Οταν είχα βγάλει το πρώτο πιστοποιητικό χωρίς να μετακινηθώ ούτε εκατοστό από τον καναπέ μου, είχα γράψει σε αυτήν την εφημερίδα ένα κείμενο για τον Κυριάκο Πιερρακάκη, τότε υπουργό Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης. Και είχα αναφερθεί σε μια συνομιλία της Μάρθα Γκράχαμ με έναν δημοσιογράφο ο οποίος ρώτησε τη γυναίκα που θεμελίωσε τον σύγχρονο χορό πώς αισθανόταν που ήταν μπροστά από την εποχή της. Και εκείνη του είχε απαντήσει ότι ουδείς άνθρωπος υπήρξε ποτέ μπροστά από την εποχή του. Απλά, όταν εκείνος ήταν στην εποχή του, όλοι οι άλλοι είχαν μείνει πίσω.
Ακριβώς αυτό ίσχυε και για τον Πιερρακάκη. Οταν εμείς, λίγο μετά τις εκλογές του 2019, ήμασταν ακόμη κολλημένοι στις πολιτικές αναγνώσεις ενός μικρόκοσμου που ερχόταν από το παρελθόν και προσποιούνταν ότι αφορούσε το παρόν, εκείνος έβλεπε ότι το μέλλον ήταν ήδη εδώ. Εκείνος, δηλαδή, ήταν στην εποχή του ενώ οι περισσότεροι από εμάς είχαμε μείνει πίσω. Κι αυτός ο άνθρωπος, προχθές, ως πρόεδρος του Eurogroup πλέον, σαν να μας έδωσε μια σπρωξιά για να βγούμε από το echo chamber μας, και να δούμε την Ελλάδα με φόντο το σήμερα.
Θυμάμαι πώς ήμασταν πριν από ένδεκα χρόνια, τότε που η τύχη της χώρας και το μέλλον μας εξαρτιόταν από τις αποφάσεις του Eurogroup. Σαν τον Χατζηχρήστο στον «Μπακαλόγατο» ήμασταν. Φωνάζαμε, σαν κουτσαβάκια της πορδής, «Μαλώνεις;» τρέμοντας τη στιγμή που θα απαντούσαν «Ναι, μαλώνω», εκείνο το game over δηλαδή που ακούσαμε τελικά. Οι παρίες ήμασταν, οι αποσυνάγωγοι που δεν ξέραμε αν την άλλη μέρα θα ξυπνούσαμε με ευρώ ή με δραχμή. Τσαρλατάνους της Ευρώπης λέγανε τα μέλη της κυβέρνησής μας. Και ο κυβερνητικός λαϊκισμός κατέφευγε στη μιζέρια του δόγματος της Ψωροκώσταινας. Οτι και καλά δηλαδή, δεν φταίμε εμείς για τα χάλια μας, φταίνε οι άλλοι που μας εχθρεύονται, που μας ζηλεύουν, που δεν μας θέλουν ανάμεσά τους. Βολεύει τους παλαιοημερολογίτες της πολιτικής η νοερή εικόνα της Ελλάδας με απλωμένο το χέρι. Ε, από αυτήν την εποχή μάς έβγαλε η επιτυχία του Κυριάκου Πιερρακάκη. Από τη διαρκή βαλκανική μας ομφαλοσκόπηση. Aπό το «bon pour l’ Orient». Και, ίσως, να μην ήταν έτσι ακριβώς αν δεν είχε μεσολοβήσει ο τρόπος που διαχειρίστηκαμε, ψυχολογικά κυρίως, το φαλιμέντο μας. Με το κόμπλεξ αυτού που θεωρεί πάντα τους άλλους υπεύθυνους για την κατάντια του.
Δεν έλειψαν βέβαια αυτοί που, από προχθές, οδύρονται ότι η προεδρία στο Eurogroup αφορά μόνο την καριέρα του Πιερρακάκη, ότι δεν θα αλλάξει την καθημερινότητά μας και άλλα τέτοια. Και έτσι να ήταν, που δεν είναι διότι σε αυτήν την επιλογή παίζουν ρόλο τα «διαπιστευτήρια» της χώρας του υποψηφίου, αποτελεί τιμή για τη χώρα. Ναι, δεν πρόκειται να αλλάξει την καθημερινότητά μας, δεν μπορεί να λύσει προβλήματα που ταλανίζουν τη χώρα και τους πολίτες της. Μήπως όμως να το δούμε ως μια ευκαιρία να αλλάξει, έστω και λίγο η νοοτροπία μας; Να χαρούμε για μία επιτυχία πέρα από ιδεολογικές και κομματικές αγκυλώσεις; Ετσι, για την Ελλάδα ρε γαμώτο.
