Κοιμήθηκα αγκαλιά με το μετάλλιο

Το χθεσινό πρωινό στο Σίδνεϊ ήταν ξεχωριστό για τον Κώστα Κεντέρη. Ο χρυσός

Ολυμπιονίκης μας στα 200 μέτρα πήγε στο Ολυμπιακό Στάδιο για να τρέξει με τους

συναθλητές του (Αλεξόπουλος – Θεοδωρίδης – Παυλακάκης) στα προκριματικά της

σκυταλοδρομίας 4 Χ 100. Μπήκε στο Στάδιο, όπως και προχθές για τα 200, από την

ίδια θύρα και κατευθύνθηκε στα ντουλαπάκια των αθλητών, όπως έκανε και τις

προηγούμενες ημέρες, είτε επρόκειτο για αγώνα είτε για προπόνηση. Και, όμως,

τίποτα δεν ήταν όπως τις προηγούμενες φορές.

Όπου περνούσε έβλεπε τους ξένους αθλητές να τον συγχαίρουν και του λένε πως

έκανε εκπληκτική κούρσα.

Οι ξένοι δημοσιογράφοι στη μεικτή ζώνη επίσης τον πλησίαζαν για να του πάρουν

κάποια κουβέντα, όταν τις προηγούμενες ημέρες δεν ήξεραν καν το όνομά του. Ο

τίτλος του χρυσού Ολυμπιονίκη σε ένα από τα πιο σημαντικά αγωνίσματα του

στίβου, όπως είναι τα 200 μέτρα, έκανε τον Κώστα Κεντέρη πιο λαμπερό και όλα

τα βλέμματα ήταν στραμένα πάνω του.

«Ένιωσα τον σεβασμό των άλλων πατώντας το πόδι μου στο Στάδιο. Είναι απίστευτο

συναίσθημα αυτό που έζησα, αφού όλοι ήθελαν να με συγχαρούν και με σταματούσαν

συνέχεια. Ακόμα και τη στιγμή που τρέχαμε ένιωθα πως με έβλεπαν αλλιώς. Ζω

φοβερές εμπειρίες και πραγματικά για μένα ξημέρωσε μια πολύ όμορφη μέρα, ένα

ξεχωριστό πρωινό» λέει στην «ΟΜΑΔΑ» ο Έλληνας σπρίντερ που, παρά την κούραση

του και τους πανηγυρισμούς για το μετάλλιο, σηκώθηκε πρωί πρωί και μαζί με

τους συναθλητές του (όλοι φορούσαν μαύρο πένθος στην μπλούζα τους, όπως

συμφώνησαν όλοι οι Έλληνες αθλητές να πράξουν με αφορμή τη ναυτική τραγωδία

στην Πάρο) πήραν πανηγυρικά την πρόκριση για τον ημιτελικό της σκυταλοδρομίας

στα 4 Χ 100, ο οποίος έγινε χθες το μεσημέρι.

«Η βραδιά της ζωής μου»

«Ένας αθλητής στο δικό μας επίπεδο πρέπει να είναι 100% επαγγελματίας και το

ίδιο έκανα και εγώ. Δεν ήταν δυνατόν, επειδή πήρα το μετάλλιο, να μη σηκωθώ το

άλλο πρωί να πάω να τρέξω» μας λέει και η ερώτηση έρχεται φυσιολογικά: «Μα, το

βράδυ του τελικού δεν ήταν ένα συνηθισμένο σαν όλα τα άλλα που πέρασες στο

Σίδνεϊ. Δεν μπορεί να ήταν το ίδιο εύκολο να κοιμηθείς όπως τα προηγούμενα».

Ο Κώστας χαμογελάει και φέρνει στο μυαλό του το βράδυ της 28ης Σεπτεμβρίου:

«Ναι αυτό ήταν το βράδυ της ζωής μου και δεν ήταν σαν τα άλλα. Δεν κρύβω πως

δυσκολεύτηκα πολύ να κοιμηθώ.

Είδα ξανά στο βίντεο τον αγώνα, τον συζήτησα με τους συναθλητές μου και μετά

αφέθηκα στις σκέψεις μου. Κάποια στιγμή πήρα το μετάλλιό μου αγκαλιά και

κοιμήθηκα» λέει τόσο απλά αυτός ο μεγάλος αθλητής που, σαν το παιδί που

παίρνει το αρκουδάκι του μαζί για να κοιμηθεί, ήθελε να έχει δίπλα του το

πολυτιμότερο λάφυρο που έχει κατακτήσει έως τώρα στην καριέρα του.

Ήταν αυτό που θα του επέτρεπε να αφεθεί στην αγκαλιά του Μορφέα και να δει

όμορφα όνειρα. Άλλωστε, το μεγαλύτερό του όνειρο λίγες ώρες πριν το είχε κάνει

πραγματικότητα.

«Ναι εκπλήρωσα ένα όνειρο ζωής, δεν τίθεται θέμα. Ήταν μια μεγάλη επιθυμία που

είχα από μικρός. Άλλωστε, ένα ολυμπιακό μετάλλιο και, μάλιστα, χρυσό είναι η

κορύφωση στην καριέρα ενός αθλητή.

Είναι η ολοκλήρωσή του, είναι σχεδόν τα πάντα. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη

διάκριση της ζωής μου».

Του ξαναφέρνουμε στον νου την κούρσα, την εκκίνηση, τα πρώτα μέτρα, τον

τερματισμό και τα πανηγύρια. Το πρόσωπό του φωτίζεται:

«Ήταν όλα τόσο όμορφα. Εκείνη τη στιγμή δεν προλάβαινα να σκεφτώ πολλά

πράγματα. Απλά είχα την προσοχή μου στον διάδρομό μου και ήθελα να δώσω τον

καλύτερό μου εαυτό. Πάντως, συνειδητοποίησα, τελικά, σχετικά εύκολα το τι είχα

πετύχει. Έδωσα και την ψυχή μου για να πετύχω αυτό το επίτευγμα».

Τοιχογραφίες!

Οι συναθλητές του δεν σταματούν στιγμή να τον συγχαίρουν και να του θυμίζουν

την κούρσα. Άλλωστε, όλα τα παιδιά τού είχαν ετοιμάσει ειδική υποδοχή στο

χωριό:

«Ήταν πολύ συγκινητικό και τους ευχαριστώ. Έφτασα αργά στο χωριό και υπήρχε

ένα μεγάλο πανό που έλεγε: «Κώστα, μπράβο, τους έφαγες τους μαύρους» ενώ όλοι

κρατούσαν ελληνικές σημαίες.

Ο Αλέξης Αλεξόπουλος, μάλιστα, είχε βάψει και τους τοίχους στο δωμάτιό μας με

διάφορα σκίτσα που αναφέρονταν σε εμένα.

Ήταν ένα αξέχαστο βράδυ, μια αξέχαστη εμπειρία έως ότου πάρω αγκαλιά το

μετάλλιο και κοιμηθώ» καταλήγει ο χρυσός Κεντέρης, που διαδέχεται (όσον αφορά

τους Ολυμπιακούς Αγώνες) τον Μάικλ Τζόνσον, νικητή των 200 μέτρων στην Ατλάντα.