Αύριο θα ξέρουμε αν ο Πιερρακάκης καταφέρει να εκλεγεί πρόεδρος στο Eurogroup. Πολλά ακούω, προγνωστικά δεν κάνω, αλλά κι ούτε ξέρω αν υπάρχουν.
Αν συμβεί όμως θα είναι μια αδιαμφισβήτητη επιτυχία για μια χώρα που πριν από δέκα χρόνια ήταν ο καρπαζοεισπράκτορας της Ευρώπης. Και κατάφερε να ορθοποδήσει.
Θυμίζω ότι η τελευταία σημαντική ελληνική παρουσία στους ευρωπαϊκούς θεσμούς ήταν ο Λουκάς Παπαδήμος στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, το 2002.
Από την άλλη, στην εκλογή στο Eurogroup παίζεται κι ένα ευρύτερο γεωπολιτικό παιχνίδι.
Ο ελέφαντας σήμερα στο δωμάτιο λέγεται «παγωμένα ρωσικά περιουσία στοιχεία» στην Ευρώπη και μιλάμε για κάπου 250 δισ.
Τα οποία διάφοροι παράγοντες (με πρώτο το Βέλγιο που έχει στη δικαιοδοσία του τα περισσότερα λόγω Euroclear) εμποδίζουν ή αρνούνται να χρησιμοποιηθούν για τη χρηματοδότηση της Ουκρανίας, όπως ζητάει η Κομισιόν και πολλές χώρες-μέλη.
Η Μόσχα διαμαρτύρεται και απειλεί. Η Ουάσιγκτον θα ήθελε να το αποφύγει.
Υπ’ όψιν πως από το Βέλγιο προέρχεται ο αντίπαλος του Πιερρακάκη για την προεδρία του Eurogroup. Και οι υποψήφιοι είναι μόνο δύο. Αρα η εκλογή θα αποκτήσει και μια τέτοια διάσταση.
Ανεξαρτήτως αποτελέσματος όμως η εξέλιξη αποτελεί την αποτύπωση μιας νέας γενιάς πολιτικών. Η οποία γράφει τη δική της διαδρομή απέναντι σε πικρόχολους «πρώην».
Για σκεφτείτε το. Αυτή η νέα γενιά, άλλοτε περισσότερο κι άλλοτε λιγότερο ταλαντούχα, εκκολάπτεται σε όλες τις παρατάξεις.
Κατά κανόνα νεότεροι από τον Μητσοτάκη, αλλά με μια πολιτική πείρα μεγαλύτερη της ηλικίας τους, αποτελούν τον σύνδεσμο ανάμεσα σε δύο διακριτές κατηγορίες πολιτικού προσωπικού.
Εκείνους που χρεώθηκαν και διαχειρίστηκαν τη χρεοκοπία με αμφιλεγόμενη επιτυχία.
Και εκείνους που εκ των πραγμάτων θα έχουν την ευθύνη να επαναφέρουν τη χώρα στην πορεία από την οποία η κρίση την απομάκρυνε.
Ο Μητσοτάκης λειτούργησε περίπου ως κρίκος ανάμεσά τους.
Διάβαζα αυτές τις μέρες δεκάδες δημοσιεύματα για «τον Δεκέμβρη του 2008». Τότε που ουσιαστικά ξεκίνησε ο δωδεκαετής εκτροχιασμός.
Υποθέτω ότι ο Πιερρακάκης, η Κεραμέως, ο Ανδρουλάκης, η Δόμνα, ο Δούκας, η Αχτσιόγλου, ο Μαρινάκης και άλλοι που μου διαφεύγουν θα πρέπει να έχουν πάνω-κάτω την ίδια ηλικία με τους οργισμένους πυρομανείς του 2008.
Μπορεί να διατηρούν μεταξύ τους αγεφύρωτες διαφορές (αυτό είναι άλλωστε η πολιτική…) αλλά τουλάχιστον δεν πήραν το μέρος της κοινωνικής κατεδάφισης.
Φυσικά έχουν ακόμη έναν δρόμο να διανύσουν. Και μια σκυτάλη να παραλάβουν.
Στο τέλος της διαδρομής όμως εκείνο που μετράει είναι αν θα παραδώσεις μια χώρα καλύτερη από εκείνη που παρέλαβες.
