άλλων, βρέθηκαν όπλα και μια γραφομηχανή.

Όταν οδηγήθηκε στην Ασφάλεια, ο Λεγάκης θα φωνάξει στους αξιωματικούς ότι

υπήρξε επ’ αμοιβή συνεργάτης κρατικής υπηρεσίας που ασχολείται με την πάταξη

της τρομοκρατίας. Η διαρροή της πληροφορίας διαψεύστηκε αυθημερόν από τους

αρμοδίους του υπουργείου Δημόσιας Τάξης. Μάλιστα, σε μια ασυνήθιστη κίνησή

της, η Αντιτρομοκρατική Υπηρεσία (ΔΑΕΕΒ) εκδίδει ανακοίνωση στα μέσα

ενημέρωσης, στην οποία, μεταξύ άλλων, αναφέρει ότι ο Λεγάκης «ουδέποτε υπήρξε

συνεργάτης της ΔΑΕΕΒ, υπό οιανδήποτε μορφή ή ιδιότητα. Από τα μέχρι στιγμής

στοιχεία της προανάκρισης που διενεργείται από τη Διεύθυνση Ασφάλειας Αττικής,

δεν προκύπτουν ενδείξεις εμπλοκής του σε θέματα αρμοδιότητας της Υπηρεσίας

μας»!

Ενάμισι χρόνο μετά τη σύλληψη, ο Λεγάκης θα βρεθεί να κυκλοφορεί ελεύθερος

στην Αθήνα!

Κάποιοι φαίνεται ότι φρόντισαν να παρέλθει το ανώτατο όριο προφυλάκισής του,

και στις 7 Οκτωβρίου του 2000 να αποφυλακισθεί και να αρχίσει νέο μπαράζ

ληστειών, γεγονός το οποίο διερευνά η Δικαιοσύνη. Στις 20 Ιανουαρίου 2001

συλλαμβάνεται εκ νέου, στο Ελληνικό, ύστερα από επιχείρηση ειδικών δυνάμεων

των ΕΚΑΜ. Ακόμη μια φορά ο Λεγάκης θα… οδηγηθεί στην οδό Ευελπίδων, εκεί

όπου έδρασε ως «πράκτορας» και αργότερα ως «δολοφόνος»!