Θέλω το χρυσό

* ΣΙΔΝΕΪ

Δεν είναι λίγοι ­ ιδιαίτερα οι μυημένοι στο άθλημα της άρσης βαρών ­ που αν

τους ρωτήσεις σε ποιον αθλητή της Εθνικής ομάδας θα ποντάριζαν τα λεφτά τους

για σίγουρο κέρδος, απαντούν με ένα όνομα: Κάχι Καχιασβίλι.

Το «κομπιούτερ» της ελληνικής αποστολής της άρσης βαρών, αύριο το πρωί (10.30)

θα ανέβει στο πλατό του εκθεσιακού κέντρου του Σίδνεϊ για να κάνει αυτό που

ξέρει καλύτερα από τον καθένα. Να πάρει το χρυσό μετάλλιο. Όπως στη Βαρκελώνη

το 1992 (με τη φανέλα της Γεωργίας) και στην Ατλάντα το 1996, ως μέλος της

Ελλάδας, πλέον. Αν για όλους τους Έλληνες αυτό θεωρείται δεδομένο για τον

σεμνό Κάχι ο συγκεκριμένος αγώνας θα είναι ένας από τους πιο δύσκολους που

έχει δώσει ποτέ στην καριέρα του.

Ο μεγάλος αυτός αθλητής μίλησε στην «ΟΜΑΔΑ» λίγες ώρες πριν μπει στη μάχη του

τελικού των 94 κιλών, με στόχο να πάρει το τρίτο συνεχόμενο χρυσό μετάλλιό του

σε μία Ολυμπιάδα.

«Θα κάνω τα πάντα γι’ αυτό το χρυσό μετάλλιο, αφού το θέλω όσο τίποτε άλλο. Σε

έναν τέτοιο αγώνα πρέπει να δώσεις όχι μόνο το 100%, αλλά το 110% των

δυνατοτήτων σου και αυτό θα προσπαθήσω να κάνω και εγώ για να πετύχω τον στόχο

μου», λέει ο Κάχι που δεν ξέφυγε από την… ατυχία των περισσοτέρων μελών της

Εθνικής ομάδας της άρσης βαρών και ένας τραυματισμός στο πόδι τον ταλαιπώρησε

για αρκετό καιρό.

«Παρακαλώ τον Θεό να μην πονέσω και την ημέρα του αγώνα να είμαι όσο πιο

έτοιμος γίνεται. Συνεχίζω τη θεραπεία μου και ευτυχώς, κάτι τσιμπήματα που

είχα στο πόδι δεν με έχουν ενοχλήσει. Ελπίζω να μη με ενοχλήσουν και τώρα και

να μπορέσω να διεκδικήσω το χρυσό υγιής», λέει ο Κάχι και στο βλέμμα του

διακρίνεις εύκολα το πάθος και τη θέληση για την επιτυχία.

«Είχα γενικά τον τελευταίο καιρό πολύ καλή προπόνηση και αυτό ήταν ό,τι πιο

θετικό για μένα, ώστε να παρουσιαστώ όσο πιο έτοιμος γίνεται στον τελικό, ο

οποίος επαναλαμβάνω πως είναι δύσκολος. Υπάρχουν πολλοί αξιόλογοι αντίπαλοι

όπως ο Πολωνός (Σιμόν Κολέσκι), ο Ρώσος (Αλεξέι Πετρόφ) και ο Ιρανός (Κουρούς

Μπατζερί) και θα κερδίσει αυτός που θα βρεθεί σε καλύτερη ημέρα στον

συγκεκριμένο αγώνα», συνεχίζει ο πρωταθλητής μας που μέχρι στιγμής

παρακολούθησε με μεγάλο ενδιαφέρον την προσπάθεια των υπόλοιπων συναθλητών και

συναθλητριών του.

«Νομίζω τα πάμε πολύ καλά μέχρι τώρα. Ο Λεωνίδας Σαμπάνης πήρε ένα μεγάλο

μετάλλιο σε έναν μεγάλο τελικό, ενώ ο Βαλέριος είχε, επίσης, μεγάλη προσπάθεια

στον δικό του αγώνα. Είχε συνηθίσει να πηγαίνει για μετάλλιο, αλλά με τόσα

προβλήματα τραυματισμού το θέμα ήταν να μπει στην εξάδα, όπως και τα

κατάφερε», λέει ο Κάχι που δεν ξεχνά και τις κοπέλες: «Η Χατζηιωάννου ήταν

φοβερή και ειλικρινά μάς έδωσε μεγάλο κουράγιο με την προσπάθειά της. Ήταν στο

κρεβάτι πριν από τρεις μήνες, ήταν να μην έρθει καν εδώ και όχι απλά ήρθε,

αλλά πήρε και μετάλλιο. Και η Τάτση, όμως, δεν πήγε άσχημα. Απλά αν κατάφερνε

να σηκώσει τα κιλά της θα είχε πλασαριστεί στην οκτάδα, όπου και ήταν ο

βασικός της στόχος. Ίσως να το είχε η μοίρα έτσι και να το κάνει στην Αθήνα το

2004».

Όταν μιλήσαμε μαζί του, δεν είχαν ακόμα αγωνιστεί ο Βίκτωρας Μήτρου, ο Πύρρος

Δήμας και ο Χρήστος Σπύρου, για τους οποίους ο Κάχι εξέφρασε την αισιοδοξία

πως μπορούν να ανέβουν στο βάθρο. Ιδιαίτερη αναφορά, όμως, μάς έκανε στους δύο

μεγάλους απόντες λόγω τραυματισμού, τον Λεωνίδα Κόκκα και τον Γιώργο Τζελίλη.

«Ο Κόκκας ήταν πολύ άτυχος και έπαθε έναν απρόσμενο τραυματισμό από μία άσχημη

κίνηση. Ο Τζελίλης, επίσης, μας ξάφνιασε γιατί είναι ο αθλητής με το πιο

ελαστικό σώμα.

Σπάνια τραυματιζόταν και μάλιστα, έτσι σοβαρά. Κρίμα γιατί με βάση τα κιλά που

σηκώθηκαν στην κατηγορία του θα ήταν ο βασικός υποψήφιος για το ασημένιο

μετάλλιο. Δυστυχώς, οι τραυματισμοί είναι μέσα στο πρόγραμμα και το θέμα είναι

αν μπορείς κατά κάποιο τρόπο να τους προβλέπεις ως ένα σημείο και να τους

αποφεύγεις».

Η Ολυμπιάδα του 2004 θα γίνει στην Αθήνα και ο Κάχι Καχιασβίλι κάνει τα πρώτα

του σχόλια για το Σίδνεϊ και την οργάνωση των Αγώνων: «Είναι αρκετά καλοί,

καλύτεροι της Ατλάντα πιστεύω και μπορούμε να πάρουμε κάποια θετικά στοιχεία

για τους δικούς μας Αγώνες. Το πρόβλημά τους εδώ είναι το κλίμα που είναι λίγο

περίεργο, αφού τώρα είναι άνοιξη. Επίσης, το φαγητό δεν μου αρέσει πολύ, αλλά

αυτό είναι προσωπική γνώμη. Θεωρώ πως γενικά έχουν κάνει καλούς Αγώνες».

Η συζήτηση κλείνει για να ξεκουραστεί ο Κάχι και να αυτοσυγκεντρωθεί. Μία

διαδικασία άκρως απαραίτητη για κάθε αθλητή, ιδιαίτερα γι’ αυτόν που έχει τόσο

υψηλούς στόχους σε ένα δύσκολο αγώνισμα.